The Skin i Live In

H καινούρια ταινία του Pedro Almodovar, ενός μεγάλου σκηνοθέτη, που έχει συγκλονίσει το κοινό με το χαρακτηριστικό και μη εύκολα αντιγράψιμο τρόπο δημιουργίας προβάλλεται στους κινηματογράφους της χώρας από την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου. Δυστυχώς δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσεις για την ταινία που ακολουθεί τη μίνι καλλιτεχνική κοιλιά που έκανε η προηγούμενη ταινία του Almodovar, το Broken Embraces. Σε εκείνο βλέπεις ο ταλαντούχος σκηνοθέτης αποπειράθηκε να κάνει μια μικρή στροφή στην καριέρα του πειραματιζόμενος με νέες ιδέες που δεν ήταν άσχημες αλλά σίγουρα δεν άφησαν και κανέναν ικανοποιημένο. Σίγουρα η ταινία που γυριζόταν μέσα στην ταινία είχε πιο πολλά να δείξει.

Το The Skin I Live In δεν είναι κακή ταινία. Δεν είναι μία από τις χιλιάδες μούφες που κυκλοφορούν στο χώρο. Καλή τη λες και κουνάς λίγο το κεφάλι και το χέρι δείχνοντας πως δεν είσαι και απόλυτα ειλικρινής. Σαν ένα γραπτό στο σχολείο που βαθμολογήθηκε με 13. Δεν είναι και τραγικό, αλλά θέλει αρκετή προσπάθεια για να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι καλός βαθμός. Το υποτονικό ξεκίνημα και η αργή πλοκή δεν βοηθάνε καθόλου το θεατή να απολαύσει τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην οθόνη. Δεν μπαίνει γρήγορα στο ζουμί της ταινίας γεγονός που δεν θεωρείται απαραίτητα κακό αρκεί βέβαια ο πρόλογος να έχει κάτι να πει, να αφήσει θετικές εντυπώσεις. Με εξαίρεση κάποιες στιγμές στη διάρκεια του βιασμού δεν υπάρχει κάτι που να σου μένει από το αρχικό κομμάτι.

Φτάνει και στο κυρίως θέμα αλλά και εδώ δεν συγκλονίζεσαι σε καμία περίπτωση. Ξέρεις πάνω κάτω τι θα δεις γύρω από ακραίες καταστάσεις που αγγίζουν και ξεπερνάνε τα όρια της υπερβολής. Οι αποκαλύψεις που υπήρχαν και στις παλιότερες δημιουργίες του πάντα συγκλόνιζαν και σόκαραν και ο θεατής αδιαφορούσε για τη ρεαλιστικότητά τους. Αυτό γινόταν γιατί ο Almodovar είχε τον τρόπο του να αφήνει με ανοιχτό το στόμα τον θεατή χρησιμοποιώντας εξαιρετικά πλάνα, οδηγώντας τους ηθοποιούς του σε εκπληκτικές ερμηνείες. Εδώ είναι το σημείο που ο σκηνοθέτης μας είναι ντεφορμέ. Δεν τον βοηθάει καθόλου και ο άοσμος, άχρωμος και άγευστος Banderas και έτσι η ανατροπή, η σημαντική αποκάλυψη να καταντάει αυτοσκοπός και όχι συνοδευτικό μιας εξαίσιας δημιουργίας. Πάλι λίγες στιγμές μένουν που βασίζονται στην όμορφη μουσική και στην καλή ερμηνεία της Εlena Anaya.Πέρασε και δεν ακούμπησε η ταινία. Οι πολύ φανατικοί θα ενθουσιαστούν. Οι υπόλοιποι θα αδιαφορήσουν. Περιμένουμε περισσότερα στο μέλλον.

DVD Νέες κυκλοοφορίες

Για αυτούς που ακόμα πηγαίνουν στο Video club. Πολλές ήταν οι καινούριες παραλαβές για αυτή τη βδομάδα και εδώ θα αναφερθούμε σε τρεις. Ε οκ νομίζω πως είναι αρκετές ταινίες για να δεις σε μια μέρα. Στις παραπάνω καίγεσαι. Παίρνεις τα dvd, κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ, αγοράζεις και δύο σακουλάκια ζελεδάκια κατά προτίμηση τις κόκα κόλες με τη ζάχαρη και τα αφράτα άσπρα - κόκκινα με γεύση κρέμα φράουλα και σπαταλάς δημιουργικά το χρόνο σου.

X-men: First Class Την τριλογία των X-men τη ξέρουμε όλοι μάλιστα είναι από τις λίγες που το δεύτερο μέρος της είναι σαφώς ανώτερο του πρώτου. Θα μπορούσε να είχε αύξουσα πορεία αν το τρίτο και τελευταίο κομμάτι της δεν ήταν κατώτερο των προσδοκιών. Μετά την εμπορική επιτυχία της τριλογίας ήταν αναμενόμενο να ξεκινήσουν οι ταινίες που αφορούσαν τα πρώτα χρόνια της ζωής των μεταλλαγμένων. Η αρχή έγινε πριν λίγα χρόνια με τον πιο εμπορικό από όλους τον Wolverine σε μια ταινία που δεν έδωσε όλες τις απαντήσεις, είχε μετριότατα εφέ και παρά την ενδιαφέρουσα ιστορία διακρίνεται σε πολλά σημεία της μια κάποιου είδους προχειρότητα. Στην τελευταία ταινία παρακολουθούμε τη ζωή των δύο μεγάλων, του Mangneto και του Charles Xavier, οι οποίοι σίγουρα δεν είναι οι πιο καταναλώσιμοι για το ευρύ κοινό αλλά είναι οι εξέχουσες προσωπικότητες, οι μεταλλαγμένοι με τις ιδέες, οι αρχηγοί των ομάδων τους.

Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε ένας φαν των κόμικ που γνωρίζει την ιστορία να απολαύσει την ταινία και να μείνει ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Στα δικά μου μάτια, ενός ανθρώπου δηλαδή που δεν έχει διαβάσει ούτε ένα κόμικ X-men, η ταινία κυλάει με ενδιαφέρον. Χωρίς να κάνει σε κάποιο σημείο κοιλιά που καθιστά τη θέαση της ανυπόφορη, χωρίς βέβαια να έχει και το μεγάλο ξέσπασμα, σε οδηγεί να την παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον και να αναμένεις την εξέλιξη της. Δεν έχει σε καμία περίπτωση το σεναριακό υπόβαθρο του X-men 2 αλλά είναι σκηνοθετημένη προσεκτικά χωρίς υπερτονισμό των συναισθημάτων και με καθόλου υπερβολικές αναφορές στην απαιτούμενη δράση. Δίνει τις απαντήσεις που πρέπει και εξηγεί καλύτερα τους χαρακτήρες των ηρώων σε μικρό χρονικό διάστημα χωρίς να κουράζει στο παραμικρό. Είναι καλή επιλογή για dvd επειδή δεν σπαταλάς φαιά ουσία για να την κατανοήσεις αλλά ούτε και ρίχνει τη νοημοσύνη σου σε χαμηλότερους δείκτες.


Scream 4 Να και ο ύμνος της νιότης μας. Τριλογία και εδώ μόνο που τώρα πρόκειται για τη συνέχεια και όχι τα πρώτα χρόνια. Τα Scream δημιούργησαν φανατικό κοινό καθώς ξεκίνησαν σαν παρωδίες των ταινιών τρόμου όσο και αν τότε ήμαστε μικροί και δεν το καταλάβαμε. Σύγχρονα Evil Dead θα τα έλεγα και πως να μη τους δώσεις τέτοιο χαρακτηρισμό όταν στο τέλος του πρώτου μέρους οι δύο τύποι αλληλομαχαιρώνονται και αναφωνεί ο ένας στον άλλο ''ρε δικέ μου, με κατέσφαξες νομίζω πως πεθαίνω''. Μην αναφέρω και την κακομοίρα Sidney που πιστεύει πως είναι τόσο γκαντέμο που αν γίνει ποτέ ταινία η ζωή της θα την υποδυθεί η Tori Spelling. Πάρε και στο επόμενο πλάνο την αλογομούρα Ντόνα από το Μπέβερλι Χιλς να δίνει ξεχωριστή ερμηνεία και με δυσκολία συγκρατείς τα γέλια.

Δεν περιμένεις και πολλά από τέτοιες ταινίες είναι η αλήθεια. Ξέρεις πως η ιστορία δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά. Ο δολοφόνος θα βάλει τη μάσκα του, θα κάνει ένα δύο τηλεφωνηματάκια, θα κυνηγήσει κακομοίρηδες, θα τους σκοτώσει και στο τέλος παρά το πανέξυπνο σχέδιο του θα πεθάνει ο ίδιος. Το Scream 4 δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη αλλά το δηλώνω με πλήρη συναίσθηση του τι λέω έχει λόγο ύπαρξης, δεν είναι ακόμα μία αρπαχτή. Καταρχήν έχει τις εναρκτήριες σεκάνς που είναι ξεκαρδιστικές. Δεύτερον και κυριότερο έχει πλήρη επίγνωση του κοινού που απευθύνεται και των δυνατοτήτων του. Παίρνει την ιδέα αυθεντική ταινία - remake και τη μεταφέρει στο επίπεδο παρελθόν - παρόν. Βλέπεις κάποτε το κίνητρο για τα εγκλήματα ήταν η υστεροφημία και η εκδίκηση. Η ανάγκη για να αφήσεις έργο μετά το θάνατο σου (ας είναι και λίγο μακάβριο) και το μίσος που υπάρχει μέσα στην καρδιά σου. Πλέον κίνητρο είναι η διασημότητα, η φήμη και η αναγνώριση. Σε μια κοινωνία που το έργο των ηδονοβλεψιών έχει γίνει πολύ εύκολο καθώς σε όλα τα σάιτ κοινωνικής δικτύωσης υπάρχουν φωτογραφίες που ξεπερνάνε τα όρια της ωραιόπαθειας η ανάγκη για αναγνώριση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Μου άρεσε γιατί σέβεται το παρελθόν χωρίς να ζει εκεί. Όπως σε ένα remake φροντίζεις να μη γαμάς το πρωτότυπο έτσι και στη ζωή όσο και να προοδεύσει η κοινωνία και η τεχνολογία δεν πρέπει ποτέ να γαμάς την ιστορία σου και τις βασικές αρχές σου.


Animal Kingdom Φτάνουμε τώρα στην ουσία, στην ταινία που αν δεν έχετε δει ακόμα δεν πρέπει να τη χάσετε. Καλές και οι προηγούμενες επιλογές για πιο ανάλαφρες καταστάσεις αλλά εδώ μιλάμε για μια ταινία που σχεδόν αγγίζει τον όρο εξαιρετική. Είχε προβληθεί και στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου αλλά δυστυχώς δεν την είδα τότε. Στα ράφια των videoclub θα τη βρείτε με τον Ελληνικό τίτλο Το χρίσμα. Οφείλω να σας προειδοποιήσω μην τύχει και την προσπεράσετε κατά λάθος.

Θα ξέρετε κάποιοι από εσάς τη Φάρμα των Ζώων το γνωστό βιβλίο του Orwell που χρησιμοποιεί ίσως την καλύτερη αλληγορία στο χώρο της λογοτεχνίας. Σε μια φάρμα τα ζώα αποφασίζουν να αναλάβουν δράση για να σταματήσει η εκμετάλλευση τους από τους ανθρώπους και να πάρουν τα ίδια την εξουσία. Η επανάσταση τους πετυχαίνει μόνο που τα πράγματα πάνε στραβά γιατί τα γουρούνια αφού γίνουν τα αφεντικά αρχίζουν να φέρονται στα υπόλοιπα ζώα πολύ χειρότερα από ότι οι άνθρωποι. Στο Animal Kingdom παρακολουθούμε μια ομάδα ανθρώπων που όμως ζούνε σε ένα καθεστώς ζούγκλας. Ο πιο δυνατός κερδίζει, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό σε έναν κόσμο που δεν σε αφήνει με τίποτα σε ησυχία και δεν ξέρεις που να ζητήσεις προστασία και καταφύγιο. Όταν ζεις μες στη ζούγκλα όσο εύθραυστος και αν είσαι δεν μπορείς παρά να μη ταυτιστείς έστω και λίγο με τον τρόπο ζωής της. Η ομορφιά της ταινίας είναι πως παρά την έντονη θεματολογία της δεν βλέπεται καθόλου ως περιπέτεια ή εγκληματική αλλά παραμένει μέχρι τις ρίζες της ένα ατόφιο δράμα που σε καταρρακώνει και σε ξεζουμίζει ψυχολογικά. Σίγουρα είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή και δεν θέλω να στερήσω από κανέναν το αίσθημα της έκπληξης μετά τη θέαση της. Απολαύστε την.

Midnight in Paris

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το blog αυτό δημιουργήθηκε για να καταρρίψει ένα σύχρονο αστικό μύθο πως οι ταινίες συνδυάζονται με ποπ κορν. Καλό, χρυσό και το αλεσμένο καλαμπόκι αλλά σου αφήνει στο στόμα μια έντονη γεύση αλατιού άσε που πολλές φορές βρωμάει και βούτυρο. Κάποιοι άλλοι προτιμούν κάτι νάτσος, τάκος, μπάφος ούτε καν ξέρω πως λέγονται. Αυτούς τους αφήνουμε ασχολίαστους. Είναι ικανοί να σκάσουν στην κινηματογραφική αίθουσα με καμιά σούβλα και να γυρνάνε το κοκορέτσι. Η μοναδική λύση είναι τα ζελεδάκια. Πρακτικά είναι τα άτιμα. Τα βρίσκεις άμεσα και στο σινεμά και στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σου. Δεν κάνουν θόρυβο. Η κόκα κόλα δεν σου είναι απαραίτητη αλλά και να την πιεις συνοδευτικά δεν σε χαλάει καθόλου ίσα ίσα σου αφήνει πιο ευχάριστη γεύση. Αν τα βιντεοκλαμπ έδιναν δώρο με δύο ενοικιάσεις ταινιών ένα σακουλάκι ζελεδάκια θα είχε αυξηθεί κατακόρυφα η κίνησή τους. Άντε δίνω και επιχειρηματικές ιδέες. Ο μαγικός κόσμος των ζελεδακίων και των ταινιών είναι εδώ και σας περιμένει.



Διανύει το 76 έτος της ηλικίας του και συνεχίζει να μας χαρίζει ταινίες κάθε χρόνο. Λέει χαριτολογώντας πως δημιουργεί γιατί φοβάται το θάνατο και είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζει για να τον αντιμετωπίσει. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν τον αντίκρισε η Johansson δήλωσε πως ένιωσε σαν να είχε συναντήσει τον ίδιο το Θεό. Αν είδατε και τις πρόσφατες της φωτογραφίες στο μπάνιο θα καταλάβετε πόσο μεγάλη αξία έχουν τα λόγια της. Κάποιον τον βρίζουν όλη μέρα, κάποιοι τον λατρεύουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Woody Allen δεν είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Έχει άποψη που δεν διστάζει να την εκφράσει, έχει φοβίες που τις βγάζεις προς τα έξω νιώθοντας εντελώς γυμνός, έχει καλλιτεχνικό άστρο τι να κάνουμε; Το έχει, να το κρύψει; κρίμα και άδικο θα είναι. Οι ταινίες του είναι γεμάτες από τσιτάτα που ο κόσμος θα το επαναλαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμα. Σε μία θέλω να αναφερθώ που πιθανότατα είναι και το μεγαλύτερο δράμα της ζωής του:''I don't want to achieve immortality through my work... I want to achieve it through not dying.'' Βλέπετε αυτή η φράση ως προς το πρώτο σκέλος έχει επαληθευτεί. O Allen έχει κερδίσει δικαίως μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους δημιουργούς από τα πρώτα κιόλας του πονήματα. Δυστυχώς ο ίδιος δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίος είναι. Ας με διορθώσω. Μάλλον δεν το παραδέχεται λόγω ταπεινοφροσύνης. Για το δεύτερο σκέλος έχει και ο ίδιος και κάθε άνθρωπος πως δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί στον αιώνα τον άπαντα. Νιώθεις ταπεινός για να αποδεχτείς τη σημαντικότητα του έργου σου αλλά νιώθεις και αδύναμος που δεν είσαι σε θέση να πραγματοποιήσεις τη μεγαλύτερη σου επιθυμία. Είναι ένα μαρτύριο όπως και να το δεις.

Η λακωνικότητα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου στο γραπτό λόγο πόσο μάλλον όταν αναφερόμουν στον Woody Allen. Βέβαια αν μου βάλεις το πιστόλι στο κρόταφο και με απειλήσεις με τη ζωή μου τότε μπορώ να συμπυκνώσω το ζουμί της ταίνιας σε δύο φράσεις. Πρώτη:Το Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα είναι μαγεία. Δεύτερη: Πρέπει να σταματήσω να περιορίζομαι από τη λογική και να αφήσω την αχαλίνωτη φαντασία μου να οργιάσει. H πρώτη ακούγεται στο τρέηλερ της ταινίας και τη δεύτερη την αναφωνεί ο Οwen Wilson υποδυόμενος τον πρωταγωνιστή. Καταλαβαίνετε εύκολα πως η ταινία δεν γίνεται κατανοητή από τη λογική και η επεξεργασία της επιβάλλεται να γίνει με διαφορετικούς τρόπους από εκείνους που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή. Πρόκειται στην ουσία για ένα παραμύθι, κουλτουριάρικο παραμύθι για την ακρίβεια που ζωντανεύει τους πόθους και τις χαρές ενός ανήσυχου πνεύματος.

Διαφωνώ στο θέμα σύγκρισης με το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου καθώς οι διαφορές τους υπερτερούν στον άνισο αγώνα τους με τις ομοιότητες. Η ταύτιση θεατή με τον κινηματογραφικό ήρωα που παρακολουθούμε στο Πορφυρό Ρόδο δεν σχετίζεται με την άγια νοσταλγία του Παρισιού. Ίσως η κεντρική τεχνική να είναι παρεμφερής, ίσως η ανθρώπινη συνήθεια για αλίευση αναφορών σε παλιότερες δημιουργίες να οδηγεί σε υπερτονισμό της παραμικρής ομοιότητας. Δεν είμαστε βέβαια εδώ για να αναλύσουμε την παλιότερη ταινία αλλά για να επικεντρωθούμε στα Μεσάνυχτα στο Παρίσι και στη μαγική λέξη που το περιγράφει και θα αναφέρω πιθανότητα κάμποσες φορές. Νοσταλγία.

Νοσταλγία για τα πάντα. Τελειώνεις το σχολείο χοροπηδάς από τη χαρά σου και μόλις συνειδητοποιείς τη δυσκολία της σχολής αναπολείς τα μαγευτικά χρόνια στο σχολείο που πλέον έχουν μείνει στο παρελθόν. Φεύγεις από τη σχολή, ξαναχαίρεσαι και αμέσως συνειδητοποιείς πως οι καταστάσεις εκεί έξω είναι ακόμα πιο δύσκολες. Αχ μακάρι να ξαναγινόμουν φοιτητής αναφωνείς. Ο Woody Allen βέβαια δεν μένει στο παρόν ούτε και στο κοντινό παρελθόν αλλά αναπολεί τις παλαιότερες εποχές που όλα ήταν αγνά και τίμια. Σε ταξιδεύει μέσα σε μιάμιση ώρα από το 2010 στην Αναγέννηση. Νοσταλγικός και ο ίδιος δεν σκοπεύει να σου κάνει κατήχηση, εξάλλου δεν το συνηθίζει σε τόσα χρόνια δημιουργίας και ευτυχώς δεν ξεμωράθηκε ακόμα για να αναθεωρήσει. Χωρίς ενδοιασμό σου δίνει την αντίθετη άποψη εκείνης της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα έλεγε και ο ίδιος.

Η νοσταλγία βλέπεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά σύμπτωμα αδυναμίας και άρνησης του παρόντος. Όταν δεν έχεις το κουράγιο να υπερβείς τα εμπόδια που σε περιορίζουν στο τώρα, όταν είσαι αρκετά δειλός ή τεμπελής για να υπερνικήσεις τις δυσκολίες τότε δεν έχεις άλλη επιλογή από την αποχή και την ονειροπόληση για στιγμές και εποχές που δεν έζησες και συνεπώς δεν είσαι σε θέση να τις γνωρίζεις. Σύγκρουση δύο κόσμων που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σφοδρή αν οι ισορροπίες δεν ήταν τόσο σωστά τοποθετημένες και ανάλαφρα δοσμένες. Όχι στο μαγευτικό Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα οι συγκρούσεις δεν είναι επιθυμήτες. Αυτό που έχουμε στα αλήθεια ανάγκη είναι η ξεγνοιασιά και η απόλαυση της κατάστασης που ζούμε. Σχεδόν θα συμπληρώσω. Όταν μιλάς για ταινία του Woody Allen ο μοναδικός σκοπός της σίγουρα δεν είναι η ευθυμία.

Δεν περισσεύει πάντως και αυτή. Τα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό μας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια και σε πολλές στιγμές γίνεται δυνατό γέλιο. Θυμάστε στο Love and Death πόσα λεπτά χειρίστηκε ο Allen τη διακωμώδηση του Πόλεμος και Ειρήνη; Με απόλυτο σεβασμό στο συγγραφέα χωρίς βέβαια να λείπουν και οι σαρκαστικές αναφορές. Έτσι και εδώ ο Μπονουέλ απορεί για το λόγο που οι νεόπλουτοι του δεν μπορούν να βγουν έξω από την τραπεζαρία στη διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας, ο Νταλί θέλει να ζωγραφίσει ένα πρόσωπο που κυλάει πάνω του ένα δάκρυ και μέσα στο δάκρυ εμφανίζεται το πρόσωπο του Χριστού. Ξέχασα τους ρινόκερους, πολλοί ρινόκεροι, πάρα πολλοί. Ο Χέμινγουει, το ζεύγος Φιτζέραλντ, η μουσική του Πόρτερ, ο Πικάσο όλοι οδηγούνται μαεστρικά από τη μπαγκέτα του μεγάλου δημιουργού χαρίζοντας άφθονο γέλιο και μαγικές στιγμές που σε ορισμένα σημεία ξεπερνούν το σουρεαλισμό.

Καλά όλα αυτά και έρχομαστε στο κλασικό ερώτημα. Τι σου μένει από την ταινία; Αφήσου στη νοσταλγία, αδιαφόρησε για το παρόν και ζήσε στο μαγικό σου κόσμο του παρελθόντος; Όχι κάτι δεν στέκει καλά με αυτή τη λογική. Οι άνθρωποι του παρελθόντος μήπως ονειροπολούν και μαγεύονται από ακόμα πιο παλιές εποχές; Οι ακόμα αρχαιότεροι που θα φτάσουν; Κανείς δεν αμφισβητεί ότι με αυτή τη λογική θεοποίησης του παρελθόντος δεν μπορεί να βγει τίποτα. Δεν παίρνει θέση η ταινία στη σύγκρουση που προαναφέρθηκε; Παίρνει είναι η απάντηση την πιο μετρημένη και πιο ουσιαστική. Χρησιμοποίησε το παρελθόν σου σαν σύμμαχο ώστε να αναγνωρίσεις τα λάθη του παρελθόντος να τα διορθώσεις και να σε οδηγήσουν σε ένα σαφώς καλύτερο μέλλον. Μέχρι να γίνει και αυτό παρελθόν... Μαγεμένος για ακόμα μία φορά :)