The Skin i Live In

H καινούρια ταινία του Pedro Almodovar, ενός μεγάλου σκηνοθέτη, που έχει συγκλονίσει το κοινό με το χαρακτηριστικό και μη εύκολα αντιγράψιμο τρόπο δημιουργίας προβάλλεται στους κινηματογράφους της χώρας από την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου. Δυστυχώς δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσεις για την ταινία που ακολουθεί τη μίνι καλλιτεχνική κοιλιά που έκανε η προηγούμενη ταινία του Almodovar, το Broken Embraces. Σε εκείνο βλέπεις ο ταλαντούχος σκηνοθέτης αποπειράθηκε να κάνει μια μικρή στροφή στην καριέρα του πειραματιζόμενος με νέες ιδέες που δεν ήταν άσχημες αλλά σίγουρα δεν άφησαν και κανέναν ικανοποιημένο. Σίγουρα η ταινία που γυριζόταν μέσα στην ταινία είχε πιο πολλά να δείξει.

Το The Skin I Live In δεν είναι κακή ταινία. Δεν είναι μία από τις χιλιάδες μούφες που κυκλοφορούν στο χώρο. Καλή τη λες και κουνάς λίγο το κεφάλι και το χέρι δείχνοντας πως δεν είσαι και απόλυτα ειλικρινής. Σαν ένα γραπτό στο σχολείο που βαθμολογήθηκε με 13. Δεν είναι και τραγικό, αλλά θέλει αρκετή προσπάθεια για να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι καλός βαθμός. Το υποτονικό ξεκίνημα και η αργή πλοκή δεν βοηθάνε καθόλου το θεατή να απολαύσει τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην οθόνη. Δεν μπαίνει γρήγορα στο ζουμί της ταινίας γεγονός που δεν θεωρείται απαραίτητα κακό αρκεί βέβαια ο πρόλογος να έχει κάτι να πει, να αφήσει θετικές εντυπώσεις. Με εξαίρεση κάποιες στιγμές στη διάρκεια του βιασμού δεν υπάρχει κάτι που να σου μένει από το αρχικό κομμάτι.

Φτάνει και στο κυρίως θέμα αλλά και εδώ δεν συγκλονίζεσαι σε καμία περίπτωση. Ξέρεις πάνω κάτω τι θα δεις γύρω από ακραίες καταστάσεις που αγγίζουν και ξεπερνάνε τα όρια της υπερβολής. Οι αποκαλύψεις που υπήρχαν και στις παλιότερες δημιουργίες του πάντα συγκλόνιζαν και σόκαραν και ο θεατής αδιαφορούσε για τη ρεαλιστικότητά τους. Αυτό γινόταν γιατί ο Almodovar είχε τον τρόπο του να αφήνει με ανοιχτό το στόμα τον θεατή χρησιμοποιώντας εξαιρετικά πλάνα, οδηγώντας τους ηθοποιούς του σε εκπληκτικές ερμηνείες. Εδώ είναι το σημείο που ο σκηνοθέτης μας είναι ντεφορμέ. Δεν τον βοηθάει καθόλου και ο άοσμος, άχρωμος και άγευστος Banderas και έτσι η ανατροπή, η σημαντική αποκάλυψη να καταντάει αυτοσκοπός και όχι συνοδευτικό μιας εξαίσιας δημιουργίας. Πάλι λίγες στιγμές μένουν που βασίζονται στην όμορφη μουσική και στην καλή ερμηνεία της Εlena Anaya.Πέρασε και δεν ακούμπησε η ταινία. Οι πολύ φανατικοί θα ενθουσιαστούν. Οι υπόλοιποι θα αδιαφορήσουν. Περιμένουμε περισσότερα στο μέλλον.