Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Midnight in Paris

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το blog αυτό δημιουργήθηκε για να καταρρίψει ένα σύχρονο αστικό μύθο πως οι ταινίες συνδυάζονται με ποπ κορν. Καλό, χρυσό και το αλεσμένο καλαμπόκι αλλά σου αφήνει στο στόμα μια έντονη γεύση αλατιού άσε που πολλές φορές βρωμάει και βούτυρο. Κάποιοι άλλοι προτιμούν κάτι νάτσος, τάκος, μπάφος ούτε καν ξέρω πως λέγονται. Αυτούς τους αφήνουμε ασχολίαστους. Είναι ικανοί να σκάσουν στην κινηματογραφική αίθουσα με καμιά σούβλα και να γυρνάνε το κοκορέτσι. Η μοναδική λύση είναι τα ζελεδάκια. Πρακτικά είναι τα άτιμα. Τα βρίσκεις άμεσα και στο σινεμά και στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σου. Δεν κάνουν θόρυβο. Η κόκα κόλα δεν σου είναι απαραίτητη αλλά και να την πιεις συνοδευτικά δεν σε χαλάει καθόλου ίσα ίσα σου αφήνει πιο ευχάριστη γεύση. Αν τα βιντεοκλαμπ έδιναν δώρο με δύο ενοικιάσεις ταινιών ένα σακουλάκι ζελεδάκια θα είχε αυξηθεί κατακόρυφα η κίνησή τους. Άντε δίνω και επιχειρηματικές ιδέες. Ο μαγικός κόσμος των ζελεδακίων και των ταινιών είναι εδώ και σας περιμένει.



Διανύει το 76 έτος της ηλικίας του και συνεχίζει να μας χαρίζει ταινίες κάθε χρόνο. Λέει χαριτολογώντας πως δημιουργεί γιατί φοβάται το θάνατο και είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζει για να τον αντιμετωπίσει. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν τον αντίκρισε η Johansson δήλωσε πως ένιωσε σαν να είχε συναντήσει τον ίδιο το Θεό. Αν είδατε και τις πρόσφατες της φωτογραφίες στο μπάνιο θα καταλάβετε πόσο μεγάλη αξία έχουν τα λόγια της. Κάποιον τον βρίζουν όλη μέρα, κάποιοι τον λατρεύουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Woody Allen δεν είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Έχει άποψη που δεν διστάζει να την εκφράσει, έχει φοβίες που τις βγάζεις προς τα έξω νιώθοντας εντελώς γυμνός, έχει καλλιτεχνικό άστρο τι να κάνουμε; Το έχει, να το κρύψει; κρίμα και άδικο θα είναι. Οι ταινίες του είναι γεμάτες από τσιτάτα που ο κόσμος θα το επαναλαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμα. Σε μία θέλω να αναφερθώ που πιθανότατα είναι και το μεγαλύτερο δράμα της ζωής του:''I don't want to achieve immortality through my work... I want to achieve it through not dying.'' Βλέπετε αυτή η φράση ως προς το πρώτο σκέλος έχει επαληθευτεί. O Allen έχει κερδίσει δικαίως μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους δημιουργούς από τα πρώτα κιόλας του πονήματα. Δυστυχώς ο ίδιος δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίος είναι. Ας με διορθώσω. Μάλλον δεν το παραδέχεται λόγω ταπεινοφροσύνης. Για το δεύτερο σκέλος έχει και ο ίδιος και κάθε άνθρωπος πως δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί στον αιώνα τον άπαντα. Νιώθεις ταπεινός για να αποδεχτείς τη σημαντικότητα του έργου σου αλλά νιώθεις και αδύναμος που δεν είσαι σε θέση να πραγματοποιήσεις τη μεγαλύτερη σου επιθυμία. Είναι ένα μαρτύριο όπως και να το δεις.

Η λακωνικότητα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου στο γραπτό λόγο πόσο μάλλον όταν αναφερόμουν στον Woody Allen. Βέβαια αν μου βάλεις το πιστόλι στο κρόταφο και με απειλήσεις με τη ζωή μου τότε μπορώ να συμπυκνώσω το ζουμί της ταίνιας σε δύο φράσεις. Πρώτη:Το Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα είναι μαγεία. Δεύτερη: Πρέπει να σταματήσω να περιορίζομαι από τη λογική και να αφήσω την αχαλίνωτη φαντασία μου να οργιάσει. H πρώτη ακούγεται στο τρέηλερ της ταινίας και τη δεύτερη την αναφωνεί ο Οwen Wilson υποδυόμενος τον πρωταγωνιστή. Καταλαβαίνετε εύκολα πως η ταινία δεν γίνεται κατανοητή από τη λογική και η επεξεργασία της επιβάλλεται να γίνει με διαφορετικούς τρόπους από εκείνους που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή. Πρόκειται στην ουσία για ένα παραμύθι, κουλτουριάρικο παραμύθι για την ακρίβεια που ζωντανεύει τους πόθους και τις χαρές ενός ανήσυχου πνεύματος.

Διαφωνώ στο θέμα σύγκρισης με το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου καθώς οι διαφορές τους υπερτερούν στον άνισο αγώνα τους με τις ομοιότητες. Η ταύτιση θεατή με τον κινηματογραφικό ήρωα που παρακολουθούμε στο Πορφυρό Ρόδο δεν σχετίζεται με την άγια νοσταλγία του Παρισιού. Ίσως η κεντρική τεχνική να είναι παρεμφερής, ίσως η ανθρώπινη συνήθεια για αλίευση αναφορών σε παλιότερες δημιουργίες να οδηγεί σε υπερτονισμό της παραμικρής ομοιότητας. Δεν είμαστε βέβαια εδώ για να αναλύσουμε την παλιότερη ταινία αλλά για να επικεντρωθούμε στα Μεσάνυχτα στο Παρίσι και στη μαγική λέξη που το περιγράφει και θα αναφέρω πιθανότητα κάμποσες φορές. Νοσταλγία.

Νοσταλγία για τα πάντα. Τελειώνεις το σχολείο χοροπηδάς από τη χαρά σου και μόλις συνειδητοποιείς τη δυσκολία της σχολής αναπολείς τα μαγευτικά χρόνια στο σχολείο που πλέον έχουν μείνει στο παρελθόν. Φεύγεις από τη σχολή, ξαναχαίρεσαι και αμέσως συνειδητοποιείς πως οι καταστάσεις εκεί έξω είναι ακόμα πιο δύσκολες. Αχ μακάρι να ξαναγινόμουν φοιτητής αναφωνείς. Ο Woody Allen βέβαια δεν μένει στο παρόν ούτε και στο κοντινό παρελθόν αλλά αναπολεί τις παλαιότερες εποχές που όλα ήταν αγνά και τίμια. Σε ταξιδεύει μέσα σε μιάμιση ώρα από το 2010 στην Αναγέννηση. Νοσταλγικός και ο ίδιος δεν σκοπεύει να σου κάνει κατήχηση, εξάλλου δεν το συνηθίζει σε τόσα χρόνια δημιουργίας και ευτυχώς δεν ξεμωράθηκε ακόμα για να αναθεωρήσει. Χωρίς ενδοιασμό σου δίνει την αντίθετη άποψη εκείνης της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα έλεγε και ο ίδιος.

Η νοσταλγία βλέπεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά σύμπτωμα αδυναμίας και άρνησης του παρόντος. Όταν δεν έχεις το κουράγιο να υπερβείς τα εμπόδια που σε περιορίζουν στο τώρα, όταν είσαι αρκετά δειλός ή τεμπελής για να υπερνικήσεις τις δυσκολίες τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από την αποχή και την ονειροπόληση για στιγμές και εποχές που δεν έζησες και συνεπώς δεν είσαι σε θέση να τις γνωρίζεις. Σύγκρουση δύο κόσμων που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σφοδρή αν οι ισορροπίες δεν ήταν τόσο σωστά τοποθετημένες και ανάλαφρα δοσμένες. Όχι στο μαγευτικό Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα οι συγκρούσεις δεν είναι επιθυμήτες. Αυτό που έχουμε στα αλήθεια ανάγκη είναι η ξεγνοιασιά και η απόλαυση της κατάστασης που ζούμε. Σχεδόν θα συμπληρώσω. Όταν μιλάς για ταινία του Woody Allen ο μοναδικός σκοπός της σίγουρα δεν είναι η ευθυμία.

Δεν περισσεύει πάντως και αυτή. Τα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό μας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια και σε πολλές στιγμές γίνεται δυνατό γέλιο. Θυμάστε στο Love and Death πόσα λεπτά χειρίστηκε ο Allen τη διακωμώδηση του Πόλεμος και Ειρήνη; Με απόλυτο σεβασμό στο συγγραφέα χωρίς βέβαια να λείπουν και οι σαρκαστικές αναφορές. Έτσι και εδώ ο Μπονουέλ απορεί για το λόγο που οι νεόπλουτοι του δεν μπορούν να βγουν έξω από την τραπεζαρία στη διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας, ο Νταλί θέλει να ζωγραφίσει ένα πρόσωπο που κυλάει πάνω του ένα δάκρυ και μέσα στο δάκρυ εμφανίζεται το πρόσωπο του Χριστού. Ξέχασα τους ρινόκερους, πολλοί ρινόκεροι, πάρα πολλοί. Ο Χέμινγουει, το ζεύγος Φιτζέραλντ, η μουσική του Πόρτερ, ο Πικάσο όλοι οδηγούνται μαεστρικά από τη μπαγκέτα του μεγάλου δημιουργού χαρίζοντας άφθονο γέλιο και μαγικές στιγμές που σε ορισμένα σημεία ξεπερνούν το σουρεαλισμό.

Καλά όλα αυτά και έρχομαστε στο κλασικό ερώτημα. Τι σου μένει από την ταινία; Αφήσου στη νοσταλγία, αδιαφόρησε για το παρόν και ζήσε στο μαγικό σου κόσμο του παρελθόντος; Όχι κάτι δεν στέκει καλά με αυτή τη λογική. Οι άνθρωποι του παρελθόντος μήπως ονειροπολούν και μαγεύονται από ακόμα πιο παλιές εποχές; Οι ακόμα αρχαιότεροι που θα φτάσουν; Κανείς δεν αμφισβητεί ότι με αυτή τη λογική θεοποίησης του παρελθόντος δεν μπορεί να βγει τίποτα. Δεν παίρνει θέση η ταινία στη σύγκρουση που προαναφέρθηκε; Παίρνει είναι η απάντηση την πιο μετρημένη και πιο ουσιαστική. Χρησιμοποίησε το παρελθόν σου σαν σύμμαχο ώστε να αναγνωρίσεις τα λάθη του παρελθόντος να τα διορθώσεις και να σε οδηγήσουν σε ένα σαφώς καλύτερο μέλλον. Μέχρι να γίνει και αυτό παρελθόν... Μαγεμένος για ακόμα μία φορά :)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου