Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

The Descendants


Πως περάσαν τα χρόνια που λέει και ο Δάντης. Πάει πολύς καιρός από τα χρόνια που ήμουν πρωτοετής φοιτητής στη σχολή και όπως μου αρέσει να λέω μπορεί σε τέσσερα χρόνια να πέρασα δέκα μαθήματα αλλά είδα και πάρα πολλές ταινίες. Κυριολεκτικά πάρα πολλές. Υπήρχε κοντά μου videoclub το θεωρούσα αμαρτία να μην γραφτώ. Ενοικιάσεις η μία μετά την άλλη,τρελά λιωσίματα και μαλακή εισαγωγή στον περίεργο κόσμο του κινηματογράφου. Διευρύνοντας τα οπτικά μου ερεθίσματα στον χώρο της έβδομης τέχνης άρχισα να μην ικανοποιούμαι από τις συνηθισμένες ταινίες με τις δήθεν ανατροπές, τα χιλιοειπωμένα κλισέ και τις εμφατικές δηθενιές. Εκείνο τον καιρό λοιπόν θυμάμαι μία ενοικίαση που έκανε εντύπωση. Το όνομα της ταινίας About Schmidt με πρωταγωνιστή τον Jack Nicholson. Πολύ διαφορετική από αυτές που είχα δει μέχρι τότε. Με έναν μεσήλικα να περνάει κρίση ταυτότητας, να ανακαλύπτει νέα πράγματα για τον εαυτό του, να αναθεωρεί για καταστάσεις που τις θεωρούσε δεδομένες.

Λίγα χρόνια πέρασαν και η μανία να πηγαίνω στα videoclub δεν πέρασε. Έχοντας δει περισσότερα πλέον αναθεώρησα εντελώς την άποψη μου για τον κινηματογράφο. Διάβαζα περιοδικά, κριτικές προσπαθούσα να ενημερώνομαι συνεχώς για τις εξελίξεις και το παρελθόν του σινεμά. Θυμάμαι τότε όλο τον κόσμο να εκθειάζει μια ταινία με τίτλο Sideways. Για κάποιον περίεργο λόγο την μπέρδευα με το Closer αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεν ξέρω γιατί δεν έπαιρνα την απόφαση να τη δω. Μου πήρε καιρό μέχρι να τη νοικιάσω. Μόλις ξεκίνησε παρακαλούσα να μην τελειώσει. Κάποιος που πρόκειται να παντρευτεί σύντομα καλεί φίλο του σε ταξίδι ώστε να περάσουν ξένοιαστες στιγμές λίγο πριν εγκαταλείψει την εργένικη ζωή. Συζητήσεις για κρασί, για σχέσεις συνθέτουν μια εκπληκτική γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη και έντονο προβληματισμό στον εγκέφαλο.

Που κολλάνε όλα αυτά με το Descendants; Μα έχουν τον ίδιο σκηνοθέτη, τον Ελληνικής καταγωγής Alexander Payne. Γιατί τα γράφω; Γιατί ο συγκεκριμένος έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μύηση μου στην έβδομη τέχνη και οφείλω να του το αναγνωρίσω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου κακοφάνηκε που η καινούρια του ταινία προβλήθηκε μόνο στην τελετή έναρξης του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και δεν θα είχα τη δυνατότητα να την παρακολουθήσω. Αν είχα να επιλέξω μόνο μία από το Φεστιβάλ σίγουρα θα ήταν αυτή. Τι να κάνω το ξεπεράσω και αυτό και μετά από δύο μήνες και κάτι μου δόθηκε η ευκαιρία να τη δω στο cinema. Έστω στο αχώνευτο και άβολο Odeon. Οι καλές αίθουσες δεν το επέλεξαν αλλά ας μη τα θέλουμε και όλα δικά μας.

Μπήκα με ανυπομονησία και καλή διάθεση και έφυγα γεμάτος ηθικά και ικανοποιημένος σε μέγιστο βαθμό. Είναι μια ταινία που αποτελεί για εμένα τον ορισμό του κινηματογράφου. Απλή στη βάση και στη σύλληψη της με προεκτάσεις και διεισδυτική ματιά που καταφέρνει να σε τρομάζει, να απορείς, να νιώθεις. Πλούσια και έντονα συναισθήματα σε όλη τη διάρκεια της με μεγαλύτερη έμφαση στη λύπη και την προβληματική επικοινωνία. Μη σας ξεγελάσει το trailer και περιμένετε να δείτε μια ανάλαφρη κωμωδία. Μην περιμένετε καν σε μεγάλο βαθμό την ανεμέλια του Sideways. O δρόμος που επιλέγεται στο Sideways θυμίζει περισσότερο εκείνον του Schmidt και σε πολλά σημεία γίνεται βαρύς. Το δραματικό στοιχείο βέβαια δεν είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, δεν έχει σκόπο να σε συγκινήσει με το ζόρι αλλά πηγάζει από τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, από την έμφυτη αμφιβολία, από την ανάγκη για αληθινή επικοινωνία και αναγνώρισης των κόπων μας.

Το τοπίο που επιλέγει ο Payne είναι ο επίγειος παράδεισος, η Χαβάη. Ο πρωταγωνιστής του είναι και αυτός ίσως ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Απόγονος ανθρώπων που κατέχουν ξεχωριστή θέση στο νησί και κληρονόμος τους κατέχει ένα μεγάλο κομμάτι της γης του νησιού μαζί με τους συγγενείς του και σκέφτονται να το πουλήσουν για να βγάλουν τεράστια κέρδη. Ζωή χαρισάμενη με λίγα λόγια στον τροπικό παράδεισο και με πολλά χρήματα στον τραπεζικό του λογαριασμό. Ζωή σαν όνειρο. Ευτυχώς για εμάς και για τον κόσμο του κινηματογράφου η κάμερα του Payne δεν μένει στην επιφάνεια αλλά αρχίζει τις αναλύσεις. Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είσαι όταν βρίσκεσαι στο ομορφότερο μέρος του κόσμου αλλά δεν μπορείς να τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου; Πόσο εύκολο είναι να σηκώνεις το βάρος του να σε θεωρούν όλοι τυχερό και ευτυχισμένο ενώ εσύ νιώθεις διαρκώς πως είσαι πνιγμένος και θα άλλαζες θέση μαζί τους χωρίς δεύτερη σκέψη;

Αδιέξοδο ψυχολογικά που περνάει και μέσα από τα πλάνα του σκηνοθέτη. Χαβάη σου δείχνει αλλά εσύ σαν θεατής σε κανένα σημείο δεν μένεις να θαυμάζεις τις ατελείωτες παραλίες, τα καταγάλανα νερά, τις ωραίες παρουσίες, την τροπική βλάστηση. Τα πλάνα συνδυάζονται με την μουσική με τέτοιον εκπληκτικό τρόπο που συνεχώς σου περνάνε την μπερδεμένη ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Χάνεσαι μαζί του και ψάχνεις απεγνωσμένα μια αχτίδα ελπίδας μέσα στην καθημερινότητα. Όχι ένα θαύμα, κάτι συγκλονιστικό. Τα βασικά μόνο που τείνουν να εξαφανιστούν. Ειλικρίνεια και αγάπη. Σωστή συμπεριφορά και σεβασμός στον συνάνθρωπο. Κάθε χαρακτήρας που εμφανίζεται στην οθόνη έχει τη δική του ιστορία και αξίζει ξεχωριστής ανάλυσης. Σε καθέναν από εσάς θα μιλήσει διαφορετικά και για αυτό δεν θέλω να επεκταθώ εκφράζοντας τη δική μου άποψη και παραθέτοντας τη δική μου οπτική γωνία. Λειτουργούν πάντως σαν παζλ που στην αρχή μοιάζει άλυτο αλλά με επιμονή και θέληση όλα τα κομμάτια του συμπληρώνονται και η ικανοποίηση μετά την ολοκλήρωση γίνεται παραπάνω από εμφανής.

Κατάβαση στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής μας. Μόνο έτσι θα ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο και ουσιαστικό. Μόνο έτσι θα σεβαστούμε τους γύρω μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει. Την ίδια τη φύση και τη γη που ζούμε πάνω. Χωρίς αυτές δεν θα ήμασταν τίποτε. Κάποιος θα ισχυριστεί πως εντάξει όλο και τα έχουμε ξαναδεί αυτά.Δεν θα διαφωνήσω. Το θέμα είναι κατά πόσο τα εμπεδώσαμε και μας έμειναν μέσα μας για μια ζωή. Η επανάληψη είναι σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια. Είναι μια ταινία για τον άνθρωπο, τον πραγματικό άνθρωπο. Απευθύνεται σε εκείνους που δεν ξέχασαν να νιώθουν, να υπολογίζουν, να σέβονται. Ναι κάνει κοιλιά σε ένα σημείο και προκαλεί τάσεις χασμουρητού μόνο που αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί σε όλο της το μεγαλείο. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δείτε την. Θα την απολαύσετε και δεν θα χάσετε καθόλου χρόνο από τη ζωή σας. Ίσα ίσα θα κερδίσετε πολλά.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Blogoscars 2012

Μεγάλη η απουσία των σχεδόν δύο μηνών αλλά δυστυχώς όταν ξεκινάω κάτι δεν είναι και σίγουρο πως συνεχίζω να το στηρίζω με το ίδιο πάθος. Δεν σταμάτησα να βλέπω ταινίες. Συγκεκριμένα τις τελευταίες μέρες το έχω παρακάνει και ο λόγος είναι απλός. Blogoscars 2012. Κάποιοι θα θυμάστε πως πέρσι είχε γίνει η ίδια διαδικασία και θα διαβάσατε τις επιλογές μου

Να το δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Οι bloggers ενωνόμαστε για να δώσουμε τα δικά μας βραβεία λίγο πιο νωρίς από τα επίσημα Oscars. Ψηφίζουμε για καλύτερη ταινία, καλύτερους ρόλους, καλύτερο σενάριο, καλύτερη σκηνοθεσία. Μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμές έχουν μαζευτεί ήδη 73 bloggers έτοιμοι να τα ρημάξουν όλα. Έχετε ακόμα χρόνο να μπείτε και εσείς στο παιχνίδι. Οι κανόνες και τα λοιπά ενδιαφέροντα βρίσκονται εδώ Αφού κατάφερα να το διαβάσω ολόκληρο σίγουρα μπορείτε και εσείς.

Γιατί να μπείτε στο κόλπο; Γιατί έχει τρομερό χαβαλέ, καμία επισημότητα και είναι άκρως διασκεδαστική η όλη διαδικασία. Θα δείτε παρουσιάσεις βραβείων που θα σας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, θα μάθετε για περισσότερες ταινίες που θα τις βάλετε στη λίστα προς παρακολούθηση, θα ψηφίσετε για δεύτερους ρόλους σκυλιά, γατιά, ρολόγια, ντιβάνια, καναπέδες και κανείς δεν θα σας πει τίποτα. Η γκρίνια αν τυχόν προκύψει θα είναι θέμα συνήθειας.Μεταξύ μας αν υπήρχαν τα blogoscars παλιότερα ο HAL σίγουρα θα έπαιρνε βραβείο Β Αντρικού για το Space Odyssey. Το άξιζε κιόλας. Μην μασάτε, σπάστε τα όλα. Για αυτό γίνονται τα blogoscars. Όσο περισσότεροι μαζευτούμε, τόσο το καλύτερο. Σας περιμένω στη γιορτή.

Θα σας δώσω ορισμένα link από συντρόφια που συμμετέχουν και αξίζουν τον κόπο τα γραφόμενά τους.

Ο πρώτος διοργανωτής: @rebellion Choose A Fucking Big Television
Ο πλέον διοργανωτής: @dimitrisdx The Original DimitrisDX
Oι καλύτερες παρουσιάσεις: @Tagres Filmboyant
H απεχθάνομαι το Αrtist: @asteri108 Geek Kid on the Blog
H βιολίστρια: @mendelo Mendelo