tag:blogger.com,1999:blog-41916125680386228472024-03-13T14:09:28.760-07:00Movies to CandiesΟι ταινίες συνδυάζονται ΜΟΝΟ με ζελεδάκιαargramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.comBlogger19125tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-2796866381850237432012-02-24T03:53:00.003-08:002012-02-24T04:47:46.042-08:00Blogoscars Καλύτερες ταινίες Θέσεις 10-1Καμία παρουσίαση σήμερα λόγω έλλειψης χρόνου. Δεν τελειώσαμε ακόμα όμως να είστε σίγουροι<br /><br /><span style="font-weight: bold;">10. Midnight in Paris</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">9. Another Earth</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">8. Tyrannosaur</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">7. Kid With a Bike</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">6. Finisterrae</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">5. Descendants</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">4. We Need to Talk About Kevin</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">3. Drive</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">2. A Separation</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">1. Incendies<br /><br /></span>Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><span style="text-decoration: underline;"></span>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-45623549484442092672012-02-23T06:00:00.001-08:002012-02-24T04:47:29.561-08:00Blogoscars Καλύτερες ταινίες Θέσεις 20-11<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzNUydQsLLzf2HuuLsh1Av4JFCDRZrlDWA-uNtH8P7uNL6Y3lnbsfHh2N8PX8-UUIt2pXVVNMxXqlQewKVF_Q' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe><br /><br />Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><span style="text-decoration: underline;"></span>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-81915323720662988172012-02-21T04:44:00.003-08:002012-02-22T03:42:29.984-08:00Blogoscars: Βραβεία σκηνοθεσίας<div style="text-align: justify;">Δύο νεαροί κινηματογραφιστές που μόλις αποφοίτησαν από το Ι.Ε.Κ (ΠΑΡ)ΑΚΜΗ συζητάνε για τη δημιουργία ταινίας μικρού μήκους. Το σενάριο δεν τους απασχολεί, αυτό που θέλουν είναι να εντυπωσιάσουν με πλάνα τους. Ονομάζονται Βαλέριος και Ονούφριος<br /><br />Β. - Λέω να ξεκινήσουμε την ταινία με πανοραμικό πλάνο ενός καταφυγίου <a href="http://www.imdb.com/title/tt1675192/">(10)</a><br />Ο. - Θα πρότεινα καλύτερα ένα πλάνο σκούπα (swish pan) που να καταλήξει σε θολή εικόνα.<br />Β. - Μου φαίνεται περιττή η σκέψη σου<br />Ο. - Όχι ρε, άσε μα τελειώσω. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει extreme close up σε ένα μάτι. Θα κάνουμε μετά zoom out και θα αποκαλυφθεί ένας τυραννόσαυρος. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1204340/">(9)</a><br />B. - Άσε ρε τώρα, καλή η καινοτομία δεν λέω αλλά μας πρόλαβαν από το Tree of Life.<br />Ο. - Ρε άσχετε εμείς το χρησιμοποιούμε συμβολικά. Καταφύγιο από δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά πλάνα από δεινόσαυρο. Ταξιδεύουμε εκατομμύρια χρόνια σε δευτερόλεπτα. Θα μας ζήλευε και ο Kubrick.<br />B. - Δεν είναι και άσχημο. Στη συνέχεια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τράβελινγκ για να δείξουμε την κίνηση του δεινόσαυρου. Αυτός θα φτάσει στην Γαλλία και θα πιει νερό από το λιμάνι της Χάβρης.<a href="http://www.imdb.com/title/tt1508675/"> (8)</a> Θα έχει κουραστεί από το περπάτημα.<br />Ο. - Θεός είσαι. Ο δεινόσαυρος που λες θα τεντωθεί να ξεπιαστεί και εκεί πάνω θα κάνουμε ένα form dissolve με μια κοπέλα που τεντώνεται να ξεπιαστεί πάνω σε χιονισμένα βουνά ενώ μιλάει με ένα μελαμψό. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1181614/">(7)</a><br />B. - O διάλογος θα απεικονιστεί με over the shoulder reverse shot και όταν θα δείχνουμε το πρόσωπο της κοπέλας στο βάθος του ορίζοντα θα αχνοφαίνεται ένας πλανήτης όμοιος με τη Γη. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1549572/">(6)</a><br />O. - Μαλάκα μου ένωση δύο κόσμων, αντιρατσιστικά μηνύματα. Ξεφύγαμε.<br />Β. - Αυτό που θέλω να κάνω είναι να περάσω μηνύματα σε όσους οδηγάνε να φοράνε ζώνη ασφαλείας.<br />Ο. - Έτσι στο άσχετο. Ναι το έκανε και ο Lynch στη Χαμένη Λεωφόρο.<br />Β. - Ε τότε να δείξουμε στον άλλο πλάνητη ένα αμάξι να χάνει τον έλεγχο και να προσγειώνεται στο βουνό <a href="http://www.imdb.com/title/tt0780504/">(5)</a><br />O. - Σα να το γαμήσαμε λίγο.<br />Β. - Ναι μωρέ θα τα περάσουμε άλλη φορά τα μηνύματα.<br />Ο. - Για να γίνει πιο ψαγμένο θα δείξουμε μια δαμασκηνιά μέσα στο χιόνια με βέρτικαλ (tilt shot) για να φαντάζει πιο μεγάλη.<br />Β. - Και καλά δημιουργία ζωής από το μηδέν;<br />Ο. - Αυτός είσαι. Μετά με ένα πλάνο υψηλής γωνίας λήψης θα δείξουμε ένα κοτόπουλο να περνάει κάτω από τη δαμασκηνιά. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1663321/">(4)</a><br />B. - Μαγκιά. Ρίχνουμε σκοτάδι μετά και το επόμενο κάδρο θα είναι μασκαρισμένο σε κλειδαρότρυπα. Θα βλέπουμε τον άντρα μέσα στο σπίτι να ρίχνει το ζωντανό κοτόπουλο μέσα στις φλόγες. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1255953/">(3)</a><br />Ο. - Λες να μας κράξουν οι φιλοζωϊκές;<br />Β. - Ωχ δεν το σκέφτηκα. Έλα μωρέ θα τους χωρίσουμε.<a href="http://www.imdb.com/title/tt1832382/"> (2)</a> H κοπέλα θα βγει έξω από το σπίτι αφού μαλώσουν και θα περπατάει στα χιόνια.<br />Ο. - Λέω να τη βάλουμε να περπατήσει μέχρι την άκρη της γης<a href="http://www.imdb.com/title/tt1794790/"> (1)</a> και να χρησιμοποιήσουμε υποκειμενικό πλάνο.<br />Β. - Μαλακά ξεκινάμε αμέσως γυρίσματα.<br />Ο. - Πάρε καμέρα και φύγαμε.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">1. Sergio Caballero - Finisterrae</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">2. Asghar Farhadi - A Separation</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">3. Denis Vileneuve - Incendies</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">4. Satrapi, Paronnaud - Poulet aux prunes</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">5. Nicolas Winding Refn - Drive</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">6. Mike Cahill - Another Earth</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">7. Andrea Arnold - Wuthering Heights</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">8. Aki Kaurismaki - Le Havre</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">9. Paddy Considine - Tyrannosaur</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">10. Jeff Nichols - Take Shelter</span><br /><br />Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><span style="text-decoration: underline;"></span><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-84722210797900181012012-02-19T05:36:00.003-08:002012-02-21T03:52:08.292-08:00Βlogoscars Α' Γυναικείος Ρόλος<div style="text-align: justify;">Το Blog από σήμερα εγκαινιάζει μια νέα στήλη. Σε συνεργασία με την κλινική ψυχολόγο Μπιάνκα Φαράκα θα προσφέρει λύσεις σε γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα πάσης φύσεως. Οτιδήποτε σας απασχολεί μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη Μπιάνκα στέλνοντας μας γράμμα αναφέροντας επακριβώς το θέμα που σας απασχολεί. Το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο της Ουγκάντας, το μεταπτυχιακό της στην Σαμάτρα και τέλος το διδακτορικό της στην Κασπία θάλασσα σας εγγυώνται για αλάνθαστες συμβουλές. Ήδη δέκα κυρίες τόλμησαν να συνομιλήσουν μαζί της και σήμερα θα πάρουν τις απαντήσεις. Και μη ξεχνάτε, μεγαλύτερο προσόν μας η εχεμύθεια. Ας διαβάσουμε τα γράμματα και τις συμβουλές<br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1596365/"><br />10)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Αγαπητή Μπιάνκα, ονομάζομαι Jennet και μόλις μετακόμισα με τον μικρό μου γιο σε ένα απομακρυσμένο χωριό για να ζήσουμε οικονομικά. Δυστυχώς οι χωρικοί μας αντιμετωπίζουν όχι απλώς με επιφύλαξη αλλά ορισμένες φορές και με επιθετικότητα. Βλέπετε δεν χωνεύουν τα παιδιά χωρίς πατέρα. Πως να χειριστώ την κατάσταση;</span><br style="font-style: italic;"><br />Jennet ό,τι και να κάνεις το παιδί σου δεν σώζεται. Θα πέθανει, δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό με τους αγροίκους που έμπλεξες. Πένθησε το, φόρεσε μαύρα και μην τα βγάλεις ποτέ. Να είσαι σκληρή και να μην δακρύσεις ποτέ. Και μεταξύ μας αν για εκδίκηση σκοτώσεις και τα δικά τους παιδάκια δεν θα σου πει κανείς τίποτα. Καλή επιτυχία<br /><br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1262416/">9)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Λοιπόν εγώ βαριέμαι τα πολλά. Η ιστορία μου ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω όταν με κυνηγούσαν συνέχεια μανιακοί δολοφόνοι. Τώρα δέκα χρόνια μετά λέω να επιστρέψω εκεί που μεγάλωσα. Το ξέρω πως θα με κυνηγήσουν πάλι για να μου ευχηθούν αλλά γουστάρω τη δράση και επιστρέφω. Καμιά συμβουλή;</span><br style="font-style: italic;"><br />Μάλλον σε λένε Sidney την έχω ακούσει την ιστορία σου. Σε θαυμάζω για το κουράγιο σου. Το μόνο που έχω να σου πω είναι να σεβαστείς το παρελθόν σου και τους παλιούς σου συνεργάτες. Έτσι θα πάνε όλα καλά και θα επιζήσεις, είσαι και έμπειρη. Και να θυμάσαι:ποτέ δεν γαμάμε το παρελθόν<br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1645080/"><br />8)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Kαλή μου Μπιάνκα αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα στο σχολείο. Μου αρέσει ένα παιδί που είναι πολύ κλειστό στον εαυτό του. Τον βοήθησα να ανοιχτεί, αυτός με ερωτευτήκε αλλά είναι ντροπαλός. Και εμένα μου αρέσει αλλά του το παίζω δύσκολη. Ζήτησα βοήθεια από έναν παλιό μαθητή του σχολείου και τελικά αυτός τον πρόδωσε και είμαστε πλέον ζευγάρι. Πως να του φέρω; Sally η μπερδεμένη ανεμώνα</span><br style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);"><br />Ανεμώνα τι αγχώνεσαι; Γυναίκα είσαι, άβγαλτος αυτός, ό,τι και να κάνεις δικός σου είναι. Το πολύ πολύ χωρίζεις τον άλλο και επιστρέφεις στον πιτσιρικά να τον μυήσεις στα κόλπα. Γυναίκες είμαστε κάνουμε ό,τι θέλουμε και πάντα κερδίζουμε.<br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1549572/">7)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Το θέμα μου είναι σοβαρό και θέλω να διατηρήσω την ανωνυμία μου. Πριν πολλά χρόνια ενώ σπούδαζα σκότωσα κατά λάθος μια οικογένεια με το αμαξι. Τώρα αποφυλακίστηκα δουλεύω καθαρίστρια και έμαθα πως τελικά ο σύζυγος συνήλθε από το κώμα που ήταν για χρόνια. Να πάω να του πω την αλήθεια;</span><br style="color: rgb(204, 0, 0);"><br />Θα πας σίγουρα στο σπίτι του. Έχεις αναγκη να τα βγάλεις από μέσα σου. Σε κόβω λίγο κότα όμως και μόλις τον δεις θα αρχίσεις τις αερολογίες. Το πιο πιθανό είναι να του καθαρίσεις το σπίτι. Συνέχιζε να το καθαρίζεις και κάποια στιγμή ίσως και να του μιλήσεις.<br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1181614/">6)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Catherine ονομάζομαι και όταν ήμουν μικρή είχα ερωτευτεί ένα μαυράκι που ήρθε σπίτι και το φιλοξενούσαμε. Οι συγγενείς μου ήταν κακοί και το έδιωξαν. Το είδα μετά από πολλά χρόνια και τον ερωτεύτηκα. Σκέτος κούκλος λέμε. Το κακό είναι πως είμαι παντρεμένη; Τι να κάνω;</span><br /><br />Ωχ με κουράσατε όλοι εσείς. Σε παραπέμπω στην απάντηση που έδωσα στην μπερδεμένη ανεμώνα. Γυναίκες είμαστε ό,τι θέλουμε κάνουμε χωρίς τύψεις. Καλό σεξ με τον νέγρο.<br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1675192/">5)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Εμένα ο άντρας που αποτρελάθηκε. Τον απέλυσαν από τη δουλειά επειδή έκλεβε υλικά για να φτιάξει καταφύγιο ώστε να σωθούμε από επερχόμενη καταιγίδα. Μόνο για αυτό ενδιαφέρεται. Δεν ξέρω τι να κάνω. Είναι απόμακρος, μάλωσε με τους φίλους τους, νομίζει πως και εγώ θέλω να τον σκοτώσω. Τι με συμβουλεύεις;</span><br style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);"><br />Αν ο άντρας σου είναι ο Νώε ακολούθησε τον. Κάτι ξέρει. Αν δεν είναι χώρισε τον. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν νεκταρίνια<br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1204340/">4)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Eίμαι άνθρωπος της εκκλησίας. Λιβανίζω κάθε Πέμπτη, κάνω νηστεία Τετάρτη και Παρασκεύη. Κάθε είδους νηστεία. Ο άντρας μου είναι ζηλιάρης. Με χτυπάει. Πρόσφατα γνώρισα ένα αδίστακτο κάθαρμα που μου την είπε. Το κακό είναι πως μου αρέσει ο τρόπος ζωής του. Κατά βάθος τον ζηλεύω. Είμαι καλά; Οσία Ποταπία</span><br style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);"><br />Οσία ζεις μπερδεμένη κατάσταση και δεν μου δίνεις πολλές πληροφορίες. Με κάθε επιφύλαξη σου λέω να βάλεις το κάθαρμα να σκοτώσει τον άντρα σου. Μπορείς βέβαια να κάνεις και υπομονή. Αν κάποια στιγμή ο άντρας σου φτάσει σε σημείο να σε βιάσει σκοτωσέ τον η ίδια. Βάλε το κάθαρμα να διαγράψει τα στοιχεία που σε ενοχοποιούν. Το να έχεις φίλο το Σεχίδη δεν είναι πάντα αρνητικό.<br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1692486/">3)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Aγαπητή Μπιάνκα ονομάζομαι Nancy. Ο γιος μου χτύπησε στο σχολείο ένα παιδάκι και θα πάω με τον άντρα μου να το συζητήσουμε με τους γονείς του άλλου παιδιού. Δεν θέλω να παραδεχτώ πως φταίει το δικό μου παιδί, το άλλο θα το προκάλεσε. Επίσης με ενοχλεί που ο άντρας με έχει γραμμένη και νοιάζεται μόνο για τη δουλειά του. Όλη μέρα μιλάει στο κινητό.</span><br style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);"><br />Nancy ακόμα και όταν έχεις άδικο πρέπει να κάνεις τον άλλο να σου ζητήσει συγγνώμη. Θα πας στο ξένο σπίτι και θα ξεράσεις πάνω σε ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Μετά θα ρίξεις την ευθύνη στο γλυκό που σε προσέφεραν. Όσον αφορά το σύζυγο σου τα πράγματα είναι απλά. Ρίξε το κινητό του σε βάζο με νερό ή σε γεμάτο νεροχύτη. Σίγουρα δεν θα ξαναμιλήσει με αυτό. Καλή επιτυχία.<br /><br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1255953/">2)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Είναι δύσκολο να γράψω το γράμμα επειδή καθώς γραφώ δάκρυα κυλάνε στο χαρτί και το λερώνουν. Πλέον έχω δύο παιδιά που τα υπεραγαπάω. Δεν τους είπα ποτέ ότι πριν από αυτά είχα ζήσει έναν παράνομο έρωτα, γέννησα παιδάκι αλλά μου το πήραν. Είχα κάνει και φυλακή όπου ένα κάθαρμα με βίασε και μετά έμαθα πως ο βιαστής μου ήταν παράλληλα ο γιος μου που τελικά είναι και αδερφός και πατέρας των παιδιών μου. Τι να κάνω; Πως να του πω; Να μάθουν την αλήθεια τα παιδιά μου; Οσιομάρτυρας</span><br style="font-style: italic;"><br />Τα έκανες λίγο σκατά ε; Με το συμπάθειο πάντα. Μία λύση έχεις. Γράψε ένα γράμμα που εξηγεί την ζωή σου. Κάνε πως έμεινες φυτό και φρόντισε να φτάσει αυτό το γράμμα στα παιδια σου. Τέτοια πράγματα δεν λέγονται, μόνο γράφονται. Δεν φτάνει που τα σκάτωσες στη ζωή σου, τώρα θα σκατώσεις και των άλλων. Συγχαρητήρια.<br /><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1242460/">1)</a> <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">O γιος μου στο δημοτικό χεζόταν πάνω του επίτηδες. Όταν ήταν μωρό έκλαιγε όταν τον είχα αγκαλιά. Τώρα στα δεκαεφτά του σκότωσε με τόξο τους συμμαθητές του και τον πατέρα και την αδερφή του. Μόνο εγώ τη σκαπούλαρα. Ναι δεν τον χώνευα. Δεν ήθελα να γεννηθεί αλλά τον αγαπώ.</span><br /><br />Οφείλω να παραδεχτώ πως ο γιος σου είναι ευρηματικός. Άκου εκεί με τόξο. Καλά ξηγήθηκε. Αντρίκεια. Μακάρι να του έμοιαζαν και άλλοι. Ωχ μου ξέφυγε. Φύγε από τη χώρα, φύγε από τον πλανήτη, όσο προλαβαίνεις. Θα ερθώ και εγώ μαζί σου να γλιτώσουμε από την οργή των οικογενειών των θυμάτων.<br /><br />Οι δέκα κυρίες βοηθήκαν. Εσείς; Γιατί όχι;Η Μπιάνκα Φαράκα περιμένει τα γράμματα σας.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">10. Liz White - The Woman in Black</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">9. Neve Campbell - Scream 4</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">8. Emma Roberts - The Art of Getting By</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">7. Brit Marling - Another Earth</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">6. Kaya Scodelario - Wuthering Heights</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">5. Jessica Chastain - Take Shelter</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">4. Olivia Colman - Tyrannosaur</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">3. Kate Winslet - Carnage</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">2. Lubna Azabal - Incendies</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">1. Tilda Swinton - We Need to Talk About Kevin</span><br /><br />Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><span style="text-decoration: underline;"></span><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-41830436774384688872012-02-19T04:06:00.005-08:002012-02-20T04:01:51.147-08:00Blogoscars A' Αντρικός Ρόλος<div style="text-align: justify;">Μια πολυκατοίκια που ξεχείλιζε τεστοστερόνη, βαρβατίλα και αντρίλα. 4 όροφοι συνολικά με ένα διαμέρισμα ο καθένας εκτός από τον τελευταίο που είχε δύο. Η όψη της πολυκατοικίας αποκαρδιωτική, σκουπίδια μπροστά από την είσοδο, πολλά κουτάκια μπύρας, αγριόχορτα που σχεδόν άρχισαν να σκαρφαλώνουν στην πόρτα, τοίχοι ελαφρώς κατεστραμμένοι. Οι γείτονες απέφευγαν να συνομιλήσουν με τους ενοίκους της πολυκατοικίας. Ο ένας που χαιρέτησε με ευγένεια τον κάτοικο του πρώτου ορόφου δέχτηκε σαν απάντηση ένα δυνατό ρέψιμο.<br /><br />Το ένα από τα διαμερίσματα του τέταρτου ορόφου ήταν άδειο. Οι δύο του κάτοικοι είχαν βγει βόλτα με το αμάξι. Για αυτόν που οδηγούσε δεν γνωρίζαμε πολλές πληροφορίες. Ήταν ψηλός, αδύνατος, ξανθός είχε κάτι συνέχεια στο στόμα του και δεν μιλούσε ποτέ. Ο άλλος λεγόταν Curtis, παντρεμένος είχε παρατήσει την οικογένεια του χωρίς να διευκρίνισει το λόγο. Οι δυο τους είχαν πάει μπουρδελότσαρκα να ξεδώσουν. Ο ξανθός περίμενε υπομονετικά στο μικρό δωμάτιο το φίλο του να τελειώσει. Ξαφνικά ακούστηκαν φωνές. Ο Curtis μιλούσε για μια καταιγίδα που θα τους σκοτώσει όλους, η πόρνη τσίριξε από φόβο και η τσατσά φώναξε με μανία ΜΗΤΣΣΣΣΟ. Ο νταβατζής ήρθε με άγριες διαθέσεις, ο ξανθός ατάραχος βγήκε του έσπασε το χέρι, τον έφτυσε στα μούτρα, τον ξύρισε τα φρύδια ε και μετά τον σκότωσε. Μπήκαν μαζί με τον Curtis στο αμάξι όπου ο οδηγός το γκάζωσε απότομα και εξαφανίστηκε πριν έρθει η αστυνομία. Ο συνοδηγός τον κοίταξε και είπε πως απλώς ήθελε να προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή. Ο οδηγός απτόητος συνέχισε το δρόμο για το σπίτι. <a href="http://www.imdb.com/title/tt0780504/"> (1)</a> <a href="http://www.imdb.com/title/tt1675192/">(6)</a><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt0780504/"></a><br />Στο δίπλα διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου ο Nasser με τον Alan έπαιζαν τάβλι. Το σκορ είχε φτάσει στο 188-183 που κέρδισε ο Nasser. Είχαν ξεκινήσει από το προηγούμενο πρωϊνό αλλά κάθε λίγο έπρεπε να διακόπτουν γιατί ο Alan έπρεπε να απαντάει στις κλήσεις στο κινητό από τη δουλειά. Ήταν βλέπετε μεγαλοπετυχημένος δικηγόρος. Ο Nasser από την άλλη ήταν λιγομίλητος. Παράτησε τη γυναίκα του γιατί του έσπασε το αγαπημένο του βιολί και πλέον δεν μπορούσε να παίξει την παραμικρή νότα. Ο Alan του έκανε πλάκα πως ευτυχώς που κερδίζει στο τάβλι καθώς χάνει σε όλα τα υπόλοιπα. Συμπλήρωσε πως και στο τάβλι ήταν θέμα χρόνου να χάσει καθώς μέχρι τα 200 που θα έβγαινε ο τελικός νικητής υπήρχε ακόμα δρόμος. Ο Νasser σηκώθηκε και έφυγε από το σπίτι. Μπορούσες να του βρίσεις τη γυναίκα, τη μάνα, να του θίξεις την υπόληψη αλλά δεν ανεχόταν από κάποιον να του πει πως δεν ξέρει τάβλι. Έφυγε τσατισμένος με τον Alan να τον ακολουθεί κράζοντας τον που αντιδράει τόσο παράλογα. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1663321/">(10)</a> <a href="http://www.imdb.com/title/tt1692486/">(9)</a><br /><br />Στον τρίτο όροφο ο Joseph είχε βάλει στο τέρμα να ακούσει μουσική. Manowar ήταν το αγαπημένο του συγκρότημα. Είχε σκεφτεί να σταματήσει να τους ακούει όταν μια φορά που είχε στο μέγιστο της έντασης το Hail and Kill κατέβηκε και σκότωσε δύο αδέσποτα σκυλιά. Ανέβηκε πάνω έβαλε το Heart of Steel που τον γαλήνεψε για λίγο και ξαναέγιναν πάλι το αγαπημένο του συγκρότημα. Τώρα ήθελε να ακούσει το Kings of Metal, άλοιψε με λάδι τα μπράτσα και την φαλάκρα του και πάτησε το Play. Απο το μέσα δωμάτιο ακούστηκε μια φωνή ηλικιωμένου που τον προέτρεπε να κλείσει τη μουσική γιατί αυτά είναι πράγματα του Σατανά. Πρέπει να ήταν τρελός γιατί τώρα τελευταία ισχυριζόταν πως ήταν ο Πάπας. Από τον κάτω όροφο κάποιος χτύπησε το ταβάνι για να κάνουν ησυχία. Ο Joseph βγήκε στο μπαλκόνι τσαμπουκαλεμένος ζητώντας του να κατέβει κάτω να λογαριαστούν. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1204340/">(3)</a> <a href="http://www.imdb.com/title/tt1456472/"> (4)</a><br /><br /><br />Στο δεύτερο όροφο έμεναν δύο φιλήσυχοι άνθρωποι. Ο Αmbrosio και ο George. Δεν ενοχλούσαν κανέναν. Συνήθως σκότωναν την ώρα τους παίζοντας pro. Οι φωνές από πάνω τους είχαν διακόψει ενώ αναβίωσαν το ντέρμπυ του Μάντεστερ ανάμεσα σε City και United. Ήταν και οι δύο ισοδύναμοι και κάθε αναμέτρηση είχε ενδιαφέρον. Είχαν ήδη παίξει Μπάρτσα - Ρεάλ, Λάτσιο - Ρόμα, Ελλάδα - Τουρκία, Βραζιλία - Αργεντινή, Τζαμάϊκα - Κολομβία. Η τελευταία ήταν η αναμέτρηση των τζάνκηδων. Ο George ήταν ηθοποιός που η καριέρα του είχε την ίδια πορεία με του Γαρδέλη και ο Ambrosio ήταν διωγμένος μοναχός επειδή αποπλάνησε ανήλικη μοναχή. Είχαν άπλετο χρόνο στη διάθεση τους. Χτύπησαν τους από πάνω επειδή δεν μπορούσαν να ακούσουν την περιγραφή του εκφωνητή. Όταν ο από πάνω τους προκαλέσε βγήκαν στην είσοδο να του εξηγήσουν πως ήταν απλώς μια παρεξήγηση <a href="http://www.imdb.com/title/tt1605769/">(8)</a> <a href="http://www.imdb.com/title/tt1655442/">(2)</a><br /><br />Στον πρώτο έμεναν οι δύο πρώτοι ή τελευταίο, ανάλογα πως βλέπεις την κατάσταση, ένοικοι. Stephan και Matt. Τρελαμένοι μπασκετικοί και οι δύο παρακολουθούσαν αγώνα NBA Boston Celtics - Los Angeles Lakers. Βαμμένος πράσινος ο πρώτος βαμμένος κίτρινος ο δεύτερος αλλά ήταν φίλοι είκοσι χρόνια και δεν άφηναν τέτοιες λεπτομέρειες να χαλάσουν τη σχέση τους. Το ματς ήταν ντέρμπυ κρίθηκε στο τέλος καλάθι στη λήξη και πρωταθλητές στέφθηκαν οι Lakers. Ο Μatt στραβωμένος μίλησε για την διαιτησία που έκρινε τον αγώνα. Η συζήτηση δεν άργησε να πάρει φωτιά. Τα πικαρίσματα έδωσαν τη θέση τους σε σχολιασμούς για αγώνες που αδικήθηκε η μία από τις δύο ομάδες από τη στιγμή που ο Νέισμιθ ανακάλυψε το μπάσκετ μέχρι σήμερα. Δεν έβγαλαν άκρη. Ο Matt πέταξε το τηλεχειριστήριο και για κακή του τύχη γκέλαρε στο δάπεδο. Μετά έπεσε κάτω από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και προσγειώθηκε πάνω σε αυτοκίνητο που μόλις είχε φρενάρει απότομα μπροστά στην είσοδο. Ο Stephan του είπε πως θα το χειριστεί αυτός καθώς είναι καλός στις δημόσιες σχέσεις, ενώ ο Matt κατέβηκε μαζί του για πλακωθεί σε περίπτωση που χρειαστεί. Θυμήθηκε την γυναίκα που τον κεράτωνε και τις κόρες του που τον γράφουνε και έπρεπε να ξεσπάσει. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1033575/">(7)</a> <a href="http://www.imdb.com/title/tt1124035/">(5)</a><br /><br />Κανείς δεν κατάλαβε πως στην είσοδο της πολυκατοικίας βρέθηκαν δέκα νεκροί άντρες. Η αστυνομία μίλησε για βίαια σύρραξη αλλά δεν κατάλαβε τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή. Το μόνο που έκαναν ήταν μια πρόχειρη λίστα των θυμάτων.<br /><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">1. Οδηγός aka Ryan Gosling - Drive</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">2. George aka Jean Dujardin - The Artist</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">3. Joseph aka Peter Mullan - Tyrannosaur </span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">4. Πάπας aka Michel Picoli - Habemus Papam</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">5. Stephan aka Ryan Gosling - The Ides of March</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">6. Curtis aka Michael Shannon - Take Shelter</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">7. Matt aka George Clooney - The Descendants</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">8. Ambrosio aka Vincent Cassel - Le Moine</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">9. Alan aka Christoph Waltz - Carnage</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">10. Nasser aka Mathieu Amalric - Poulet aux prunes</span><br /><br />Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><span style="text-decoration: underline;"></span><br /><a href="http://www.imdb.com/title/tt1033575/"></a></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-18822642438739099402012-02-18T05:25:00.006-08:002012-02-19T03:59:33.988-08:00Blogoscars 10 Καλύτερα Σενάρια<div style="text-align: justify;">Αναγνώστη προσοχή. Ακολουθεί το καλύτερο σενάριο όλων των εποχών για ταινία μικρού μήκους. Ίσως είναι αρκετα τέλειο για να το αντέξεις. Συνέχισε με δική σου ευθύνη<br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">Σκηνή πρώτη</span><br /></div><br />Χώρος:Κατάμεστο αμφιθέατρο σχολικού κτιρίου κατά τη διάρκεια τελετής αποφοίτησης. Στο έδρανο ομιλίας στέκεται ο Μπράϊς. Κοιτάει λάγνα την Κάρολ που είναι λίγο μεγαλύτερη του. Αυτή κοιτάει λάγνα τον πατέρα του Μπράϊς. Κοντινό στον Μπράϊς που βγάζει λόγο.<br /><br />Μπράϊς:Είμαι πολύ περήφανος που βρίσκομαι εδώ μπροστά στη μουνάρα Κάρολ και θέλω να της τον καρφώσω.<br /><br />Αναστάτωση στην αίθουσα. Κόσμος σχολιάζει. Κάρολ εκνευρίζεται. Συγγενείς Μπράις κοκκινίζουν. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1570728/">(10)</a> Από το πλήθος πετάγεται ένα κοντό παιδάκι καβάλα σε σκουπόξυλο. Κρατάει ραβδί.<br /><br />Παιδάκι:Θα έπρεπε να είσαι πιο προσεκτικός<br />Μπράϊς:Σάλτα και παίξε κανένα κουίντιτς ρε.<br />Παιδάκι:(νευριασμένο κουνάει ραβδί) Αβάντα κεντάβρα ρε<a href="http://www.imdb.com/title/tt1201607/">(9)</a><br /><br />Μια δίνη εμφανίζεται στην οθόνη<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">Σκηνή δεύτερη</span><br style="font-weight: bold;"></div><br />Τόπος:Άγνωστος. Υπάρχει μια κυκλική μηχανή που κάνει θόρυβο και μπροστά στέκεται τρελός επιστήμονας με λευκή γενειάδα.<br /><br />Επιστήμονας:Καλώς ήρθες νεαρέ στο μεγαλύτερο πείραμα όλων των εποχών<br />Μπράϊς:Είσαι παλαβός.<br />Επιστήμονας:Αυτό είναι ένας επιταχυντής. Θα δώσω επιτάχυνση στα πρωτόνια ώστε να συγκρουστούν και να προσομοιώσω τις αρχικές συνθήκες της Μεγάλης Έκρηξης. Θα γίνω νέος Θεός<a href="http://www.imdb.com/title/tt1307873/">(8)</a><br />Mπράϊς: Γιατί να το κάνεις αυτό;<br />Επιστήμονας:Θέλω να μπω στο μάτι μιας κοπέλας που με έγραψε για κάποιον δήθεν ζώγραφο. Θέλω να της δείξω πως είμαι καλύτερος της και πως δεν θέλω να είμαστε μόνο φίλοι. Ήρθε η ώρα να την κερδίσω<a href="http://www.imdb.com/title/tt1645080/">(7)</a> Ετοιμάσου μικρέ ήρθε η ώρα να γνωρίσεις τον Θεό. Σε 5,4,3,2,1<br /><br />Ακολουθεί μια μεγάλη έκρηξη και φωτιές γκρεμίζουν το χώρο.<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">Σκηνή 3</span><br /></div><br />Τόπος:Εξωτερικός χώρος μοναστηριού. Ο Μπράϊς είναι ντυμένος καλόγερος. Γύρω του πολλοί μοναχοί. Αναμεσά τους μια κοπέλα μεταμφιεσμένη σε καλόγερο τον πλησιάζει.Eίναι γεμάτη σημάδια. Σίγουρα έχει χτυπηθεί. Μοιάζει για αγία που θέλει να ζήσει την αμαρτία. Ψάχνει κάποιον να την παρασύρει.<a href="http://www.imdb.com/title/tt1204340/">(6)</a><br /><br />Κοπέλα:Έχεις ωραίο κώλο.<br />Μπράϊς:Ήρεμα τέκνο μας ακούνε.Σκύψε για μετάνοιες.<br />Κοπέλα:Θα σκύψω για άλλο λόγο.<br />Μπράϊς:Θα αμαρτάνω.<br />Κοπέλα:Αν θες να αγιάσεις πρέπει να αμαρτήσεις και αν προλάβεις ας μετανοήσεις.<br />Μπράϊς:Με έπεισες<br /><br />Πέφτουν στο χορτάρι και κάνουν άγριο έρωτα.<a href="http://www.imdb.com/title/tt1605769/">(5)</a><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">Σκηνή 4</span><br style="font-weight: bold;"></div><br />Χώρος: δωμάτιο Μπράϊς στο μοναστήρι. Γυμνός, ξαπλωμένος σε κρεβάτι μαζί με κοπέλα.<br /><br />Κοπέλα:Το ξέρεις πως είμαστε νεκροί και οι δύο;<br />Μπράϊς: Εννοείται. Αυτά δεν γίνονται ούτε σε βιβλία.Εσύ πως πέθανες;<br />Κοπέλα:Κεράτωνα τον άντρα μου πάνω σε στρώμα θαλάσσης και μας χτύπησε ένα σκάφος.<br />Μπράϊς:Πέθανες ακαρίαια;<br />Κοπέλα:Μπα σε κώμα ήμουν. Διασωληνωμένη και έτσι. Άσε βαρέθηκα να ξαπλώνω<a href="http://www.imdb.com/title/tt1033575/">(4)</a><br />Mπράϊς:Μήπως δεν πεθάναμε;Μήπως μεταφερθήκαμε σε παράλληλο σύμπαν;<br /><br />Χτυπάει η καμπάνα. Ο Μπράϊς σηκώνεται αναστατωμένος. Τρέχει στο προαύλιο να υποδεχθεί τον νεοφέρμενο.<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">Σκηνή 5</span><br /></div><br />Τόπος:Προαύλιο. Μπαίνει ο Μπαλούτ. Μελαμψός, μακρυμάλλης, γεροδέμενος.<br /><br />Μπαλούτ:Ήρθα να βρω τη γαλήνη. Αμάρτηση.<br />Μπράϊς:Όχι πως και εγώ πήγα πίσω.Τι έκανες;<br />Μπαλούτ:Ε να βασάνιζα χριστιανούς. Εκεί πάνω στο βασανισμό βίασα και μία τύπισσα για την οποία έμαθα πως είναι μάνα μου. Tην άφησα έγκυο και τώρα είμαι και πατέρας και σύζυγος και αδερφός.<a href="http://www.imdb.com/title/tt1255953/">(3)</a><br />Μπράϊς:Ο μόνος τρόπος να εξιλεωθείς είναι να γίνεις πάπας.<br />Μπαλούτ:Δεν θα τα καταφέρω. Πολύ φοβάμαι πως θα δειλιάσω μπροστά στο μέγεθος της ευθύνης και θα το σκάσω.<a href="http://www.imdb.com/title/tt1456472/">(2)</a><br />Mπράϊς:Μπορώ να σε βοηθήσω. Θα ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο. Θα ρωτήσουμε τους προκατόχους σου και θα μας δώσουν συμβουλές. Μας κόβω να μένουμε στο παρελθόν. Εδώ δεν υπάρχει θέση για κανέναν από τους δυο μας.<br />Μπαλούτ: Είσαι σίγουρος;<br />Μπράϊς:Ναι ραντεβού τα μεσάνυχτα.<a href="http://www.imdb.com/title/tt1605783/">(1)</a><br /><br />Οι δύο άντρες απομακρύνονται μεταξύ τους.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">10. Dan Fongelman - Crazy Stupid Love</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">9. Steve Kvoles - Harry Potter and the Deathly Hallows part 2</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">8. Erik Jendresen - The Big Bang</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">7. Gavin Wiesen - The Art of Getting By</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">6. Paddy Considine - Tyrannosaur</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">5. Dominik Moll - Le Moine</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">4. Alexander Payne - The Descendants</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">3. Denis Villeneuve - Incendies</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">2. Nanni Moretti - Habemus Papam</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">1. Woody Allen - Midnight in Paris</span><br style="font-weight: bold;"><br /><br />Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><span style="text-decoration: underline;"></span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-78106233430378037972012-02-16T05:41:00.001-08:002012-02-18T06:46:44.161-08:00Blogoscars B΄ Γυνακείος ρόλοςΑκολουθεί ποίημα με έντονες επιρροές Καρυωτάκη.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Πεθαμένοι έρωτες δύστροπων εποχών</span><br /><br />Εκείνο το κορίτσι,<br />ψηλό σαν κυπαρίσσι<br />Λευκό σαν το γάλα<br />σε στέλνει στην κρεμάλα.<br /><br />Μες στις σκέψεις της χαμένη<br />από τον κόσμο απομακρυσμένη.<br />Την αγάπησες πολύ<br />αλλά έδειχνε σκληρή.<br /><br />Τα βρήκε με έναν μπούλη<br />δεν παίζει άλλο κρυφτούλι,<br />τον εαυτό της ψάχνει<br />και εσύ βυθίζεσαι στην άχνη.(10)<br /><br />Εκείνη η αδίστακτη που ήθελε να σε θάψει<br />Φοβήθηκες μην κάποτε πάψει να σε ψάχνει.<br />Έγινε μια στυγερή και πληρωμένη δολοφόνος<br />και εκείνη τη στιγμή σε έπιασε ο πόνος.(9)<br /><br />Μες στα γράμματα χωμένη<br />και για όλα διαβασμένη,<br />ήθελες κουλτούρα<br />αλλά αυτή σου πήρε ούρα,<br />ήθελε να τα εξετάσει,<br />να δει αν γρίπη σε έχει πιάσει,<br />τελικά έπιασε εκείνη,<br />στο χώμα θε να μείνει (8)<br /><br /><br />Κοτόπουλο η άλλη μαγείρεψε μα ήτανε πικρό,<br />του έβαλε δαμάσκηνα μα δεν έγινε γλυκό,<br />η μαγερική βλέπεις δεν ήταν η αρχοντιά της<br />δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την κορμόστασιά της(7)<br /><br />Όμορφη και αυτή σαν εκείνη στην πεζοπορία<br />Χαμένη σε μια έρημο, άτιμη κοινωνία,<br />Ξανθούλα σε αγάπησα το έπαιξα υπερανω,<br />Μόνο που εσύ τα έφτιαξες με Ινδιάνο (6)<br /><br />Οι δύο οι επόμενες φοβερή αδυναμία.<br />Μόλις τις βλέπω πέφτω στην αμαρτία.<br /><br />Μεσάνυχτα στο Παρίσι είδα την μία,<br />ζωγράφο να φλερτάρει μες στην ανοησία,(5)<br />δημοσιογράφος η άλλη ήθελε καριέρα<br />έμεινα μόνος μου, με χτύπησε η χολέρα(4)<br /><br />Είπα και εγώ κάποια στιγμή θα αγιάσω<br />Τελικά κατάφερα από δυστυχία να ξεράσω.<br />Σε τρεις γυναίκες πίστεψα, ορθώθηκα από ευτυχία<br />Στο τέλος πάλι βρέθηκα να βαράω μαλακία.<br /><br />Η πρώτη με παράτησε για δεκάχρονο παιδάκι<br />Όχι δεν το γούσταρε το πρόσεχε λιγάκι (3)<br />Η δεύτερη είχε άντρα βίαιο και εγκληματία,<br />πέθανε αυτός και έγινε οσία(2)<br /><br />Η τρίτη η καλύτερη μες στη γλύκα και το νάζι<br />Σκέρτσα μου έκανε ενώ έριχνε χαλάζι<br />Δεν μιλούσε με λέξεις μόνο με εκφράσεις<br />Την ερωτεύτηκα για όλες τις αντιφάσεις.<br /><br />Χαμόγελο ιδανικό, μαλλί καστανό<br />έφυγε και αυτή με ξιπασμένο ηθοποιό.(1)<br /><br />Περάσανε οι έρωτες, έμεινε η ψυχή μου<br />σε λέξεις μεταμορφώθηκε για την εξιλέωση μου.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">10. Shailene Woodley - The Descendants</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">9. Cate Blanchett - Hanna</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">8. Kate Winslet - Contagion</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">7. Golshifteh Farahani - Poulet aux Prunes</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">6. Michelle Williams - Meek's cutoff</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">5. Marion Cotillard - Midnight in Paris</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">4. Marisa Tomei - The Ides of March</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">3. Cecile de France - Le gamin au velo</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">2. Carey Mulligan - Drive</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">1. Berenice Bejo - The Artist</span><br /><br />Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><span style="text-decoration: underline;"></span><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-85278351562666446552012-02-16T04:45:00.000-08:002012-02-18T06:46:44.161-08:00Blogoscars Β Αντρικός ρόλοςΕναλλακτικός τίτλος: Ο Β΄ αντρικός ρόλος αντίγραφο.<br /><br /><div style="text-align: justify;">Με έντονες επιρροές Ζοζέ Σαραμάγκου<br /><br />Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ήταν καθηλωμένος εκεί πολλούς μήνες. Όλα ξεκίνησαν την μέρα που έκανε τσουλήθρα σε ένα πάρκο και ξαφνικά με την άκρη του ματιού του είδε ένα παιδί ίδιο με αυτόν να περνάει απ'έξω. Δεν έμοιαζαν απλώς, ήταν πιστά αντίγραφα. Η ιδέα πως υπάρχει ένα ίδιο παιδί εκεί εξώ με αυτόν του ήταν ανυπόφορη. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να μοιραστεί τα αυγά Kinder έκπληξη που αγόρασε για αυτόν ο μπαμπάς του. Έτρεξε σπίτι πανικόβλητος, ξάπλωσε να κοιμηθεί, σκοπός του ήταν να δραπετεύσει στον μαγικό κόσμο των ονείρων. Άβουλαι αι βουλαί της συνειδήσεως ονειρεύτηκε πολύ και χάθηκε μέσα στα όνειρα του.<br /><br />Χθες ήταν η μέρα που ξύπνησε. Δεν χρειάστηκαν πολλά. Πέντε έξι εξορκισμοί, εφτά μετακομίσεις, τρεις ανακαινίσεις σπιτιών και δέκα σκοτωμένα κατοικίδια. Σηκώθηκε ικανοποιημένος, κοίταχτηκε στον καθρέφτη και αναρωτήθηκε αν είναι το είδωλο του αυτό που κοιτούσε ή το παιδί πιστό αντίγραφο. Η φωνή βγήκε μέσα από τον καθρέφτη.<br /><br />Δεν έχεις δουλειά εδώ. Γιατί το λες αυτό; Δεν έπαιξες κανένα σπουδαίο ρόλο. μόνο στο κρεβάτι ήσουν ξαπλωμένος. Το δικαιούμαι, με κυνήγησαν χτικιά, δαίμονες. είναι δύσκολο για ένα παιδί στην ηλικία μου να μένει ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι. Ξέρεις πως δεν έχεις δίκιο.(10) Σκάσε φωνή της λογικής.μήπως οι υπόλοιποι είναι καλύτεροι; και ο επόμενος εμφανίστηκε για λίγο και πέθανε.ξενέρωτα κιόλας. Εκείνος όμως το αξίζει επειδή ήταν ο σπουδαιότερος χαρακτήρας της σειράς των οχτώ ταινιών. Για υποκριτική μιλάμε, όχι για στυλ. Μου την σπάει όταν σαν φωνή της λογικής δεν μπορώ να βρω μια λογική απάντηση.(9) Ο άλλος έπαιξε τον υπεργκόμενο, δίδαξε σε έναν πως να πηδάει, έδειξε κοιλιακούς και αυτός πάνω από εμένα. Εμ βλέπεις ο συγκεκριμένος ακομά και στον αυτόματο πιλότο όταν μπαίνει είναι καλύτερος από πολλούς(8). εκείνος όμως που έπαιξε τον συμβουλάτορα του πλανητάρχη καλώς δεν ήταν; Ω ναι αυτός εντάξει ακόμα και εγώ συμφωνώ.(7) Άρα συμφωνώ και εγώ αφού είμαι εσύ. Τότε γιατί διαφψνούσαμε πριν; Γιατί ενώ είμαι εγώ διαφέρω από εσένα. Εγώ δεν είμαι εσύ; Όχι εσύ είσαι εγώ; Έγινες η φωνή του παράλογου με κούρασες.συμφωνώ και σε αυτόν τον επιθεωρητή της Γαλλίας που έμοιαζε με τον Κλουζώ και τον Σαϊνη με το μυαλό του Σέρλοκ Χολμς.(6) εκεί που διαφωνώ είναι οι κορυφαίες σου επιλογές.<br /><br />Δεν θέλεις να παραδεχτείς πως έχω δίκιο. Μα ο σαλεμένος ζωγράφος; μόνο το όνομά του έλεγε. Ναι αλλά εμφανίζεται πέντε λεπτά και σου μένει χαραγμένος στην μνήμη. αυτή δεν είναι η ουσία της υποκριτικής;(5) Ας το δεχτώ αυτό φωνή του παραλόγου που κοντεύεις να με κάνεις να χάσω την όποια λογική μου έμεινε. μετά θέλεις να βάλεις όλους τους σαλεμένους. μου μιλάς για βιαστή μιας τύπισσας που δεν είχε καν δέρμα.(4) Η αφή δεν παίζει ρόλο στο σεξ. Μετά μου έβαλες και βιαστή και βασανιστή και μακρινό απόγονο του Οιδίποδα.(3) Αυτός και αν δεν ήταν τρελή μορφή που επισκίασε μέχρι και πρωταγωνιστικούς ρόλους.<br /><br />Και μετά τι; δύο δολοφόνοι; σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας; Αμφισβητείς πως και οι δύο ήταν σοκαριστικοί; πως όλος ο κόσμος τους συζητάει; Εκείνον που σκότωσε τη μισή Αυστραλία(2) σίγουρα όχι. Εκείνον που σκότωσε το μισό σχολείο; Όντως εκείνος ήταν καλός. έφαγε πολλά σιχτίρια και απέτρεψε κόσμο από τον διαωνισμό του ειδους(1)<br /><br />Χαίρομαι που ήρθες στα λόγια μου. Δεν ήρθα. Ήρθες. Όχι. Ναι. Τώρα εμείς είμαστε το ίδιο. Ναι. Διαφωνώ. Ίσως έχεις δίκιο. Άντε παράτα με. Άντε πέσε κοιμήσου και πρόσεχε μην χαθείς πάλι σε όνειρα. Εσύ πρόσεχε μην σε σκοτώσω. Θα πεθάνεις και εσύ τότε. Ας πεθάνουμε παρέα τότε.<br /><br />Πήρε το όπλο από το συρτάρι. Αργά το έσυρε στον κρόταφό του. Χαμογέλασε ύπουλα. Το κατέβασε. Μαλάκας είναι να αυτοκτονήσει;<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">10. Ty Simpkins - Insidious</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">9. Alan Rickman - Harry Potter and the Deathly Hallows part 2</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">8. Ryan Gosling - Crazy Stupid Love</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">7. Philip Seymour Hoffman - The ides of March </span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">6. Jean-Pierre Darroussin - Le Havre</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">5. Adrien Brody - Midnight in Paris</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">4. Roberto Alamo - The Skin i Live in</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">3. </span><span style="font-weight: bold;">Abdelghafour Elaaziz</span> <span style="font-weight: bold;"> - Incendies </span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">2. Daniel Henshall - Snowtown</span><br style="font-weight: bold;"><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">1. Ezra Miller - We Need to Talk About Kevin</span><br /><br /><br />Δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά στα αλάνια<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><br /><br /><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-31095810045086119652012-02-04T04:42:00.000-08:002012-02-04T05:31:52.466-08:00Carnage<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0F0gPWdo8CUqGCaFN4pPR4B7J8AnHCWC-68kyGuZvVmQs786q71mrsKsyUaLXfTzpC5fdiqp4KGucd8snSgd3FsSXbNr1a-ygmQSqIliBZSFYkaPNedH_HIaxPKxUJxniWtPwhoXyw48/s1600/carnage-poster.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 136px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0F0gPWdo8CUqGCaFN4pPR4B7J8AnHCWC-68kyGuZvVmQs786q71mrsKsyUaLXfTzpC5fdiqp4KGucd8snSgd3FsSXbNr1a-ygmQSqIliBZSFYkaPNedH_HIaxPKxUJxniWtPwhoXyw48/s200/carnage-poster.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5705260981065771858" border="0" /></a>Η νέα ταινία του Polanski που κυκλοφορεί από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους της χώρας. Περιττό να πω πως πρόκειται για έναν καταξιωμένο δημιουργό που κάθε νέα του ταινία αποτελεί είδηση στον χώρο της έβδομης τέχνης ακόμα και σε αυτούς που δεν είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του και ομολογουμένως ούτε ο υποφαινόμενος ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Εκείνο που πρέπει να παραδεχτούμε όλοι είναι πως δεν διστάζει να πειραματίζεται και να δημιουργεί τελείως διαφορετικές ταινίες μεταξύ τους. Rosemary's Baby από τη μία, Ninth Gate από την άλλη. Chinatown και Teniant απέναντι στην προτελευταία του δημιουργία Ghost Writer που παρόλα τα σκηνοθετικά θαύματα που είχε μέσα της το σενάριο την πρόδωσε. Ήρθε και η ώρα του Carnage που είναι βασισμένη σε θεατρικό έργο. Δύο παιδάκια μάλωσαν το ένα χτύπησε το άλλο και οι γονείς τους συναντιούνται στο σπίτι για να λύσουν πολιτισμένα και με αξιοπρέπεια την παρεξήγηση. Συνοδοιπόροι του Polanski μόλις τέσσερις ηθοποιοί. Για τις γυναίκες δεν χρειάζονται συστάσεις. Jodie Foster, Kate Winslet τα ονόματα και αρκούν. Σύζυγοι τους αντίστοιχα ο John C. Reilly με συμμετοχή στα Gangs of New York, Manolia και ο Cristoph Waltz που προκάλεσε έναν κάποιον πάταγο με την ερμηνεία του στο Inglourious Basterds.<br /><br />Η πρώτη μεγάλη μαγκιά του Polanski είναι η δομή της ταινίας που επέλεξε να σκηνοθετήσει και αρχικώς μοιάζει να λειτουργεί μόνο σε θεατρικές συνθήκες. Τέσσερις άνθρωποι μέσα σε ένα σπίτι ένα σκηνικό μόνο του αρκεί και περισσεύει. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στα λίγα δωμάτια του σπιτιού και τον εξωτερικό χώρο. Υπάρχουν μόλις δύο σεκάνς, η εναρκτήρια και η τελική, που διαδραματίζονται σε εξωτερικό χώρο μικρές σε διάρκεια βέβαια αλλά περιέχουν όλη την ουσία της ταινίας. Παρόλη τη θεατρική δομή του εγχειρήματος ο θεατής ούτε για μια στιγμή δεν φαντάζεται πως αποτελεί κομμάτι μιας παράστασης. Οι κάμερες αλλάζουν συνεχώς θέση, δείχνουν τα κατάλληλα πλάνα πότε κοντινά και πότε μακρινά, ώστε να μην αμφιβάλει κανείς πως πρόκειται για μια απλή μεταφορά θεατρικού. Ο κινηματογράφος κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα. Πάνω στο συγκεκριμένο θέμα αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο <a href="http://www.imdb.com/title/tt0068278/">Bitter Tears of Petra Von Kant του Fassbinder</a> το οποίο βέβαια είναι σαφώς ένα βήμα πιο μπροστά από το Carnage. Εκεί ο σκηνοθέτης επιλέγει ένα μόνο σκηνικό και χωρίζει την ταινία σε πράξεις όπως στις θεατρικές παραστάσεις. Δείτε το και αν σας φέρει καθόλου σε θέατρο τρυπήστε μου την μύτη.<br /><br />Ο πρώτος σκόπελος ξεπεράστηκε με χαρακτηριστική άνεση και μεταξύ μας δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από έναν σκηνοθέτη τεράστιου διαμετρήματος. Η δεύτερη λογική σκέψη είναι πως η ταινία που θίγει ένα απλό ζήτημα με τέσσερα μόλις άτομα να παίρνουν μέρος θα είναι σαφώς κουραστική ή απλά αδιάφορη. Ούτε αυτό ισχύει. Η διάρκεια της την σώζει. Είναι μόλις 80 λεπτά και σίγουρα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως είναι μικρή αλλά η αλήθεια είναι πως είναι ακριβώς όση πρέπει. Μεγαλύτερη διάρκεια θα είχε οδηγήσει πιθανώς σε περιττές επανάληψεις και ανούσιες φλυαρίες ακόμα και σε αμπελοφιλοσοφίες εκτός κλίματος. Η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος παρουσιάζει ενδιαφέρον και μετά την παρακολούθηση της δεν αφήνει το αίσθημα του ανολοκλήρωτου.<br /><br />Τι ακριβώς έχει; Με μόλις δύο λέξεις είναι αιχμηρή και απολαυστική. Το αιχμηρό κομμάτι δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί ο θεατής. Η σοβαρότητα, ο πολιτισμός και η δήθεν ευγένεια του κόσμου των ενηλικών καταρρίπεται με συνοπτικές διαδικασίες. Ο τρόπος που επιτυγχάνεται αυτή η απομυθοποίηση είναι το απολαυστικό κομμάτι της ταινίας. Εξαιρετικές ερμηνείες,καυστικοί διάλογοι, ακραίες καταστάσεις και αλλαγές ψυχολογίας και συμμαχίων αφήνουν τον θεατή με ένα χαμόγελο στα χείλη όχι επειδή τα γεγονότα που παρακολουθεί να διαδραματίζονται αλλά γιατί απολαμβάνει τον ξεπεσμό και την πτώση του ψεύτικου, του δήθεν. Ο θεατής βιώνει την προσωπική του εκδίκηση σε όλους εκείνους που αντιπαθεί, στο πορωμένο αφεντικό που νομίζει πως είναι ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας του κόσμου, σε αυτούς που του ασκούν εξουσία, στον σοβαροφανή και υπεράνω γείτονα που δεν διστάζει να βγάλει με την πρώτη ευκαιρία την κατινιά του, στο γνωστό του που το παίζει άνετος και χαλαρός ενώ διακατέχεται από τεράστια κόμπλεξ. Βγαίνεις από την αίθουσα με ένα συναίσθημα νίκης, ευφορίας και πιστέψτε με το έχουμε αρκετή ανάγκη στις μέρες μας. Αναρωτιέσαι και λίγο αν μοιάζεις καθόλου στους ήρωες αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας. Προσωπικά έχω την εντύπωση πως ακόμα απέχω αρκετά αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορώ να πω το ίδιο με σιγουριά σε λίγα χρόνια από τότε.<br /><br />Χαρακτήρες τώρα. Έχουν το μαγικό που είχαν οι αντίστοιχοι του Σαρτρ στο Κεκλεισμένων των Θυρών. Λειτούργουν εκπληκτικά σαν ομάδα που δεν έχεις τη διάθεση να τους ξεχωρίσεις και να τους αναλύσεις έναν έναν. Ένα αδιέξοδο, ένας κυκεώνας προβλημάτων εμφανίζεται όταν οι αρχικές συνθήκες διατάρασσονται. Αρχικά χάνεται η ευγένεια και τα δύο ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα. Λογικό είναι πάντα είναι πιο εύκολο να κατηγορήσεις τον δίπλα παρά να κοιτάξεις την καμπούρα σου. Έλα όμως που η κατάσταση δεν μένει στάσιμη γιατί τα προβλήματα των ζευγαριών κάνουν την εμφάνιση τους και ξεκινάει η κόντρα ανάμεσα στους συζύγους. Άλλαξαν τα δεδομένα. Εδώ οι άντρες επικοινωνούν σαφώς καλύτερα μεταξύ τους όπως και οι γυναίκες. Ούτε εδώ όμως θα αργήσει να έρθει κόντρα γιατί τα δύο φύλα έχουν έμφυτο τον ανταγωνισμό. Συγκρούσεις, συγκρούσεις και πάλι συγκρούσεις ανάμεσα σε διαφορετικές φιλοσοφίες, χαρακτήρες, συμπεριφορές, τρόπους ζωής και δεν συμμαζεύεται.<br /><br />Με τόσα στοιχεία που έχει μέσα είναι δυνατόν να μην την απολαύσεις;Δεν νομίζω. Σειρά σας να τη χαρείτε.<br /><br /><br /><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-75342568343583197422012-01-29T04:43:00.000-08:002012-01-29T05:36:02.308-08:00The Descendants<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoc1IYVmS9BBnXjcmmxOHm6IeIDxLgda12IqYAlKRv7cmZkfDM6xEdUiWa_fNEOGb5RWSu-lVjoGtbKO3mUf1ByOjfZRssdB38faLnrjFeYIiaEmTHSFm9aAjZ45N8KOKHOJ7sy5HXN8Q/s1600/descendants.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 133px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoc1IYVmS9BBnXjcmmxOHm6IeIDxLgda12IqYAlKRv7cmZkfDM6xEdUiWa_fNEOGb5RWSu-lVjoGtbKO3mUf1ByOjfZRssdB38faLnrjFeYIiaEmTHSFm9aAjZ45N8KOKHOJ7sy5HXN8Q/s200/descendants.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703034151793125682" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Πως περάσαν τα χρόνια που λέει και ο Δάντης. Πάει πολύς καιρός από τα χρόνια που ήμουν πρωτοετής φοιτητής στη σχολή και όπως μου αρέσει να λέω μπορεί σε τέσσερα χρόνια να πέρασα δέκα μαθήματα αλλά είδα και πάρα πολλές ταινίες. Κυριολεκτικά πάρα πολλές. Υπήρχε κοντά μου videoclub το θεωρούσα αμαρτία να μην γραφτώ. Ενοικιάσεις η μία μετά την άλλη,τρελά λιωσίματα και μαλακή εισαγωγή στον περίεργο κόσμο του κινηματογράφου. Διευρύνοντας τα οπτικά μου ερεθίσματα στον χώρο της έβδομης τέχνης άρχισα να μην ικανοποιούμαι από τις συνηθισμένες ταινίες με τις δήθεν ανατροπές, τα χιλιοειπωμένα κλισέ και τις εμφατικές δηθενιές. Εκείνο τον καιρό λοιπόν θυμάμαι μία ενοικίαση που έκανε εντύπωση. Το όνομα της ταινίας About Schmidt με πρωταγωνιστή τον Jack Nicholson. Πολύ διαφορετική από αυτές που είχα δει μέχρι τότε. Με έναν μεσήλικα να περνάει κρίση ταυτότητας, να ανακαλύπτει νέα πράγματα για τον εαυτό του, να αναθεωρεί για καταστάσεις που τις θεωρούσε δεδομένες.<br /><br />Λίγα χρόνια πέρασαν και η μανία να πηγαίνω στα videoclub δεν πέρασε. Έχοντας δει περισσότερα πλέον αναθεώρησα εντελώς την άποψη μου για τον κινηματογράφο. Διάβαζα περιοδικά, κριτικές προσπαθούσα να ενημερώνομαι συνεχώς για τις εξελίξεις και το παρελθόν του σινεμά. Θυμάμαι τότε όλο τον κόσμο να εκθειάζει μια ταινία με τίτλο Sideways. Για κάποιον περίεργο λόγο την μπέρδευα με το Closer αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεν ξέρω γιατί δεν έπαιρνα την απόφαση να τη δω. Μου πήρε καιρό μέχρι να τη νοικιάσω. Μόλις ξεκίνησε παρακαλούσα να μην τελειώσει. Κάποιος που πρόκειται να παντρευτεί σύντομα καλεί φίλο του σε ταξίδι ώστε να περάσουν ξένοιαστες στιγμές λίγο πριν εγκαταλείψει την εργένικη ζωή. Συζητήσεις για κρασί, για σχέσεις συνθέτουν μια εκπληκτική γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη και έντονο προβληματισμό στον εγκέφαλο.<br /><br />Που κολλάνε όλα αυτά με το Descendants; Μα έχουν τον ίδιο σκηνοθέτη, τον Ελληνικής καταγωγής Alexander Payne. Γιατί τα γράφω; Γιατί ο συγκεκριμένος έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μύηση μου στην έβδομη τέχνη και οφείλω να του το αναγνωρίσω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου κακοφάνηκε που η καινούρια του ταινία προβλήθηκε μόνο στην τελετή έναρξης του <a href="http://moviestocandies.blogspot.com/search/label/52%CE%BF%20%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%20%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85%20%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82">52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης </a>και δεν θα είχα τη δυνατότητα να την παρακολουθήσω. Αν είχα να επιλέξω μόνο μία από το Φεστιβάλ σίγουρα θα ήταν αυτή. Τι να κάνω το ξεπεράσω και αυτό και μετά από δύο μήνες και κάτι μου δόθηκε η ευκαιρία να τη δω στο cinema. Έστω στο αχώνευτο και άβολο Odeon. Οι καλές αίθουσες δεν το επέλεξαν αλλά ας μη τα θέλουμε και όλα δικά μας.<br /><br />Μπήκα με ανυπομονησία και καλή διάθεση και έφυγα γεμάτος ηθικά και ικανοποιημένος σε μέγιστο βαθμό. Είναι μια ταινία που αποτελεί για εμένα τον ορισμό του κινηματογράφου. Απλή στη βάση και στη σύλληψη της με προεκτάσεις και διεισδυτική ματιά που καταφέρνει να σε τρομάζει, να απορείς, να νιώθεις. Πλούσια και έντονα συναισθήματα σε όλη τη διάρκεια της με μεγαλύτερη έμφαση στη λύπη και την προβληματική επικοινωνία. Μη σας ξεγελάσει το trailer και περιμένετε να δείτε μια ανάλαφρη κωμωδία. Μην περιμένετε καν σε μεγάλο βαθμό την ανεμέλια του Sideways. O δρόμος που επιλέγεται στο Sideways θυμίζει περισσότερο εκείνον του Schmidt και σε πολλά σημεία γίνεται βαρύς. Το δραματικό στοιχείο βέβαια δεν είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, δεν έχει σκόπο να σε συγκινήσει με το ζόρι αλλά πηγάζει από τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, από την έμφυτη αμφιβολία, από την ανάγκη για αληθινή επικοινωνία και αναγνώρισης των κόπων μας.<br /><br />Το τοπίο που επιλέγει ο Payne είναι ο επίγειος παράδεισος, η Χαβάη. Ο πρωταγωνιστής του είναι και αυτός ίσως ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Απόγονος ανθρώπων που κατέχουν ξεχωριστή θέση στο νησί και κληρονόμος τους κατέχει ένα μεγάλο κομμάτι της γης του νησιού μαζί με τους συγγενείς του και σκέφτονται να το πουλήσουν για να βγάλουν τεράστια κέρδη. Ζωή χαρισάμενη με λίγα λόγια στον τροπικό παράδεισο και με πολλά χρήματα στον τραπεζικό του λογαριασμό. Ζωή σαν όνειρο. Ευτυχώς για εμάς και για τον κόσμο του κινηματογράφου η κάμερα του Payne δεν μένει στην επιφάνεια αλλά αρχίζει τις αναλύσεις. Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είσαι όταν βρίσκεσαι στο ομορφότερο μέρος του κόσμου αλλά δεν μπορείς να τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου; Πόσο εύκολο είναι να σηκώνεις το βάρος του να σε θεωρούν όλοι τυχερό και ευτυχισμένο ενώ εσύ νιώθεις διαρκώς πως είσαι πνιγμένος και θα άλλαζες θέση μαζί τους χωρίς δεύτερη σκέψη;<br /><br />Αδιέξοδο ψυχολογικά που περνάει και μέσα από τα πλάνα του σκηνοθέτη. Χαβάη σου δείχνει αλλά εσύ σαν θεατής σε κανένα σημείο δεν μένεις να θαυμάζεις τις ατελείωτες παραλίες, τα καταγάλανα νερά, τις ωραίες παρουσίες, την τροπική βλάστηση. Τα πλάνα συνδυάζονται με την μουσική με τέτοιον εκπληκτικό τρόπο που συνεχώς σου περνάνε την μπερδεμένη ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Χάνεσαι μαζί του και ψάχνεις απεγνωσμένα μια αχτίδα ελπίδας μέσα στην καθημερινότητα. Όχι ένα θαύμα, κάτι συγκλονιστικό. Τα βασικά μόνο που τείνουν να εξαφανιστούν. Ειλικρίνεια και αγάπη. Σωστή συμπεριφορά και σεβασμός στον συνάνθρωπο. Κάθε χαρακτήρας που εμφανίζεται στην οθόνη έχει τη δική του ιστορία και αξίζει ξεχωριστής ανάλυσης. Σε καθέναν από εσάς θα μιλήσει διαφορετικά και για αυτό δεν θέλω να επεκταθώ εκφράζοντας τη δική μου άποψη και παραθέτοντας τη δική μου οπτική γωνία. Λειτουργούν πάντως σαν παζλ που στην αρχή μοιάζει άλυτο αλλά με επιμονή και θέληση όλα τα κομμάτια του συμπληρώνονται και η ικανοποίηση μετά την ολοκλήρωση γίνεται παραπάνω από εμφανής.<br /><br />Κατάβαση στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής μας. Μόνο έτσι θα ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο και ουσιαστικό. Μόνο έτσι θα σεβαστούμε τους γύρω μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει. Την ίδια τη φύση και τη γη που ζούμε πάνω. Χωρίς αυτές δεν θα ήμασταν τίποτε. Κάποιος θα ισχυριστεί πως εντάξει όλο και τα έχουμε ξαναδεί αυτά.Δεν θα διαφωνήσω. Το θέμα είναι κατά πόσο τα εμπεδώσαμε και μας έμειναν μέσα μας για μια ζωή. Η επανάληψη είναι σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια. Είναι μια ταινία για τον άνθρωπο, τον πραγματικό άνθρωπο. Απευθύνεται σε εκείνους που δεν ξέχασαν να νιώθουν, να υπολογίζουν, να σέβονται. Ναι κάνει κοιλιά σε ένα σημείο και προκαλεί τάσεις χασμουρητού μόνο που αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί σε όλο της το μεγαλείο. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δείτε την. Θα την απολαύσετε και δεν θα χάσετε καθόλου χρόνο από τη ζωή σας. Ίσα ίσα θα κερδίσετε πολλά.<br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-86290129023306410052012-01-24T07:28:00.001-08:002012-01-29T04:43:20.914-08:00Blogoscars 2012<div style="text-align: justify;">Μεγάλη η απουσία των σχεδόν δύο μηνών αλλά δυστυχώς όταν ξεκινάω κάτι δεν είναι και σίγουρο πως συνεχίζω να το στηρίζω με το ίδιο πάθος. Δεν σταμάτησα να βλέπω ταινίες. Συγκεκριμένα τις τελευταίες μέρες το έχω παρακάνει και ο λόγος είναι απλός. Blogoscars 2012. Κάποιοι θα θυμάστε πως πέρσι είχε γίνει η ίδια διαδικασία και θα διαβάσατε τις <a href="http://argram.blogspot.com/search/label/blogovision">επιλογές μου</a><br /><br />Να το δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Οι bloggers ενωνόμαστε για να δώσουμε τα δικά μας βραβεία λίγο πιο νωρίς από τα επίσημα Oscars. Ψηφίζουμε για καλύτερη ταινία, καλύτερους ρόλους, καλύτερο σενάριο, καλύτερη σκηνοθεσία. Μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμές έχουν μαζευτεί ήδη 73 bloggers έτοιμοι να τα ρημάξουν όλα. Έχετε ακόμα χρόνο να μπείτε και εσείς στο παιχνίδι. Οι κανόνες και τα λοιπά ενδιαφέροντα βρίσκονται <a href="http://blogoscars.gr/post/15777756012/blogoscars-2012">εδώ</a> Αφού κατάφερα να το διαβάσω ολόκληρο σίγουρα μπορείτε και εσείς.<br /><br />Γιατί να μπείτε στο κόλπο; Γιατί έχει τρομερό χαβαλέ, καμία επισημότητα και είναι άκρως διασκεδαστική η όλη διαδικασία. Θα δείτε παρουσιάσεις βραβείων που θα σας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, θα μάθετε για περισσότερες ταινίες που θα τις βάλετε στη λίστα προς παρακολούθηση, θα ψηφίσετε για δεύτερους ρόλους σκυλιά, γατιά, ρολόγια, ντιβάνια, καναπέδες και κανείς δεν θα σας πει τίποτα. Η γκρίνια αν τυχόν προκύψει θα είναι θέμα συνήθειας.Μεταξύ μας αν υπήρχαν τα blogoscars παλιότερα ο HAL σίγουρα θα έπαιρνε βραβείο Β Αντρικού για το Space Odyssey. Το άξιζε κιόλας. Μην μασάτε, σπάστε τα όλα. Για αυτό γίνονται τα blogoscars. Όσο περισσότεροι μαζευτούμε, τόσο το καλύτερο. Σας περιμένω στη γιορτή.<br /><br />Θα σας δώσω ορισμένα link από συντρόφια που συμμετέχουν και αξίζουν τον κόπο τα γραφόμενά τους.<br /><br />Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion <a href="http://strangeloop.tumblr.com/">Choose A Fucking Big Television</a><br />Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx <a href="http://theoriginaldimitrisdx.blogspot.com/">The Original DimitrisDX</a><br />Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres <a href="http://flmboyant.tumblr.com/">Filmboyant</a><br />H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 <a href="http://geekidontheblog.tumblr.com/">Geek Kid on the Blog</a><br />H βιολίστρια: @mendelo <a href="http://mendelo.tumblr.com/">Mendelo</a><br /><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-5114254469809072602011-11-28T04:51:00.000-08:002011-11-28T05:15:03.919-08:00Dreamhouse<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAFhpdT8yP1q6DN0difs-6lISlMpzPPMDOZDX4S9zdx303v0W1GBQ3tNqZtQvJKjhJa_HFLSZjSAAk34Z3BLEJsgZUPnpVEpJRxG2P9avP-IrPZJLuJgQkCFs43avsqn1OK5JXSoLBUM4/s1600/dream-house-poster-lg.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 135px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAFhpdT8yP1q6DN0difs-6lISlMpzPPMDOZDX4S9zdx303v0W1GBQ3tNqZtQvJKjhJa_HFLSZjSAAk34Z3BLEJsgZUPnpVEpJRxG2P9avP-IrPZJLuJgQkCFs43avsqn1OK5JXSoLBUM4/s200/dream-house-poster-lg.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5680028779553306226" border="0" /></a>Θα δούμε και τέτοιες ταινίες. Όχι συχνά αλλά όταν οι περιστάσεις το απαιτούν θα πας κινηματογράφο σε γνωστό εμπορικό κέντρο για να παρακολουθήσεις ταινία που απευθύνεται σε ηλικίες -10 περίπου της δικής σου. Πας σε αυτήν περισσότερο για να απολαύσεις τα ζελεδάκια παρά την ίδια. Εξοπλίζεσαι με μια τεράστια σακούλα που να έχει μέσα λίγα από όλα τα υπάρχοντα ζελεδάκια. Ο λόγος θα εξηγηθεί παρακάτω. Με μια πρώτη ματιά σε κερδίζει αμέσως και χωρίς κόπο το πρωταγωνιστικό καστ. Daniel Craig που παρόλο το κράξιμο που έφαγε όταν γυριζόταν το James Bond αμέσως μετά την προβολή πήρε ενθουσιώδεις κριτικής, η πολυαγαπημένη μου Naomi Watts που εκτός από ομορφιά έχει και ταλέντο και τέλος η γλυκύτατη Rachel Weisz των Fountain, Lovely Bones. Διαβάζοντας την υπόθεση έχεις σχεδόν καταλάβει τι πρόκειται να επακολουθήσει. Σύζυγος παραιτείται από τη δουλειά του και πρόκειται να αφοσιωθεί στην οικογενειακή ζωή με τη σύζυγο και τις χαριτωμένες του κορούλες. Θα ακουστεί κάποιος ήχος, θα τους παρακολουθήσει μια απόκοσμη φιγούρα και σύντομα θα μαθευτεί πως σε αυτό το σπίτι έγινε μεγάλο φονικό. Τρελός πατέρας σκότωσε τις δύο κόρες και τη σύζυγο του και πιθανόν να θέλει να συνεχίσει το έργο του.<br /><br />Σατανική η σύμπτωση. Δύο μικρά κοριτσάκια και μια σύζυγος οι νεκροί, ακριβώς όσοι μένουν και στο σπίτι. Τα είχατε διαβάσει και στην <a href="http://argram.blogspot.com/2011/06/ward.html">αποκλειστική συνέντευξη με τους δημιουργούς του Ward</a> και δεν άλλαξαν ούτε εδώ. Η ιστορία του ψυχοπαθή που έχει αρχίσει νέα ζωή με διαφορετικό όνομα έχει φορεθεί πολύ τον τελευταίο καιρό και κατορθώνει να εντυπώσιασει μόνο κάποιον που πάει σινεμά με την γκομενίτσα σε θρίλερ για να πέσει αυτή φοβισμένη στην αγκαλιά του. Στο Dreamhouse όμως η συγκεκριμένη αποκάλυψη δεν αποτελεί το κλου της ταινίας. Γίνεται πολύ νωρίς και το θετικό είναι πως δεν έχω τύψεις μήπως σας αποκάλυψα το τεράστιο spoiler και το κυριότερο είναι πως υπάρχει αρκετή δόση μυστηρίου και ανεξήγητου που μπορεί να δώσει νέα δυναμική στην ταινία. Ανέβηκαν ελαφρώς οι προσδοκίες μου σε κάποια φάση τολμώ να το ομολογήσω.<br /><br />Τζάμπα έγινε αυτό. Θυμάστε που σας έγραψα να πάρετε απ'όλα τα ζελεδάκια; Θυμάστε στα παιδικά σας χρόνια τη φωνή από το μεγάφωνο του Datsun να γκαρίζει ''όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω;'' Ε δεν περιγράφουν έστω στο παραμικρό την κατάσταση που επικρατεί στην ταινία. Πιθανότατα στα σεμινάρια τύπου πως να δημιουργήσετε μια εμπορική ταινία να υπάρχουν και όλα τα στοιχεία του Dreamhouse έλα όμως που οι δημιουργοί δεν διάβασαν την υποσημείωση πως αν δεν επιλέξεις ορισμένα και τα βάλεις όλα στη φόρα οδηγείσαι σε παταγώδη αποτυχία.<br /><br />Όλα τα έχει ο μπαξές. Υπόνοιες για φαντάσματα, ψυχοπαθείς, νευρικός κακός γείτονας, γλυκές φατσούλες, ερωτικές ιστορίες ανάμεσα σε ζωντανούς αλλά και νεκροζώντανους, παράλληλους κόσμους, flashback και φυσικά εγκληματική απρόβλεπτη κατάληξη. Ανατροπή πάνω στην ανατροπή που θα τη διαδεχθεί μια νέα ανατροπή. Ευκολοχώνευτη ταινία που μένει στην μνήμη μόνο λόγω των καλών ερμηνείων των προαναφερθέντων ηθοποιών. Τουλάχιστον θα σας μείνει η γεύση από τα ζελεδάκια.<br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-30167083029724364652011-11-22T04:52:00.000-08:002011-11-22T05:53:32.714-08:00We Need to Talk About Kevin<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilcGM4oi1czBHP_tWEevwItmrHrVmOWshzrObu4QD4mofo5TAdHhe3Plzm_pEnbJC6_Z0z7LgxoLXtQWG744tmlvc56S-38vfFRpQ5lspku35_xorNzdCG5FhmZeiNd6sa-alIXfoLRJw/s1600/we_need_to_talk_about_kevin.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 135px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilcGM4oi1czBHP_tWEevwItmrHrVmOWshzrObu4QD4mofo5TAdHhe3Plzm_pEnbJC6_Z0z7LgxoLXtQWG744tmlvc56S-38vfFRpQ5lspku35_xorNzdCG5FhmZeiNd6sa-alIXfoLRJw/s200/we_need_to_talk_about_kevin.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5677806639927283282" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Από το εκπληκτικό <a href="http://www.youtube.com/watch?v=ZLRgAe2jLaw">trailer</a> καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με μια σπουδαία ταινία. Aκούς το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=GMezwtB1oCU">Everyday του Buddy Holly </a>που σου σχηματίζει χωρίς ιδιαίτερο κόπο ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και ξαφνικά οι σκηνές που ακολουθούν και η μουσική που τις συνοδεύει είναι ανατριχιαστικές. Το βλέμμα του Kevin και η απόγνωση της μητέρας του κυριαρχούν δίνοντας σου μια πρόγευση του τι θα επακολουθήσει χωρίς βέβαια να αποκαλύπτουν και όλα τα ατού της ταινίας. Αυτό είναι και το νόημα του trailer εξάλλου. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας έχει επιμεληθεί η <span style="font-weight: bold;">Lynne Ramsay</span> και να εξαιρέσει κανείς κάποιες σχεδόν άγνωστες προσπάθειες της στο παρελθόν αποτελεί την πρώτη της επαγγελματική δουλειά. Στο πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται η Tilda Swinton της οποίας το όνομα συγκράτησα πρώτη φορά όταν είδα το <span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;"></span>Ιο Sono L'amore</span> και όταν έψαξα τις ταινίες της στο imdb είδα πως έχει παίξει σε πολλές αγαπημένες μου(<span style="font-weight: bold;">Vanilla Sky, Adaptation, Burn After Reading</span>) και το ομολογώ πως ντράπηκα αρκετά. Άλλη φορά θα είμαι πιο προσεκτικός με τα ονόματα των ηθοποιών. Υποδύεται τη μητέρα του Kevin που από μικρό παιδί δείχνει πως δεν έχει τη συνηθισμένη συμπεριφορά. Το μάτι του γυαλίζει και μόνο με τη στάση του κορμιού του προκαλεί ανατριχίλες. Όταν μεγαλώσει θα εκτέλεσει μια εγκληματική πράξη που θα σοκάρει ολόκληρη την κοινωνία.<br /><br />Μην φανταστείτε πως είστε αντιμέτωποι με μια συνηθισμένη ταινία του παιδιού - σατανά που αρπάζει το μπαλτά στην αρχή, μετά την καραμπίνα και σκοτώνει όποιον κινείται στο οπτικό του πεδίο για απλή ευχαρίστηση. Έχουμε χορτάσει τέτοιες ταινίες και όπως έλεγα και παλιότερα τριλογία Omen δεν βγαίνει κάθε μέρα. Το πρώτο στοιχείο που σε κερδίζει στην ταινία είναι η επιβλητική της σκηνοθεσία. Σκηνές βίας και ατελείωτης αιματοχυσίας δεν εμφανίζονται σε μεγάλο βαθμό. Από τις πρώτες σκηνές όμως αντιλαμβάνεσαι για τη φρικαλεότητα των πράξεων που θα ακολουθήσουν από την εκπληκτική χρήση του κόκκινου χρώματος σε κάθε απόχρωση του. Από τις καρέκλες που κάθεται η μητέρα, από την κόκκινη μπογιά που πετάνε στο σπίτι της οι αγανακτισμένοι γείτονες και φυσικά από το πιο δυνατό πλάνο του έργο που απεικονίζει κάποιου είδους ταφή μέσα στο κόκκινο.<br /><br />Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Κevin δεν αποκαλύπτεται μέσα από σκηνές βίας και έντονων ξεσπασμάτων αλλά μέσα από στιγμές της καθημερινότητας και περισσότερο από το βλέμμα του. Τα βλέμματα στην ταινία είναι το βασικό στοιχείο. Το σαδιστικό του Kevin, το γλυκό της μικρής του αδερφής, το μονίμως εναλλασσόμενο της μητέρας του, το απαθέστατο του πατέρα του. Ολόκληροι κόσμοι, χαρακτήρες και καταστάσεις συγκρούονται με κάθε οπτική επαφή των πρωταγωνιστών. Για να επιστρέψω στη σκηνοθεσία ο Kevin παραμένει καθόλη τη διάρκεια της ήρεμος και ατάραχος. Η ''προβληματική΄΄ του φύση αποκαλύπτεται στις συνηθισμένες πράξεις κατά τη διάρκεια της ήμερας που της αντιμετωπίζει με υπεροψία και αλαζονεία. Αναλογιστείτε πόσο εύκολο είναι να τρομάξεις το θεατή παρουσιάζοντας τον πρωταγωνιστή να τρώει δημητριακά ή μεσημεριανό και θα έχετε συλλάβει το μεγαλείο της σκηνοθεσίας. Φρου φρου και αρώματα δεν θα βρείτε εδώ. Μόνο αγνό ψυχολογικό τρόμο.<br /><br />Περνάμε στην ουσία της ταινίας στο δίπτυχο μητέρας - Kevin. Η εμφανέστατη ομοιότητα τους στην εξωτερική εμφάνιση αποκαλύπτει στην ουσία πως οι δυο τους λειτουργούν σαν τους πόλους του μαγνήτη. Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να τους χωρίσεις, ακόμα και ανάμεσα τους να μπεις δεν θα χάσουν την μοναδική επαφή που έχουν ο ένας με τον άλλο. Δεν επηρεάζονται οι πράξεις της μητέρας από αυτές του Kevin ούτε και το αντίθετο. Οι δυο τους είναι ένα σώμα, μια δύναμη. Ακόμα και στις σκηνές που αλληλοκατηγορούνται και ξεστομίζουν βαριές κουβέντες ο αλληλοσεβασμός και η αμοιβαία συμπάθεια δεν χάνουν τη θέση τους. Όπως και η χρήση της βίας γίνεται με λεπτό τρόπο έτσι και αυτή η σχέση αποδίδεται με εξίσου απλό και καθόλου υπερβολικό σε συναισθήματα τρόπο. Εκτός από τα βλέμματα και οι σιωπές έχουν να πουν πολλά και αξίζουν της ιδιαίτερης προσοχής σας.<br /><br />We Need to Talk About Kevin είναι ο τίτλος της ταινίας και είναι παράλληλα η μοναδική φράση που δεν ειπώθηκε σε όλη τη διάρκεια της και πνίγει την μητέρα του Kevin. Αναλογίζεται πως αν είχε εκφράσει τις ανησυχίες σε μεγαλύτερο βαθμό από τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε ο γιος της ίσως να είχε γλιτώσει τα χειρότερα. Ο τρόπος που χειρίστηκε τη διαφορετικότητα του γιου ίσως να είναι συνεπεύθυνος στη δημιουργία ενός μικρού τέρατος. Αυτά τα στοιχεία συνδυασμένα με το γεγόνος της άρρηκτης σχέσης των δύο την οδηγούν σε απόγνωση. Η κοινωνική κατακραυγή στο πρόσωπο της την εξουθενώνει ακόμη περισσότερο. Μάταια προσπαθεί να βρει την αιτία. Ίσως να την έφερνε σε πιο αμήχανη θέση. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα της χάριζε την κάθαρση που προσδοκούσε.<br /><br />Χαμένος σε έντονο συναισθηματικό λαβύρινθο βγαίνεις από την αίθουσα μετά τους τίτλους τέλους. Οι δύο πυλώνες της ιστορίας είναι τόσο γεροί που δεν χρειάζονται επιπρόσθετη στήριξη. Άντε που και που καμιά ψυχολογική ένεση τόνωσης από δευτερεύοντες χαρακτήρες(βλέπε την χαριτωμένη αδερφή του Kevin <span style="font-weight: bold;">Ursula Parker</span>). Πόνος, τρόμος, αηδία, σιχαμάρα παίρνουν θέση στη ψυχή του θεατή. Αν είστε από τους ανθρώπους που θέλουν να πηγαίνουν κινηματογράφο για να διασκεδάζουν και να φεύγουν ευχαριστήμενοι από τα ευτυχισμένα και αισιόδοξα φινάλε φύγετε μακριά. Αν πάλι έχετε διαφορετική άποψη για την έβδομη τέχνη σπεύστε άμεσα. Προλαβαίνετε.<br /></div><div style="text-align: justify;"> </div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-41170642848905812672011-11-18T06:07:00.001-08:002012-01-29T05:04:13.591-08:0052ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: 10 ταινίες που ξεχώρισαν10 ταινίες με τυχαία σειρά. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ξεκινάμε<br /><br /><div style="text-align: justify;">1. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1609492/">SuperClasico</a> Η καινούρια ταινία του Ole Christian Madsen που το Φεστιβάλ φέτος του έκανε αφιέρωμα. Η ευχάριστη νότα του δεκαημέρου, μια τρελή απολαυστική κωμωδία. Μεσήλικας περνάει κρίση ταυτότητας όταν η γυναίκα του εγκαταλείπει και μετακομίζει στην Αργεντινή όπου συνάπτει σχέση με σταρ του ποδοσφαίρου. Πανικόβλητος ο άνθρωπος ταξιδεύει στην Αργεντινή με τον δεκαεξάχρονο (περίπου) γιο του με πρόφαση πως θέλει να ρυθμίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες του διαζυγίου αλλά ο πραγματικός του σκοπός είναι μια ακόμα προσπάθεια επανασύνδεσης με τη γυναίκα του.<br /><br />Πολύ γέλιο και όταν λέω πολύ το εννοώ. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δένουν εντυπωσιακά με την υπόλοιπη ομάδα και είναι υπεύθυνοι για τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας. Πετυχημένες ατάκες εκτοξεύονται σε συχνά διαστήματα από ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή ομοιότητα μαζί τους αλλά είναι υπερβολικά καλοσυνάτοι και αποδέχονται με ευχαρίστηση τη διαφορετικότητα των γύρω τους. Μια ανέμελη αναφορά στις ερωτικές σχέσεις και απαιτήσεις των ανθρώπων κάθε ηλικίας και η ανάγκη τους για επικοινωνία και κατανόηση. Σε τρεις λέξεις κρασί, μπάλα και φιλοσοφία. Δείτε το με την πρώτη ευκαιρία.<br /><br />2. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1680114/">Snowtown</a> Aπό την Αυστραλία προερχόμενη και από το νεοσύστατο δημιουργό Justin Kurzel. Πρόκειται για την ταινία που έκανε τον κόσμο να φεύγει πανικόβλητος από τις αίθουσες στα Φεστιβάλ του εξωτερικού με την ωμή και ρεαλιστική της βία. Σε εμάς δεν υπήρχαν μαζικές αποχωρήσεις αλλά ο κόσμος σχολίασε και με το παραπάνω τη φρίκη που απέπνευσε η ταινία. Παρακαλουθεί τη ζωή του μεγαλύτερου μανιακού δολοφόνου της Αυστραλίας και τη ''συνεργασία'' του με νεαρό παιδί.<br /><br />Σε ρίχνει ψυχολογικά και σωματικά. Σωματικά με τις έντονες σκηνές χωρίς ίχνος καλλωπισμού και ψυχολογικά με τις συνθήκες ζωής του νεαρού, με τον εύκολο τρόπο που παρασύρεται και με την αδιαφορία των συγγενών του. Σε αρπάζει με τα μαλλιά από την πρώτη στιγμή με τον ανώμαλο παιδεραστή της γειτονιάς, περνάει στην σκληρή ενηλικίωση του μικρού αγοριού και σύντομα του δίνει τον ρόλο του ηγέτη. Μοναδική μου ένσταση η μεγαλύτερη διάρκεια της και η δημιουργία μικρής κοιλιάς λίγες στιγμές πριν το τέλος. Σοκαριστείτε με δική σας ευθύνη.<br /><br />3. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1376717/">Play</a> Μετά το Δανέζικο Superclasico μια ακόμη ταινία από την βόρεια Ευρώπη και συγκεκριμένα από τη Σουηδία. Με καλές συστάσεις από το εξωτερικό δεν μπόρεσε να κερδίσει το κοινό τουλάχιστον στην προβολή που παρακολούθησα στο Ολύμπιον. Δεν ξέρω τις αντιδράσεις στην επόμενη. Το θέμα που αναλύει πολύ ευαίσθητο και το αγγίζει μια προσοχή.<br /><br />Μια ομάδα νεαρών έγχρωμων μεταναστών βασανίζει και ληστεύει παιδιά της ηλικίας τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Το κάνουν να μοιάζει με παιχνίδι και λιγότερο σαν εγκληματική πράξη. Γυρισμένη με ντοκιμαντερίστικο τρόπο σοκάρει με την ευθύτητα της αλλά και με αυτά που διαβάζονται πίσω από τις γραμμές. Μετανάστευση, ρατσισμός, εγκληματικότητα, έλλειψη ευθυνών και όλα αντιστρέφονται απότομα σε έναν κόσμο που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.Θα το είχα λατρέψει αν είχε τελειώσει χωρίς την τελευταία σκηνή και αν δεν είχε εκείνες τις επαναλαμβανόμενες σκηνές με την κούνια στο κέντρο. Με τα πάνω και τα κάτω του παραμένει ιδιαίτερη και ξεχωριστή ταινία.<br /><br />4. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1827512/">Le Gamin Au Velo</a> Εδώ δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. Πρώτη προβολή στην Ελλάδα της ολοκαίνουριας προσπάθειας των αδερφών Dardenne που το Φεστιβάλ Κινηματογράφου φαίνεται να τους έχει αδυναμία. Μετά τη Σιωπή της Λόρνα που ήταν ελαφρώς απομακρυσμένη από το γνωστό τους στυλ επιστρέφουν με μια ταινία βγαλμένη από τις ρίζες του, με την ολόφρεσκια εκδοχή της Ροζέττα. Το Παιδί με το Ποδήλατο αφορά την ιστορία πιτσιρικά που το άφησε ο πατέρας του στο ίδρυμα και τον ζητάει απεγνωσμένα. Αυτόν και το αγαπημένο του ποδήλατο.<br /><br />Και ξεκινάει το γνωστό Νταρντενικό σύμπαν με κουνημένα πλάνα, νευρικότητα, έντονες στιγμές, δυνατές καταστάσεις και σκληρούς χαρακτήρες. Για ακόμα μια φορά η έννοια της συγχώρεσης έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα στο έργο ακόμα και αν δεν έρχεται μέσω των συνηθέστερων καταστάσεων. Δεν αντιλέγω δεν έχει την φοβερή και τρομερή καινοτομία αλλά προσωπικά εξακολουθώ να τους έχω τεράστια αδυναμία. Τα σέβη μου.<br /><br />5. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1791687/">Without</a> Στη μέση λοιπόν με μια ξεχωριστή ταινία. Μακάρι να έβγαιναν πολλές ακόμα σε αυτό το στυλ. Απλές, με ελάχιστο προυπολογισμό, με μια ηθοποιό να κρατάει στις πλάτες της όλη την ταινία αλλά να έχει και τόσα πολλά να πει. Νεαρή φοιτήτρια προσέχει για λίγες μέρες ανήμπορο ηλικωμένο σε απομακρυσμένο σπίτι όπου δεν υπάρχει ίντερνετ και το κινητό της δεν έχει σήμα.<br /><br />Μοναξιές και άβολες στιγμές της βαρετής καθημερινότητας παρουσιασμένες με εξαιρετικά απλό και συνάμα ελκυστικό τρόπο. Νιώθεις την κοπέλα στο μέγιστο βαθμό, ταυτίζεσαι με τις πράξεις της χωρίς να νιώσεις ποτέ ότι συμμετέχεις σε ένα μπανιστιρτζίδικο τριπάκι και χωρίς να νιώσεις χυδαία. Στο σημείο που οι σεναριακές εφευρέσεις μοιάζουν να στερεύουν ως δια μαγείας εμφανίζεται μια ιστορία για την προσωπική ζωή της κοπέλας που σε καθηλώνει και σου ανακατεύει τα συναισθήματα. Ήθελα να γίνει περισσότερη αναφορά σε αυτήν ίσως και στον ηλικιωμένο μέσω φωτογραφιών του ή με κάποιο άλλο τρόπο. Δεν πειράζει, δεν παύει να είναι ταινία που μιλάει μέσα στην καρδιά σου. Ζεστό χειροκρότημα παρακαλώ.<br /><br />6. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1699758/">Άδικος Κόσμος</a> Η Ελληνική πρόταση. Θα μπορούσε να μην είναι μέσα στη δεκάδα αλλά είπα να στηρίξω την πατρίδα μου. Ο ανταγωνισμός δεν ήταν καθόλου σκληρός θα έλεγα. Το <a href="http://www.imdb.com/title/tt2075223/">J.A.C.E</a> ήταν υπερβολικά παραφορτωμένο και με έλλειψη δράματος και έντασης ενώ η <a href="http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=959&movie=%CE%B7%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%89%CE%BD&MovieID=2074">Πόλη των Παιδιών</a> παρά το βραβείο που πήρε μοιάζει με υπεραπλουστευμένη εκδοχή του Vavel συνδυασμένη με ανούσιες γκαριδοτσιρίδες βγαλμένες από επεισόδιο των Δύο Ξένων. Κρίμα για την ομολογουμένως πολλά υποσχόμενη αρχή του.<br /><br />Ο Άδικος Κόσμος από την άλλη έχει έναν εξαιρετικό Αντώνη Καφετζόπουλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια εκπληκτική μινιμαλιστική σκηνοθετική εκδοχή. Εστιάζοντας στους πρωταγωνιστές φτιάχνει έναν κόσμο πλούσιου σε συναισθήματα και μπερδεμένου ως προς την απονομή δικαιοσύνης. Η έλλειψη άποψης την μειώνει αρκετά στα μάτια μου. Δεν είναι απαραίτητο πάντα ο δημιουργός να παίρνει θέση στα τεκταινόμενα όμως στην εξέλιξη της συγκεκριμένης απλά επιβάλλεται. Σε αφήνει με ένα ερωτηματικό. Όπως και να έχει όμως ο Ελληνικός κινηματογράφος δεν μας έχει συνηθίσει σε παρόμοιες δημιουργίες. Αξίζει και αυτή χειροκρότημα. Όχι τόσο ζεστο όσο στο Without βέβαια<br /><br />7. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1528309/">A Little Closer</a> Σας έχει τύχει να ερωτευτείτε ταινία; Εμένα ναι, πολλές φορές. Η τελευταία ήταν η συγκεκριμένη. Σαν τον έρωτα λειτουργεί. Το ξέρω πως δεν είναι η καλύτερη, πως δεν έχει τα μεγάλα νοήματα, πως δεν θα διδαχθεί σε σεμινάρια κινηματογράφου, μπορεί να ξεχαστεί και αύριο μεθαύριο βρε αδερφέ αλλά εγώ θα τη σκέφτομαι και θα χαμογέλαω μόνος μου σαν χάχας.<br /><br />Τριμελής οικογένεια. Μητέρα, γιος λίγο πριν το κολλέγιο, μικρός γιος στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Όλοι τους έχουν ανάγκη να βγάλουν προς τα έξω την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού τους. Εκείνη την αγαπησιάρικη. Από τα πρώτα ανούσια ερωτικά σκιρτήματα, μέχρι την φάση θα κάνω τα πάντα για να πηδήξω μέχρι την ανάγκη για αληθινή επικοινωνία. Όλη η γλυκύτητα του κόσμου είναι συγκεντρωμένη εδώ ακόμα και όταν οι προσπάθειες οδηγούν σε αποτυχία. Αγάπησα, το ομολογώ<br /><br />8. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1865357/">El estudiante</a> Ο φοιτητής λοιπόν από την Αργεντινή που μοιάζει τόσο πολύ στον Έλληνα. Όχι σε όλους φυσικά. Σε μια κατηγορία συγκεκριμένα, τα κομματόσκυλα. Πας στο Πανεπιστήμιο να σπουδάσεις να μορφωθείς, να γίνεις επιστήμονας και αντικρίζεις έναν κόσμο γεμάτο με συμφεροντολογία, αθέμιτου ανταγωνισμού με τους αντιπάλους σου. Δεν βγαίνεις καλύτερος, βουλιάζεις όλο και πιο βαθιά στη λάσπη. Η σχολή δεν παίζει κανένα ρόλο πλέον το μόνο που μετράει είναι η άνοδος στην τάξη του κόμματος, η δύναμη του ελέγχου της μάζας που δεν συγκρίνεται με καμία γνώση. Kατακραυγή στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που με τη στάση τους κάνουν μόνο κακό στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με τόση αναστάτωση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας στην παιδεία είναι πάντα επίκαιρη.<br /><br />9. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1663321/">Poulet aux Prunes</a> Της Satrapj και του Parranaud. Κακός χαμός και στις δύο προβολές. Σπρωξίματα στις ουρές που θυμίζουν τις εποχές που πήγαινα πρώτη σειρά σε συναυλίες. Με το ζόρι κρατήθηκα να μη φωνάξω maiden, maiden. Η δημιουργός του εξαιρετικού Persepolis επέστρεψε και αυτή τη φορά όχι με animation. Παρόλο που άλλαξε καλλιτεχνική ρότα συνέχισε να έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Σε κάποια σκηνή βέβαια που χρησιμοποιεί το animation δείχνει πως αυτό είναι το πραγματικό της ταλέντο. Ούτε εδώ θα πω πολλά. Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα λέγεται και σίγουρα οι περισσότεροι θα το δείτε κάποια στιγμή. Στενάχωρο θέμα παρουσιασμένο με έντονη δόση χιούμορ και με ένα φινάλε που θα παρακολουθήσετε ανήμποροι να αντιδράσετε.<br /><br />10. <a href="http://www.imdb.com/title/tt1794790/">Finisterrae</a> Παναγίτσα μου τι ήταν αυτό;; Αν θα πρέπει να επιλέξετε μια ταινία που να απεικονίζει στο έπακρο το νόημα κάθε Φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του θα διαλέξετε αυτήν. Χάος, σουρεαλισμός, άφθονο χιούμορ, μελέτη στις τεχνικές σκηνοθεσίες, καινοτομίες τα πάντα υπάρχουν εδώ μέσα. Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ισπανού Sergio Caballero που έχει επιμεληθεί σχεδόν τα πάντα σαν ένας καινούριος Χριστόφορος Παπακαλιάτης.<br /><br />Μιλάμε για ένα road movie δύο φαντασμάτων που ψάχνουν απεγνωσμένα να πάρουν ξανά τη φυσική τους μορφή. Δεν περιγράφω τι τρελές καταστάσεις συναντάνε στο δρόμο δεν θέλω να στερήσω από κανένα την εμπειρία της παρακολουθήσης. Θέλω να εστιάσω στις σωστές τεχνικές που εμφανίζονται ακριβώς την στιγμή που πρέπει. Ο Caballero πρέπει να είναι μεγάλος γνώστης της θεωρίας του κινηματογράφου. Σωστή χρήση μεσότιτλων, σωστή εφαρμόγη της μεθόδου wipe και πόσες ακόμα που δεν γνωρίζω. Ξέρει ακριβώς τι θέλει και πως να το παρουσιάσει. Ακόμα και οι τίτλοι τέλους είναι σημαντικοί. Βλέπεις είναι το ίδιο με την υπόκλιση στη θεατρική παράσταση. Κανείς δεν φεύγει στο θέατρο πριν την υπόκλιση το ίδιο συμβαίνει και στον κινηματογράφο όπου κανείς δεν πρέπει να φύγει πριν πέσουν οριστικά οι τίτλοι τέλους. Στο Finisterrae και αυτοί παρουσιάζονται με ευρηματικό τρόπο. Τρέλα, τρέλα, τρέλα. Θα σας πονοκεφαλιάσει δημιουργικά.<br /><br />Ευχαριστώ που με διαβάσετε.<br />Τα λέμε<br /><br /><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-82115590838640004932011-11-17T06:41:00.001-08:002012-01-29T05:04:13.592-08:0052o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τα γύρω γύρω<div style="text-align: justify;">Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κάλλιο αργά παρά αργότερα. Όποτε μας συμφέρει οι προαναφερθείσες φράσεις είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμες και με τη διακριτική ειρωνεία που κρύβεται πίσω τους είναι ικανές να εξοργίσουν πολύ κόσμο που ανέμενε το οτιδήποτε και έσκασε μπροστά του μια άκυρη στιγμή. Ευτυχώς στη δική μου περίπτωση δεν καιγόταν κανείς να διαβάσει τις απόψεις μου για το αγαπημένο μου Φεστιβάλ και έτσι ευτυχώς δεν μου ήρθε ξώφαλτση καμιά κατάρα. Η λακωνικότητα του <a href="http://twitter.com/#%21/argram">twitter </a>με βοήθησε αρκετά για να μεταφέρω το κλίμα από τις ταινίες που παρακολούθησα αλλά όπως και να το κάνουμε υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν χωράνε σε 140 χαρακτήρες και είναι τρομερή η αίσθηση του να γράφεις χωρίς περιορισμούς.<br /><br />Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και το Φεστιβάλ δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjThbhyphenhyphenetSeEQzRIfPs7SQdwRohFktuUIluujOXnro89OkYVuFwL81GngFAHTIZg4zlFP-wgF3isGk9lHfkihPk-_3AAPo8mH3O112_Mf4CC_tc6rjMFbNCdJ51jQoJ6v8uvfNjCo_vI7U/s1600/52_tiff_final_poster_180.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 137px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjThbhyphenhyphenetSeEQzRIfPs7SQdwRohFktuUIluujOXnro89OkYVuFwL81GngFAHTIZg4zlFP-wgF3isGk9lHfkihPk-_3AAPo8mH3O112_Mf4CC_tc6rjMFbNCdJ51jQoJ6v8uvfNjCo_vI7U/s200/52_tiff_final_poster_180.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5675977208600516402" border="0" /></a> προϋποθέσεις. Η πρώτη οπτική επαφή μαζί του έγινε μέσω της αφίσας που δεν την λες και έργο τέχνης. Η περσινή σχολιάστηκε πολύ αρνητικά και προξενεί εντύπωση το γεγονός πως κανείς δεν σχολιάσε τη καινούρια. Δείτε ξανά με τα μάτια σας. Να εδώ δίπλα είναι. Χάνεσαι στους λαβύρινθους της σκέψης, προβληματίζεσαι, αναζητάς μια διέξοδο από την άβολη και δυσβάσταχτη καθημερινότητα που δεν μπορεί να είναι άλλη από το Φεστιβάλ, αφήνεσαι σε δαιδαλώδεις καταστάσεις μη γνωρίζοντας τον τελικό σου προορισμό, τα μονοπάτια της τέχνης και μπλα μπλα. Ίσως πολλοί να σκέφτηκαν έτσι. Σε έμενα η πρώτη σκέψη που γεννήθηκε μόλις την αντίκρισα ήταν το παλιά μου το Atari με τα αποθηκευμένα 150 παιχνίδια (που ανάθεμα και αν ήταν 50) και το παιχνίδι με το λαβύρινθο. Τι γέλια ρίχναμε με τον πατέρα μου και την αδερφή μου δεν περιγράφονται. Οι ομοιοπαθείς θα με καταλάβουν. Ίσως τελικά τα videogames να κάνουν υποσυνείδητα κακό αναγκάζοντας σε να ξεμακρύνεις από τον κοινωνικό περίγυρο.<br /><br />Μετά ήρθε η σειρά της κάρτας. Ετήσια βέβαια. Η 10ήμερη απαξιώθηκε μέχρι εκεί που δεν φτάνει. Με 20 ευρώ διαφορά στις κανονικές και μόλις δεκα στις μειωμένες δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαλέξεις του δεκαημέρου ιδιαίτερα αν είσαι κάτοικος Θεσσαλονίκης. Σωστή εμπορική κίνηση ή νταβατζιλίκι για να επιλέξεις την ετήσια θα το κρίνει ο καθένας σας ξεχωριστά. Ο υποφαινόμενος μετά από ώριμη σκέψη δέκα τουλάχιστον δευτερολέπτων κατέληξε στο πρώτο. Τσίμπησα την καρτούλα, οι κοπελιές στο γραφείο ήταν ελαφρώς βαριεστημένες καμία σχέση με τον περσινό τυπά και φτάνουμε στην τηλεφωνική κράτηση. Τελευταίο παράπονο. Πολύ καλή η κίνηση να ενημερωνόμαστε σε ποια θέση είναι η τηλεφωνική γραμμή μας αλλά αυτόν τον εκτιμώμενο χρόνο τι τον θέλατε; Δέκα λεπτά περίμενα και από δύο λεπτά είχε πάει στο ένα. Αν υπήρχε μόνο η θέση της γραμμής θα ήταν ασφαλώς πολύ καλύτερα.<br /><br />Τελευταίο είπα ε; Ε καλά γράψε λάθος, απλώς αυτό δεν πάει στους διοργανωτές. Δεν είναι παράπονο κιόλας αλλά μια μικρή σύσταση τους φίλους twiterαδες που δεν θα με παρεξηγήσουν κιόλας. Λέμε τώρα. Η χρήση κινητών απαγορεύεται μέσα στον κινηματογράφο. Η χρήση, όχι μόνο να το έχεις στο κανονικό προφίλ, όχι μόνο να μιλάς. Αν το καλοσκεφτείς ο βαθμός ενοχλητικότητας του να σηκώνει ο άλλος το κινητό με αυτού του να βλέπεις ένα φως μπροστά ή δίπλα σου δεν απέχουν μεγάλη απόσταση. Δεν είστε και ρεπόρτερ ρε παιδιά να μεταφέρετε ζωντανά το κλίμα από την αίθουσα ούτε θα σας ανέβουν οι follower αν γράψετε κάτι πρώτοι. Σχολιάζεις στο twitter τον διπλανό σου που βαριέται και δεν παρακολουθεί την ταινία. Εσύ που προτιμάς να γράψεις παρά να κοιτάξεις την οθόνη πόσο πιο προσεκτικός είσαι; Ένα κοινωνικό μήνυμα από τον argram μόλις έφτασε στο τέλος του και φυσικά απευθύνεται σε όποιον στέλνει sms, παίζει παιχνίδια μπλα μπλα. Μην λέμε τα αυτονόητα.<br /><br />Εντάξει μωρέ μπορείτε να με πείτε μίζερο, γραφικό, γεροξούρα, στριμμένο άντερο και μπορεί σε κάποιον βαθμό να έχετε δίκιο. Αλλά όλα τα πράγματα που αγαπάς τα ξεψαχνίζεις, τα υπεραναλύεις για να μπορέσεις να τα φτιάξεις όσο πιο τέλεια γίνεται. Σε καμιά περίπτωση τα παραπάνω δεν είναι λόγος για να μην παρακολουθήσεις το Φεστιβάλ και να το κατακεραυνώσεις σαν διοργάνωση. Το Φεστιβάλ είναι πολλά παραπάνω που κανείς δεν μπορεί να τα στερήσει. Αποτελεί ένα από τα τελευταία δείγματα ρομαντισμού που έχουν μείνει στην πόλη μας. Κόσμος που προτιμάει το download από την έξοδο στον κινηματογράφο θα παρευρεθεί στο Φεστιβάλ για να απολαύσει την όλη διαδικασία. Από την τηλεφωνική κράτηση μέχρι τον εθελοντή που γκαρίζει ''όσοι έχετε εισιτήρια για Τορνέ να κάνετε σειρά από εδώ, όσοι έχετε κάρτες περιμένετε στο ταμείο'' από την έκδοση των εισιτηρίων μέχρι το χειροκρότημα με την εμφάνιση των τίτλων τέλους.<br /><br />Τόσο μεγάλη μάζα κόσμου τόσο διαφορετική σε σύσταση. Φοιτητες χίπηδες, κυριλέ κυρίες, κοστουμάρισμενοι, δήθεν διαννοούμενοι, ηλικιωμένοι με αντοχές πολύ μεγαλύτερες των νέων, ο τύπος που επίτηδες ένα λεπτό πριν την προβολή κάθεται σε άλλου καρέκλα για να δημιουργήσει σαματά και να κάνει επίδειξη των γνώσεων του στην κοινωνιολογία, όλοι αυτοί ως δια μαγείας γίνονται ένα. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από το πρόγραμμα που κρατάνε στο χερί τους. Παγώνουν τις δουλειές του, τις βάζουν σε δεύτερη μοίρα ή στη χειρότερη περίπτωση προσαρμόζουν το πρόγραμμα τους σε αυτές. Αυτές οι δέκα μέρες που κρατάει το Φεστιβάλ είναι ξεχωριστές και τις ζουν στο έπακρο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ας φαίνεται η κούραση στους κύκλους κάτω από τα μάτια, ας γουργουρίζει η κοιλιά επειδή είναι άδεια για ώρες. Το Φεστιβάλ έχει προτεραιότητα, οι σπάνιες ταινίες, η συνομιλία με τους σκηνοθέτες, η επαφή με κόσμο που σε άλλη περίπτωση θα του γυρνούσες την πλάτη. Μαγεία είναι τελικά και τίποτα παραπάνω.<br /><br />Με τον ίδιο μαγικό τρόπο μεταμορφώνεται και η πόλη μας. Εντάξει όχι όλη, αλλά η περιοχή από χαμηλά στην Αριστοτελούς μέχρι το λιμάνι σίγουρα ναι. Από τα γυάλινα κουτιά(σωστά φετος προστέθηκε και δεύτερο) μέχρι τις αφίσες. Το Ολύμπιον είναι από μόνο του από τα πιο όμορφα κτίρια της πόλης. Με το Φεστιβάλ αρχίζει να φωτοβολεί επικίνδυνα σε βαθμό που σου αρέσει απλά και μόνο να το κοιτάζεις από απόσταση. Άντε να το βγάλεις και φωτογραφία που δεν μπορεί να αποτύπωσει όλη τη λάμψη του. Τι να πιάσει και από την λαμπερή αύρα ακόμα και η καλύτερη μηχανή; Το κρύο λιμάνι ζεσταίνει και αυτό επικίνδυνα, αποκτά ζωή, το νιώθεις κομμάτι του εαυτού σου. Ντρέπομαι που πρώτη φορά πήγα σε Φεστιβάλ το 2008. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω σίγουρα θα ήταν μια από τις πρώτες αλλαγές που θα μπορούσα να κάνω. Σας φαίνονται περίεργα όλα τα παραπάνω ε; Τότε κρίμα που δεν τα νιώσατε στο πετσί σας. Εσείς χάνετε. Πιστέψτε με αν ήμουν ο μόνος που ένιωθα έτσι δεν θα έμπαινα σε κόπο να τα γράψω γιατί δεν θα ήθελα να καταλήξω ο τρελός του χωριού. Ενθουσιάστηκα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν είμαι ο μόνος. Υπάρχουν πολλοί σαν εμένα εκεί εξώ που στεναχωριούνται απίστευτα που δεν μπόρεσαν να έρθουν. Υπάρχουν πολλοί...<br /><br />Τέτοιες αναρτήσεις κάνω και μετά μου κακοφαίνεται που τις χαρακτηρίζουν σεντόνια. Και όμως θέλω να πω περισσότερα. Δεν θα το κάνω για να μην κουράσω. Το πιάσατε ήδη το νόημα ελπίζω και μακάρι αν έστω και ένας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του καθώς το διάβαζε ή χαμογέλασε μελαγχολικά. Αύριο θα γράψω για τις 10 ταινίες που ξεχώρισα στο Φεστιβάλ η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους. Καμία σχέση με top ten και λοιπά. Εδώ σαμποτάρω τα βραβεία της Fischer ψηφίζοντας πριν ξεκινήσει η ταινία γιατί να τους αντιγραψω; Το ξαναλέω, το Φεστιβάλ είναι πολλά πράγματα παραπάνω από βραβεία και βαθμολογίες. Ας τα αφήσουμε για πλακίτσες τύπου Blogoscars, εκεί ναι αξίζουν. Δυστυχώς φέτος είδα μόνο 20 ταινίες. Άλλη μαγεία και εδώ. Πες σε έναν εκεί έξω πως είδες δύο ταινίες την μέρα για δέκα μέρες συνεχόμενα και θα σε πάρει στο κράξιμο. Έλα που όμως εμείς οι Φεστιβαλικοί καταλαβαινόμαστε και πολύ μάλιστα. Τα ξαναλέμε αύριο...<br /><br />Υ.Γ Αυτό που θέλω να προσθέσω επίσης είναι πως αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία τον Μάρτιο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Δείτε το πρόγραμμα όταν με το καλό βγει, επιλέξτε λίγες και καλές προβολές κατά τη γνωμή σας. Ένα βήμα είναι. Μετά όλα θα φαντάζουν πιο εύκολα.<br /><br /><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-80682982660640785352011-11-15T05:07:00.001-08:002011-11-15T05:50:03.331-08:00Άλπεις<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhufqbo1PhBZhH-HeuD08onaKbVMkAyfSXIgP_OuzR-1hLfW92qtLvAUCrabghKPTILyI20n6tHr9Bs3_G7AFeeQ7VT3ekZ_ejw8F5vE_fICWWGGbKybnFOhPklRa9DqPTqf1JBZiChE0M/s1600/alpeis.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 140px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhufqbo1PhBZhH-HeuD08onaKbVMkAyfSXIgP_OuzR-1hLfW92qtLvAUCrabghKPTILyI20n6tHr9Bs3_G7AFeeQ7VT3ekZ_ejw8F5vE_fICWWGGbKybnFOhPklRa9DqPTqf1JBZiChE0M/s200/alpeis.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5675208892547357346" border="0" /></a>Έγινε μια μικρή παύση στο blog εξαιτίας του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που παρακολουθούσα όχι τόσο φανατικά όσο τις προηγούμενες χρονιές είναι η αλήθεια. Έσπασα και την παράδοση του να γράφω κριτικές για τις ταινίες επειδή επέλεξα τον πιο σύντομο και λακωνικό δρόμο του twitter. Την Κυριακή μας τελείωσε και αυτό και επειδή δεν παρακολούθησα για διάφορους λόγους όσες ταινίες είχα προγραμματίσει αποφάσισα να συνεχίσω τη Δευτέρα με την καινούρια ταινία του Λάνθιμου, τις Άλπεις. Μετά την επιτυχία του Κυνόδοντα το όνομά του σίγουρα είναι γνωστό σχεδόν σε όλους σας. Δεν είναι κακό, αντιθέτως επιβάλλεται κιόλας, να υπενθυμίσουμε πως είναι ο άνθρωπος που επανέφερε τον Ελληνικό κινηματογράφο στο προσκήνιο και τον ξανάκανε γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο πρώτα με το βραβείο σε τμήμα του Φεστιβάλ Καννών και στη συνέχεια με την υποψηφιότητα για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Το έχασε τελικά το Όσκαρ και για να λέμε του στραβού το δίκιο θα ήταν αδικία αν το κατακτούσε όταν είχε αντιπάλους το Incendies και το αριστούργημα της Μπίερ.<br /><br />Η νέα του ταινία, οι Άλπεις, βγήκε στην αγορά έχοντας ένα σαφέστατο μειονέκτημα. Το στοιχείο της έκπληξης ή διαφορετικά την αναμονή για κάτι καινούριο και ξεχωριστό. Όπως και να το δει κανείς πριν προβληθεί ο Κυνόδοντας λίγοι άνθρωποι είχαν δει την Κινέττα και Ο καλύτερος μου φίλος όπου συμμετείχε στην σκηνοθεσία δεν είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του καλού και ιδιαίτερου κινηματογράφου. Κάπως έτσι ο Κυνόδοντας έσκασε σαν δυναμίτης στο θολό κινηματογραφικό τοπίο προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Το κοινό δεν πάει απλά υποψιασμένο στις Άλπεις λόγω Κυνόδοντα αλλά και λόγω Attenberg της ταινίας της φίλης, συνεργάτιδας του Λάνθιμου και παραγωγού του Κυνόδοντα Ραχήλ Τσαγγάρη. Η συνεργασία των δύο είχε σαν αποτέλεσμα οι ταινίες να μοιάζουν τόσο πολύ στον αισθητικό τομέα καθώς και στον τρόπο υποκριτικής των ηθοποιών. Ίσως κάποιος να είχε σκεφτεί πως σιγά σιγά οι δυο τους θα καταθέσουν ένα νέο δείγμα αντιπροσωπευτικό του Ελληνικού Κινηματογράφου που θα έβρισκε μιμητές στο μέλλον. Από νέους σκηνοθέτες ευτυχώς δεν υπήρξαν τέτοια κρούσματα και ευτυχώς δηλαδή γιατί ο εκάστοτε δημιουργούς οφείλει πρώτα να είναι ειλικρινής και να μην καταθέτει άλλων απόψεις.<br /><br />Φτάνουμε λοιπόν στις Άλπεις που από τους ασυνήθιστους τίτλους αρχής γίνεται άμεσα αντιληπτό πως θα είναι ιδιαίτερη ταινία. Με το πρώτο πλάνο όμως αρχίζεις να αμφιβάλεις για την πρωτοτυπία της. Η ίδια παγωμένη και αποστασιοποιημένη ματιά της κάμερας, οι ίδιες στα όρια του επιτηδευμένου ερμηνείες που προδίδονται από το σενάριο εμφανίζονται με την πρώτη ματιά. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα παρά κωδικά ψευδώνυμα. Σαν τον πατέρα, το γιο, τη μικρή κόρη στον Κυνόδοντα. Ο αρχηγός της παρέας, ο Montblanc αναθέτει στα υπόλοιπα μέλη μια αποστολή που ξεφεύγει από την κοινή λογική. Αν κάποιος χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο τα μέλη της ομάδας οφείλουν να το αντικαταστήσουν για να μετριαστεί ο πόνος και η θλίψη. Το μη ρεαλιστικό κομμάτι του σεναρίου δεν με ενοχλεί καθόλου. Εξηγούμαι. Αν ήμουν πατέρας που η κόρη του είχε σκοτωθεί και ξαφνικά εμφανιζόταν μπροστά μου μια νοσοκόμα που ήθελε να την αντικαταστήσει θα την έπαιρνα με τις κλωτσιές. Έτσι και αλλιώς όμως η ρεαλιστικότητα δεν ήταν εμφανής ούτε στον Κυνόδοντα. Σεναριακά πάντα όχι σκηνοθετικά. Τον Λάνθιμο δεν τον ενδιέφεραν καθόλου οι επιλογές των χαρακτήρων ούτε και λόγοι που τους οδήγησαν σε αυτές. Παρουσιάζει απλώς ακραίες καταστάσεις ικανές να γεννήσουν ικανό αριθμό σκέψεων που οδηγούν σε πολύωρες συζητήσεις.<br /><br />Με το στοιχείο της έκπληξης να λείπει η ταινία δεν προκαλεί την ίδια αναστάτωση, το ίδιο σοκ. Οι άβολες στιγμές που περνάνε οι ήρωες στην οθόνη και η έντονη αμηχανία τους περνάνε αυτούσιες στο θεατή που στην καλύτερη περίπτωση βαριαναστενάζει και στην χειρότερη ξεραίνεται στα γέλια. Δεν ξέρω αλήθεια τι καινούριο θα νιώσω παρακολουθώντας για ακόμα μια φορά άβολες σκηνές sex μεταξύ των ηρώων. Η δικαιολογία ''θέλουμε να δείξουμε πόσο ρηχή είναι η πράξη χωρίς να υπάρχει συναίσθημα'' έχει ειπωθεί στο παρελθόν. Σαν εκείνη την εναρκτήρια σεκάνς στο Attenberg με το φιλί. Όταν κάτι δεν έχει συναίσθημα δεν είναι αναγκαστικά ατσούμπαλο, νευρικό και άχαρο. Δίνοντας του αυτά τα στοιχεία το ωθείς στο γελοίο. Σεναριακά μια από τα ίδια. Η ομάδα υπακούει τυφλά στον αρχηγό δρώντας κάτω από το φόβο του,η μία κοπέλα τον αμφισβητεί και δέχεται την παραδειγματική τιμωρία του. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Είτε γράφεις για τον Κυνόδοντα είτε για τις Άλπεις τα κείμενα σου θα είναι απελπιστικά ίδια. Όχι δεν είναι κακό για έναν σκηνοθέτη να έχει τον προσωπικό του τρόπο δημιουργίας. Στο Φεστιβάλ π.χ είδα την νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν με τίτλο το Παιδί με το Ποδήλατο. Δεν παρουσίασε κάτι καινούριο, δεν είχε τις απαιτούμενες καινοτομίες και όμως με καθήλωσε. Το κακό βέβαια είναι πως λειτουργώντας με τέτοιο τρόπο δεν είσαι ανοιχτός σε καινούριους θεατές, σε νέες προκλήσεις και μένεις στους ίδιους θαυμαστές σου. Αν στον Κυνόδοντα έμεινα με ανοιχτό το στόμα από ξαφνιασμό στις Άλπεις έμεινα από βαρεμάρα. Ίσως βέβαια να μην είμαι ακόμα έτοιμος για το pop, δεν αντιλέγω.<br /><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-74500714628413228842011-10-22T06:20:00.000-07:002011-10-22T06:42:45.303-07:00The Skin i Live In<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirttTjT0s-4f66e_EEQ75IaH_5bwpxp5INpWhgTGTJtexz364I_jpZxTGHrFB0GvElCasVJGhcueUhqKKLiSsFfrR3hdfTqciJQ-UUiblGMcGD-GyV7kzeajZPNm3SIeLtUFNssaq2ENQ/s1600/the-skin-i-live-in-poster.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 134px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirttTjT0s-4f66e_EEQ75IaH_5bwpxp5INpWhgTGTJtexz364I_jpZxTGHrFB0GvElCasVJGhcueUhqKKLiSsFfrR3hdfTqciJQ-UUiblGMcGD-GyV7kzeajZPNm3SIeLtUFNssaq2ENQ/s200/the-skin-i-live-in-poster.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5666306201589832978" border="0" /></a>H καινούρια ταινία του Pedro Almodovar, ενός μεγάλου σκηνοθέτη, που έχει συγκλονίσει το κοινό με το χαρακτηριστικό και μη εύκολα αντιγράψιμο τρόπο δημιουργίας προβάλλεται στους κινηματογράφους της χώρας από την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου. Δυστυχώς δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσεις για την ταινία που ακολουθεί τη μίνι καλλιτεχνική κοιλιά που έκανε η προηγούμενη ταινία του Almodovar, το Broken Embraces. Σε εκείνο βλέπεις ο ταλαντούχος σκηνοθέτης αποπειράθηκε να κάνει μια μικρή στροφή στην καριέρα του πειραματιζόμενος με νέες ιδέες που δεν ήταν άσχημες αλλά σίγουρα δεν άφησαν και κανέναν ικανοποιημένο. Σίγουρα η ταινία που γυριζόταν μέσα στην ταινία είχε πιο πολλά να δείξει.<br /><br />Το The Skin I Live In δεν είναι κακή ταινία. Δεν είναι μία από τις χιλιάδες μούφες που κυκλοφορούν στο χώρο. Καλή τη λες και κουνάς λίγο το κεφάλι και το χέρι δείχνοντας πως δεν είσαι και απόλυτα ειλικρινής. Σαν ένα γραπτό στο σχολείο που βαθμολογήθηκε με 13. Δεν είναι και τραγικό, αλλά θέλει αρκετή προσπάθεια για να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι καλός βαθμός. Το υποτονικό ξεκίνημα και η αργή πλοκή δεν βοηθάνε καθόλου το θεατή να απολαύσει τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην οθόνη. Δεν μπαίνει γρήγορα στο ζουμί της ταινίας γεγονός που δεν θεωρείται απαραίτητα κακό αρκεί βέβαια ο πρόλογος να έχει κάτι να πει, να αφήσει θετικές εντυπώσεις. Με εξαίρεση κάποιες στιγμές στη διάρκεια του βιασμού δεν υπάρχει κάτι που να σου μένει από το αρχικό κομμάτι.<br /><br />Φτάνει και στο κυρίως θέμα αλλά και εδώ δεν συγκλονίζεσαι σε καμία περίπτωση. Ξέρεις πάνω κάτω τι θα δεις γύρω από ακραίες καταστάσεις που αγγίζουν και ξεπερνάνε τα όρια της υπερβολής. Οι αποκαλύψεις που υπήρχαν και στις παλιότερες δημιουργίες του πάντα συγκλόνιζαν και σόκαραν και ο θεατής αδιαφορούσε για τη ρεαλιστικότητά τους. Αυτό γινόταν γιατί ο Almodovar είχε τον τρόπο του να αφήνει με ανοιχτό το στόμα τον θεατή χρησιμοποιώντας εξαιρετικά πλάνα, οδηγώντας τους ηθοποιούς του σε εκπληκτικές ερμηνείες. Εδώ είναι το σημείο που ο σκηνοθέτης μας είναι ντεφορμέ. Δεν τον βοηθάει καθόλου και ο άοσμος, άχρωμος και άγευστος Banderas και έτσι η ανατροπή, η σημαντική αποκάλυψη να καταντάει αυτοσκοπός και όχι συνοδευτικό μιας εξαίσιας δημιουργίας. Πάλι λίγες στιγμές μένουν που βασίζονται στην όμορφη μουσική και στην καλή ερμηνεία της Εlena Anaya.Πέρασε και δεν ακούμπησε η ταινία. Οι πολύ φανατικοί θα ενθουσιαστούν. Οι υπόλοιποι θα αδιαφορήσουν. Περιμένουμε περισσότερα στο μέλλον.<br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-16257047621087722082011-10-20T04:45:00.000-07:002011-10-20T05:39:30.760-07:00DVD Νέες κυκλοοφορίεςΓια αυτούς που ακόμα πηγαίνουν στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Video</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">club.</span> Πολλές ήταν οι καινούριες παραλαβές για αυτή τη βδομάδα και εδώ θα αναφερθούμε σε τρεις. Ε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">οκ</span> νομίζω πως είναι αρκετές ταινίες για να δεις σε μια μέρα. Στις παραπάνω καίγεσαι. Παίρνεις τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">dvd</span>, κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ, αγοράζεις και δύο σακουλάκια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">ζελεδάκια</span> κατά προτίμηση τις κόκα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">κόλες</span> με τη ζάχαρη και τα αφράτα άσπρα - κόκκινα με γεύση κρέμα φράουλα και σπαταλάς δημιουργικά το χρόνο σου.<br /><br /><br /><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl7bbti5kLhoRHxTuc_x92SjOozRJEpbELbOtUoIjJHbzD1EJzM9hd83nOZ2SrWQzi_tLhjkDNBGqNVmnT-80qRUe6KdHC7eaGrsGrw6BubCJRG_Dk-o_qWczQpzaFCLmHTqLRRJkEGOg/s1600/550w_movies_x-men_first_class.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 135px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl7bbti5kLhoRHxTuc_x92SjOozRJEpbELbOtUoIjJHbzD1EJzM9hd83nOZ2SrWQzi_tLhjkDNBGqNVmnT-80qRUe6KdHC7eaGrsGrw6BubCJRG_Dk-o_qWczQpzaFCLmHTqLRRJkEGOg/s200/550w_movies_x-men_first_class.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5665540552088761138" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">X-men</span>: <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">First</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Class</span> </span> Την τριλογία των <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">X-men</span> τη ξέρουμε όλοι μάλιστα είναι από τις λίγες που το δεύτερο μέρος της είναι σαφώς ανώτερο του πρώτου. Θα μπορούσε να είχε αύξουσα πορεία αν το τρίτο και τελευταίο κομμάτι της δεν ήταν κατώτερο των προσδοκιών. Μετά την εμπορική επιτυχία της τριλογίας ήταν αναμενόμενο να ξεκινήσουν οι ταινίες που αφορούσαν τα πρώτα χρόνια της ζωής των <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">μεταλλαγμένων.</span> Η αρχή έγινε πριν λίγα χρόνια με τον πιο εμπορικό από όλους τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Wolverine</span> σε μια ταινία που δεν έδωσε όλες τις απαντήσεις, είχε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">μετριότατα</span> εφέ και παρά την ενδιαφέρουσα ιστορία διακρίνεται σε πολλά σημεία της μια κάποιου είδους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">προχειρότητα.</span> Στην τελευταία ταινία παρακολουθούμε τη ζωή των δύο μεγάλων, του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Mangneto</span> και του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Charles</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Xavier</span>, οι οποίοι σίγουρα δεν είναι οι πιο καταναλώσιμοι για το ευρύ κοινό αλλά είναι οι εξέχουσες προσωπικότητες, οι μεταλλαγμένοι με τις ιδέες, οι αρχηγοί των ομάδων τους.<br /><br />Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε ένας φαν των κόμικ που γνωρίζει την ιστορία να απολαύσει την ταινία και να μείνει <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_17">ικανοποιημένος</span> από το τελικό αποτέλεσμα. Στα δικά μου μάτια, ενός ανθρώπου δηλαδή που δεν έχει διαβάσει ούτε ένα κόμικ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">X-men</span>, η ταινία κυλάει με ενδιαφέρον. Χωρίς να κάνει σε κάποιο σημείο κοιλιά που καθιστά τη θέαση της ανυπόφορη, χωρίς βέβαια να έχει και το μεγάλο ξέσπασμα, σε οδηγεί να την παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον και να αναμένεις την εξέλιξη της. Δεν έχει σε καμία περίπτωση το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">σεναριακό</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_20">υπόβαθρο</span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">X-men</span> 2 αλλά είναι σκηνοθετημένη προσεκτικά χωρίς υπερτονισμό των συναισθημάτων και με καθόλου υπερβολικές αναφορές στην απαιτούμενη δράση. Δίνει τις απαντήσεις που πρέπει και εξηγεί καλύτερα τους χαρακτήρες των ηρώων σε μικρό χρονικό διάστημα χωρίς να κουράζει στο παραμικρό. Είναι καλή επιλογή για <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">dvd</span> επειδή δεν σπαταλάς φαιά ουσία για να την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">κατανοήσεις</span> αλλά ούτε και ρίχνει τη νοημοσύνη σου σε χαμηλότερους δείκτες.<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZO_VVP2Rjr84v3p3enmmo5on6DaVasMIP-oP5Wq0oGd_mgwJfm1e7v_7-g2FHogrcEn9g9iU5LHHl7xUboWNeNou3LpV5bWhurmJxXB-z21CR4JfURcbUO2O5M5CZ3__aJtePYEPbOe4/s1600/_1274553636.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 138px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZO_VVP2Rjr84v3p3enmmo5on6DaVasMIP-oP5Wq0oGd_mgwJfm1e7v_7-g2FHogrcEn9g9iU5LHHl7xUboWNeNou3LpV5bWhurmJxXB-z21CR4JfURcbUO2O5M5CZ3__aJtePYEPbOe4/s200/_1274553636.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5665544121930667858" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">Scream</span> 4</span> Να και ο ύμνος της νιότης μας. Τριλογία και εδώ μόνο που τώρα πρόκειται για τη συνέχεια και όχι τα πρώτα χρόνια. Τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">Scream</span> δημιούργησαν φανατικό κοινό καθώς ξεκίνησαν σαν παρωδίες των ταινιών τρόμου όσο και αν τότε ήμαστε μικροί και δεν το καταλάβαμε. Σύγχρονα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">Evil</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">Dead</span> θα τα έλεγα και πως να μη τους δώσεις τέτοιο χαρακτηρισμό όταν στο τέλος του πρώτου μέρους οι δύο τύποι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">αλληλομαχαιρώνονται</span> και αναφωνεί ο ένας στον άλλο ''ρε δικέ μου, με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">κατέσφαξες</span> νομίζω πως πεθαίνω''. Μην αναφέρω και την κακομοίρα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30">Sidney</span> που πιστεύει πως είναι τόσο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">γκαντέμο</span> που αν γίνει ποτέ ταινία η ζωή της θα την υποδυθεί η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">Tori</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">Spelling.</span> Πάρε και στο επόμενο πλάνο την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">αλογομούρα</span> Ντόνα από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">Μπέβερλι</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">Χιλς</span> να δίνει ξεχωριστή ερμηνεία και με δυσκολία <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">συγκρατείς</span> τα γέλια.<br /><br />Δεν περιμένεις και πολλά από τέτοιες ταινίες είναι η αλήθεια. Ξέρεις πως η ιστορία δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά. Ο δολοφόνος θα βάλει τη μάσκα του, θα κάνει ένα δύο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">τηλεφωνηματάκια</span>, θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">κυνηγήσει</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">κακομοίρηδες</span>, θα τους σκοτώσει και στο τέλος παρά το πανέξυπνο σχέδιο του θα πεθάνει ο ίδιος. Το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">Scream</span> 4 δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη αλλά το <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_42">δηλώνω</span> με πλήρη συναίσθηση του τι λέω έχει λόγο ύπαρξης, δεν είναι ακόμα μία αρπαχτή. Καταρχήν έχει τις εναρκτήριες σεκάνς που είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">ξεκαρδιστικές.</span> Δεύτερον και κυριότερο έχει πλήρη επίγνωση του κοινού που απευθύνεται και των δυνατοτήτων του. Παίρνει την ιδέα αυθεντική ταινία - <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">remake</span> και τη μεταφέρει στο επίπεδο παρελθόν - παρόν. Βλέπεις κάποτε το κίνητρο για τα εγκλήματα ήταν η υστεροφημία και η εκδίκηση. Η ανάγκη για να αφήσεις έργο μετά το θάνατο σου (ας είναι και λίγο μακάβριο) και το μίσος που υπάρχει μέσα στην καρδιά σου. Πλέον κίνητρο είναι η διασημότητα, η φήμη και η αναγνώριση. Σε μια κοινωνία που το έργο των <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45">ηδονοβλεψιών</span> έχει γίνει πολύ εύκολο καθώς σε όλα τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46">σάιτ</span> κοινωνικής δικτύωσης υπάρχουν φωτογραφίες που ξεπερνάνε τα όρια της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47">ωραιόπαθειας</span> η ανάγκη για αναγνώριση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Μου άρεσε γιατί σέβεται το παρελθόν χωρίς να ζει εκεί. Όπως σε ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_48">remake</span> φροντίζεις να μη γαμάς το πρωτότυπο έτσι και στη ζωή όσο και να προοδεύσει η κοινωνία και η τεχνολογία δεν πρέπει ποτέ να γαμάς την ιστορία σου και τις βασικές αρχές σου.<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi02ERqXzGsTTQUIyf7-qPFlqtGrStcwMc0-mOTkvlYVxYy0mH66EBkxLgU_NiXawQ-9PZTaBg92kuUo6s0vSBlXM-L8et76eRm0RBLiNd83VkQHgQUOhpasz3rH6v2S1uSo6qX66DgMKc/s1600/animal+kingdom+poster.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 140px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi02ERqXzGsTTQUIyf7-qPFlqtGrStcwMc0-mOTkvlYVxYy0mH66EBkxLgU_NiXawQ-9PZTaBg92kuUo6s0vSBlXM-L8et76eRm0RBLiNd83VkQHgQUOhpasz3rH6v2S1uSo6qX66DgMKc/s200/animal+kingdom+poster.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5665550148726568018" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_49">Animal</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_50">Kingdom</span></span> Φτάνουμε τώρα στην ουσία, στην ταινία που αν δεν έχετε δει ακόμα δεν πρέπει να τη χάσετε. Καλές και οι προηγούμενες επιλογές για πιο ανάλαφρες καταστάσεις αλλά εδώ μιλάμε για μια ταινία που σχεδόν αγγίζει τον όρο εξαιρετική. Είχε προβληθεί και στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου αλλά δυστυχώς δεν την είδα τότε. Στα ράφια των <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_51">videoclub</span> θα τη βρείτε με τον Ελληνικό τίτλο Το χρίσμα. Οφείλω να σας προειδοποιήσω μην τύχει και την προσπεράσετε κατά λάθος.<br /><br />Θα ξέρετε κάποιοι από εσάς τη Φάρμα των Ζώων το γνωστό βιβλίο του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_52">Orwell</span> που χρησιμοποιεί ίσως την καλύτερη αλληγορία στο χώρο της λογοτεχνίας. Σε μια φάρμα τα ζώα αποφασίζουν να αναλάβουν δράση για να σταματήσει η εκμετάλλευση τους από τους ανθρώπους και να πάρουν τα ίδια την εξουσία. Η επανάσταση τους πετυχαίνει μόνο που τα πράγματα πάνε στραβά γιατί τα γουρούνια αφού γίνουν τα αφεντικά αρχίζουν να φέρονται στα υπόλοιπα ζώα πολύ χειρότερα από ότι οι άνθρωποι. Στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_53">Animal</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_54">Kingdom</span> παρακολουθούμε μια ομάδα ανθρώπων που όμως ζούνε σε ένα καθεστώς ζούγκλας. Ο πιο δυνατός κερδίζει, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό σε έναν κόσμο που δεν σε αφήνει με τίποτα σε ησυχία και δεν ξέρεις που να ζητήσεις προστασία και καταφύγιο. Όταν ζεις μες στη ζούγκλα όσο εύθραυστος και αν είσαι δεν μπορείς παρά να μη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_55">ταυτιστείς</span> έστω και λίγο με τον τρόπο ζωής της. Η ομορφιά της ταινίας είναι πως παρά την έντονη θεματολογία της δεν βλέπεται καθόλου ως περιπέτεια ή εγκληματική αλλά παραμένει μέχρι τις ρίζες της ένα ατόφιο δράμα που σε καταρρακώνει και σε ξεζουμίζει ψυχολογικά. Σίγουρα είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή και δεν θέλω να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_56">στερήσω</span> από κανέναν το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_57">αίσθημα της</span> έκπληξης μετά τη θέαση της. Απολαύστε την.<br /><br /><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /><br /><br /><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4191612568038622847.post-56085906667671240442011-10-18T05:02:00.000-07:002011-10-18T06:54:30.485-07:00Midnight in Paris<span style="font-weight: bold;"> ΠΡΟΛΟΓΟΣ</span><br /><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-style: italic;">Το blog αυτό δημιουργήθηκε για να καταρρίψει ένα σύχρονο αστικό μύθο πως οι ταινίες συνδυάζονται με ποπ κορν. Καλό, χρυσό και το αλεσμένο καλαμπόκι αλλά σου αφήνει στο στόμα μια έντονη γεύση αλατιού άσε που πολλές φορές βρωμάει και βούτυρο. Κάποιοι άλλοι προτιμούν κάτι νάτσος, τάκος, μπάφος ούτε καν ξέρω πως λέγονται. Αυτούς τους αφήνουμε ασχολίαστους. Είναι ικανοί να σκάσουν στην κινηματογραφική αίθουσα με καμιά σούβλα και να γυρνάνε το κοκορέτσι. Η μοναδική λύση είναι τα ζελεδάκια. Πρακτικά είναι τα άτιμα. Τα βρίσκεις άμεσα και στο σινεμά και στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σου. Δεν κάνουν θόρυβο. Η κόκα κόλα δεν σου είναι απαραίτητη αλλά και να την πιεις συνοδευτικά δεν σε χαλάει καθόλου ίσα ίσα σου αφήνει πιο ευχάριστη γεύση. Αν τα βιντεοκλαμπ έδιναν δώρο με δύο ενοικιάσεις ταινιών ένα σακουλάκι ζελεδάκια θα είχε αυξηθεί κατακόρυφα η κίνησή τους. Άντε δίνω και επιχειρηματικές ιδέες. Ο μαγικός κόσμος των ζελεδακίων και των ταινιών είναι εδώ και σας περιμένει.</span><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBpaTvAsBZ9Fm1QaF1pE-_ZXEl-iW69rssGj93MKnYY-Ug3q4LvQphsjB7GYqWnESCestnahkK_qIDlR__UOeUIsPz_wItT7xeu2Be0wsU7kRTP5JqHT-n5nxoanodEKCaOsMyVOMLZVI/s1600/Midnight.in.Paris.2011.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 136px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBpaTvAsBZ9Fm1QaF1pE-_ZXEl-iW69rssGj93MKnYY-Ug3q4LvQphsjB7GYqWnESCestnahkK_qIDlR__UOeUIsPz_wItT7xeu2Be0wsU7kRTP5JqHT-n5nxoanodEKCaOsMyVOMLZVI/s200/Midnight.in.Paris.2011.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5664802927510904306" border="0" /></a><br />Διανύει το 76 έτος της ηλικίας του και συνεχίζει να μας χαρίζει ταινίες κάθε χρόνο. Λέει χαριτολογώντας πως δημιουργεί γιατί φοβάται το θάνατο και είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζει για να τον αντιμετωπίσει. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν τον αντίκρισε η Johansson δήλωσε πως ένιωσε σαν να είχε συναντήσει τον ίδιο το Θεό. Αν είδατε και τις πρόσφατες της φωτογραφίες στο μπάνιο θα καταλάβετε πόσο μεγάλη αξία έχουν τα λόγια της. Κάποιον τον βρίζουν όλη μέρα, κάποιοι τον λατρεύουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Woody Allen δεν είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Έχει άποψη που δεν διστάζει να την εκφράσει, έχει φοβίες που τις βγάζεις προς τα έξω νιώθοντας εντελώς γυμνός, έχει καλλιτεχνικό άστρο τι να κάνουμε; Το έχει, να το κρύψει; κρίμα και άδικο θα είναι. Οι ταινίες του είναι γεμάτες από τσιτάτα που ο κόσμος θα το επαναλαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμα. Σε μία θέλω να αναφερθώ που πιθανότατα είναι και το μεγαλύτερο δράμα της ζωής του:''I don't want to achieve immortality through my work... I want to achieve it through not dying.'' Βλέπετε αυτή η φράση ως προς το πρώτο σκέλος έχει επαληθευτεί. O Allen έχει κερδίσει δικαίως μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους δημιουργούς από τα πρώτα κιόλας του πονήματα. Δυστυχώς ο ίδιος δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίος είναι. Ας με διορθώσω. Μάλλον δεν το παραδέχεται λόγω ταπεινοφροσύνης. Για το δεύτερο σκέλος έχει και ο ίδιος και κάθε άνθρωπος πως δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί στον αιώνα τον άπαντα. Νιώθεις ταπεινός για να αποδεχτείς τη σημαντικότητα του έργου σου αλλά νιώθεις και αδύναμος που δεν είσαι σε θέση να πραγματοποιήσεις τη μεγαλύτερη σου επιθυμία. Είναι ένα μαρτύριο όπως και να το δεις.<br /><br />Η λακωνικότητα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου στο γραπτό λόγο πόσο μάλλον όταν αναφερόμουν στον Woody Allen. Βέβαια αν μου βάλεις το πιστόλι στο κρόταφο και με απειλήσεις με τη ζωή μου τότε μπορώ να συμπυκνώσω το ζουμί της ταίνιας σε δύο φράσεις. Πρώτη:Το Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα είναι μαγεία. Δεύτερη: Πρέπει να σταματήσω να περιορίζομαι από τη λογική και να αφήσω την αχαλίνωτη φαντασία μου να οργιάσει. H πρώτη ακούγεται στο τρέηλερ της ταινίας και τη δεύτερη την αναφωνεί ο Οwen Wilson υποδυόμενος τον πρωταγωνιστή. Καταλαβαίνετε εύκολα πως η ταινία δεν γίνεται κατανοητή από τη λογική και η επεξεργασία της επιβάλλεται να γίνει με διαφορετικούς τρόπους από εκείνους που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή. Πρόκειται στην ουσία για ένα παραμύθι, κουλτουριάρικο παραμύθι για την ακρίβεια που ζωντανεύει τους πόθους και τις χαρές ενός ανήσυχου πνεύματος.<br /><br />Διαφωνώ στο θέμα σύγκρισης με το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου καθώς οι διαφορές τους υπερτερούν στον άνισο αγώνα τους με τις ομοιότητες. Η ταύτιση θεατή με τον κινηματογραφικό ήρωα που παρακολουθούμε στο Πορφυρό Ρόδο δεν σχετίζεται με την άγια νοσταλγία του Παρισιού. Ίσως η κεντρική τεχνική να είναι παρεμφερής, ίσως η ανθρώπινη συνήθεια για αλίευση αναφορών σε παλιότερες δημιουργίες να οδηγεί σε υπερτονισμό της παραμικρής ομοιότητας. Δεν είμαστε βέβαια εδώ για να αναλύσουμε την παλιότερη ταινία αλλά για να επικεντρωθούμε στα Μεσάνυχτα στο Παρίσι και στη μαγική λέξη που το περιγράφει και θα αναφέρω πιθανότητα κάμποσες φορές. Νοσταλγία.<br /><br />Νοσταλγία για τα πάντα. Τελειώνεις το σχολείο χοροπηδάς από τη χαρά σου και μόλις συνειδητοποιείς τη δυσκολία της σχολής αναπολείς τα μαγευτικά χρόνια στο σχολείο που πλέον έχουν μείνει στο παρελθόν. Φεύγεις από τη σχολή, ξαναχαίρεσαι και αμέσως συνειδητοποιείς πως οι καταστάσεις εκεί έξω είναι ακόμα πιο δύσκολες. Αχ μακάρι να ξαναγινόμουν φοιτητής αναφωνείς. Ο Woody Allen βέβαια δεν μένει στο παρόν ούτε και στο κοντινό παρελθόν αλλά αναπολεί τις παλαιότερες εποχές που όλα ήταν αγνά και τίμια. Σε ταξιδεύει μέσα σε μιάμιση ώρα από το 2010 στην Αναγέννηση. Νοσταλγικός και ο ίδιος δεν σκοπεύει να σου κάνει κατήχηση, εξάλλου δεν το συνηθίζει σε τόσα χρόνια δημιουργίας και ευτυχώς δεν ξεμωράθηκε ακόμα για να αναθεωρήσει. Χωρίς ενδοιασμό σου δίνει την αντίθετη άποψη εκείνης της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα έλεγε και ο ίδιος.<br /><br />Η νοσταλγία βλέπεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά σύμπτωμα αδυναμίας και άρνησης του παρόντος. Όταν δεν έχεις το κουράγιο να υπερβείς τα εμπόδια που σε περιορίζουν στο τώρα, όταν είσαι αρκετά δειλός ή τεμπελής για να υπερνικήσεις τις δυσκολίες τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από την αποχή και την ονειροπόληση για στιγμές και εποχές που δεν έζησες και συνεπώς δεν είσαι σε θέση να τις γνωρίζεις. Σύγκρουση δύο κόσμων που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σφοδρή αν οι ισορροπίες δεν ήταν τόσο σωστά τοποθετημένες και ανάλαφρα δοσμένες. Όχι στο μαγευτικό Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα οι συγκρούσεις δεν είναι επιθυμήτες. Αυτό που έχουμε στα αλήθεια ανάγκη είναι η ξεγνοιασιά και η απόλαυση της κατάστασης που ζούμε. Σχεδόν θα συμπληρώσω. Όταν μιλάς για ταινία του Woody Allen ο μοναδικός σκοπός της σίγουρα δεν είναι η ευθυμία.<br /><br />Δεν περισσεύει πάντως και αυτή. Τα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό μας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια και σε πολλές στιγμές γίνεται δυνατό γέλιο. Θυμάστε στο Love and Death πόσα λεπτά χειρίστηκε ο Allen τη διακωμώδηση του Πόλεμος και Ειρήνη; Με απόλυτο σεβασμό στο συγγραφέα χωρίς βέβαια να λείπουν και οι σαρκαστικές αναφορές. Έτσι και εδώ ο Μπονουέλ απορεί για το λόγο που οι νεόπλουτοι του δεν μπορούν να βγουν έξω από την τραπεζαρία στη διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας, ο Νταλί θέλει να ζωγραφίσει ένα πρόσωπο που κυλάει πάνω του ένα δάκρυ και μέσα στο δάκρυ εμφανίζεται το πρόσωπο του Χριστού. Ξέχασα τους ρινόκερους, πολλοί ρινόκεροι, πάρα πολλοί. Ο Χέμινγουει, το ζεύγος Φιτζέραλντ, η μουσική του Πόρτερ, ο Πικάσο όλοι οδηγούνται μαεστρικά από τη μπαγκέτα του μεγάλου δημιουργού χαρίζοντας άφθονο γέλιο και μαγικές στιγμές που σε ορισμένα σημεία ξεπερνούν το σουρεαλισμό.<br /><br />Καλά όλα αυτά και έρχομαστε στο κλασικό ερώτημα. Τι σου μένει από την ταινία; Αφήσου στη νοσταλγία, αδιαφόρησε για το παρόν και ζήσε στο μαγικό σου κόσμο του παρελθόντος; Όχι κάτι δεν στέκει καλά με αυτή τη λογική. Οι άνθρωποι του παρελθόντος μήπως ονειροπολούν και μαγεύονται από ακόμα πιο παλιές εποχές; Οι ακόμα αρχαιότεροι που θα φτάσουν; Κανείς δεν αμφισβητεί ότι με αυτή τη λογική θεοποίησης του παρελθόντος δεν μπορεί να βγει τίποτα. Δεν παίρνει θέση η ταινία στη σύγκρουση που προαναφέρθηκε; Παίρνει είναι η απάντηση την πιο μετρημένη και πιο ουσιαστική. Χρησιμοποίησε το παρελθόν σου σαν σύμμαχο ώστε να αναγνωρίσεις τα λάθη του παρελθόντος να τα διορθώσεις και να σε οδηγήσουν σε ένα σαφώς καλύτερο μέλλον. Μέχρι να γίνει και αυτό παρελθόν... Μαγεμένος για ακόμα μία φορά :)<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>argramhttp://www.blogger.com/profile/14968400248554055694noreply@blogger.com0