Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κάλλιο αργά παρά αργότερα. Όποτε μας συμφέρει οι προαναφερθείσες φράσεις είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμες και με τη διακριτική ειρωνεία που κρύβεται πίσω τους είναι ικανές να εξοργίσουν πολύ κόσμο που ανέμενε το οτιδήποτε και έσκασε μπροστά του μια άκυρη στιγμή. Ευτυχώς στη δική μου περίπτωση δεν καιγόταν κανείς να διαβάσει τις απόψεις μου για το αγαπημένο μου Φεστιβάλ και έτσι ευτυχώς δεν μου ήρθε ξώφαλτση καμιά κατάρα. Η λακωνικότητα του twitter με βοήθησε αρκετά για να μεταφέρω το κλίμα από τις ταινίες που παρακολούθησα αλλά όπως και να το κάνουμε υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν χωράνε σε 140 χαρακτήρες και είναι τρομερή η αίσθηση του να γράφεις χωρίς περιορισμούς.
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και το Φεστιβάλ δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες
προϋποθέσεις. Η πρώτη οπτική επαφή μαζί του έγινε μέσω της αφίσας που δεν την λες και έργο τέχνης. Η περσινή σχολιάστηκε πολύ αρνητικά και προξενεί εντύπωση το γεγονός πως κανείς δεν σχολιάσε τη καινούρια. Δείτε ξανά με τα μάτια σας. Να εδώ δίπλα είναι. Χάνεσαι στους λαβύρινθους της σκέψης, προβληματίζεσαι, αναζητάς μια διέξοδο από την άβολη και δυσβάσταχτη καθημερινότητα που δεν μπορεί να είναι άλλη από το Φεστιβάλ, αφήνεσαι σε δαιδαλώδεις καταστάσεις μη γνωρίζοντας τον τελικό σου προορισμό, τα μονοπάτια της τέχνης και μπλα μπλα. Ίσως πολλοί να σκέφτηκαν έτσι. Σε έμενα η πρώτη σκέψη που γεννήθηκε μόλις την αντίκρισα ήταν το παλιά μου το Atari με τα αποθηκευμένα 150 παιχνίδια (που ανάθεμα και αν ήταν 50) και το παιχνίδι με το λαβύρινθο. Τι γέλια ρίχναμε με τον πατέρα μου και την αδερφή μου δεν περιγράφονται. Οι ομοιοπαθείς θα με καταλάβουν. Ίσως τελικά τα videogames να κάνουν υποσυνείδητα κακό αναγκάζοντας σε να ξεμακρύνεις από τον κοινωνικό περίγυρο.
Μετά ήρθε η σειρά της κάρτας. Ετήσια βέβαια. Η 10ήμερη απαξιώθηκε μέχρι εκεί που δεν φτάνει. Με 20 ευρώ διαφορά στις κανονικές και μόλις δεκα στις μειωμένες δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαλέξεις του δεκαημέρου ιδιαίτερα αν είσαι κάτοικος Θεσσαλονίκης. Σωστή εμπορική κίνηση ή νταβατζιλίκι για να επιλέξεις την ετήσια θα το κρίνει ο καθένας σας ξεχωριστά. Ο υποφαινόμενος μετά από ώριμη σκέψη δέκα τουλάχιστον δευτερολέπτων κατέληξε στο πρώτο. Τσίμπησα την καρτούλα, οι κοπελιές στο γραφείο ήταν ελαφρώς βαριεστημένες καμία σχέση με τον περσινό τυπά και φτάνουμε στην τηλεφωνική κράτηση. Τελευταίο παράπονο. Πολύ καλή η κίνηση να ενημερωνόμαστε σε ποια θέση είναι η τηλεφωνική γραμμή μας αλλά αυτόν τον εκτιμώμενο χρόνο τι τον θέλατε; Δέκα λεπτά περίμενα και από δύο λεπτά είχε πάει στο ένα. Αν υπήρχε μόνο η θέση της γραμμής θα ήταν ασφαλώς πολύ καλύτερα.
Τελευταίο είπα ε; Ε καλά γράψε λάθος, απλώς αυτό δεν πάει στους διοργανωτές. Δεν είναι παράπονο κιόλας αλλά μια μικρή σύσταση τους φίλους twiterαδες που δεν θα με παρεξηγήσουν κιόλας. Λέμε τώρα. Η χρήση κινητών απαγορεύεται μέσα στον κινηματογράφο. Η χρήση, όχι μόνο να το έχεις στο κανονικό προφίλ, όχι μόνο να μιλάς. Αν το καλοσκεφτείς ο βαθμός ενοχλητικότητας του να σηκώνει ο άλλος το κινητό με αυτού του να βλέπεις ένα φως μπροστά ή δίπλα σου δεν απέχουν μεγάλη απόσταση. Δεν είστε και ρεπόρτερ ρε παιδιά να μεταφέρετε ζωντανά το κλίμα από την αίθουσα ούτε θα σας ανέβουν οι follower αν γράψετε κάτι πρώτοι. Σχολιάζεις στο twitter τον διπλανό σου που βαριέται και δεν παρακολουθεί την ταινία. Εσύ που προτιμάς να γράψεις παρά να κοιτάξεις την οθόνη πόσο πιο προσεκτικός είσαι; Ένα κοινωνικό μήνυμα από τον argram μόλις έφτασε στο τέλος του και φυσικά απευθύνεται σε όποιον στέλνει sms, παίζει παιχνίδια μπλα μπλα. Μην λέμε τα αυτονόητα.
Εντάξει μωρέ μπορείτε να με πείτε μίζερο, γραφικό, γεροξούρα, στριμμένο άντερο και μπορεί σε κάποιον βαθμό να έχετε δίκιο. Αλλά όλα τα πράγματα που αγαπάς τα ξεψαχνίζεις, τα υπεραναλύεις για να μπορέσεις να τα φτιάξεις όσο πιο τέλεια γίνεται. Σε καμιά περίπτωση τα παραπάνω δεν είναι λόγος για να μην παρακολουθήσεις το Φεστιβάλ και να το κατακεραυνώσεις σαν διοργάνωση. Το Φεστιβάλ είναι πολλά παραπάνω που κανείς δεν μπορεί να τα στερήσει. Αποτελεί ένα από τα τελευταία δείγματα ρομαντισμού που έχουν μείνει στην πόλη μας. Κόσμος που προτιμάει το download από την έξοδο στον κινηματογράφο θα παρευρεθεί στο Φεστιβάλ για να απολαύσει την όλη διαδικασία. Από την τηλεφωνική κράτηση μέχρι τον εθελοντή που γκαρίζει ''όσοι έχετε εισιτήρια για Τορνέ να κάνετε σειρά από εδώ, όσοι έχετε κάρτες περιμένετε στο ταμείο'' από την έκδοση των εισιτηρίων μέχρι το χειροκρότημα με την εμφάνιση των τίτλων τέλους.
Τόσο μεγάλη μάζα κόσμου τόσο διαφορετική σε σύσταση. Φοιτητες χίπηδες, κυριλέ κυρίες, κοστουμάρισμενοι, δήθεν διαννοούμενοι, ηλικιωμένοι με αντοχές πολύ μεγαλύτερες των νέων, ο τύπος που επίτηδες ένα λεπτό πριν την προβολή κάθεται σε άλλου καρέκλα για να δημιουργήσει σαματά και να κάνει επίδειξη των γνώσεων του στην κοινωνιολογία, όλοι αυτοί ως δια μαγείας γίνονται ένα. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από το πρόγραμμα που κρατάνε στο χερί τους. Παγώνουν τις δουλειές του, τις βάζουν σε δεύτερη μοίρα ή στη χειρότερη περίπτωση προσαρμόζουν το πρόγραμμα τους σε αυτές. Αυτές οι δέκα μέρες που κρατάει το Φεστιβάλ είναι ξεχωριστές και τις ζουν στο έπακρο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ας φαίνεται η κούραση στους κύκλους κάτω από τα μάτια, ας γουργουρίζει η κοιλιά επειδή είναι άδεια για ώρες. Το Φεστιβάλ έχει προτεραιότητα, οι σπάνιες ταινίες, η συνομιλία με τους σκηνοθέτες, η επαφή με κόσμο που σε άλλη περίπτωση θα του γυρνούσες την πλάτη. Μαγεία είναι τελικά και τίποτα παραπάνω.
Με τον ίδιο μαγικό τρόπο μεταμορφώνεται και η πόλη μας. Εντάξει όχι όλη, αλλά η περιοχή από χαμηλά στην Αριστοτελούς μέχρι το λιμάνι σίγουρα ναι. Από τα γυάλινα κουτιά(σωστά φετος προστέθηκε και δεύτερο) μέχρι τις αφίσες. Το Ολύμπιον είναι από μόνο του από τα πιο όμορφα κτίρια της πόλης. Με το Φεστιβάλ αρχίζει να φωτοβολεί επικίνδυνα σε βαθμό που σου αρέσει απλά και μόνο να το κοιτάζεις από απόσταση. Άντε να το βγάλεις και φωτογραφία που δεν μπορεί να αποτύπωσει όλη τη λάμψη του. Τι να πιάσει και από την λαμπερή αύρα ακόμα και η καλύτερη μηχανή; Το κρύο λιμάνι ζεσταίνει και αυτό επικίνδυνα, αποκτά ζωή, το νιώθεις κομμάτι του εαυτού σου. Ντρέπομαι που πρώτη φορά πήγα σε Φεστιβάλ το 2008. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω σίγουρα θα ήταν μια από τις πρώτες αλλαγές που θα μπορούσα να κάνω. Σας φαίνονται περίεργα όλα τα παραπάνω ε; Τότε κρίμα που δεν τα νιώσατε στο πετσί σας. Εσείς χάνετε. Πιστέψτε με αν ήμουν ο μόνος που ένιωθα έτσι δεν θα έμπαινα σε κόπο να τα γράψω γιατί δεν θα ήθελα να καταλήξω ο τρελός του χωριού. Ενθουσιάστηκα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν είμαι ο μόνος. Υπάρχουν πολλοί σαν εμένα εκεί εξώ που στεναχωριούνται απίστευτα που δεν μπόρεσαν να έρθουν. Υπάρχουν πολλοί...
Τέτοιες αναρτήσεις κάνω και μετά μου κακοφαίνεται που τις χαρακτηρίζουν σεντόνια. Και όμως θέλω να πω περισσότερα. Δεν θα το κάνω για να μην κουράσω. Το πιάσατε ήδη το νόημα ελπίζω και μακάρι αν έστω και ένας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του καθώς το διάβαζε ή χαμογέλασε μελαγχολικά. Αύριο θα γράψω για τις 10 ταινίες που ξεχώρισα στο Φεστιβάλ η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους. Καμία σχέση με top ten και λοιπά. Εδώ σαμποτάρω τα βραβεία της Fischer ψηφίζοντας πριν ξεκινήσει η ταινία γιατί να τους αντιγραψω; Το ξαναλέω, το Φεστιβάλ είναι πολλά πράγματα παραπάνω από βραβεία και βαθμολογίες. Ας τα αφήσουμε για πλακίτσες τύπου Blogoscars, εκεί ναι αξίζουν. Δυστυχώς φέτος είδα μόνο 20 ταινίες. Άλλη μαγεία και εδώ. Πες σε έναν εκεί έξω πως είδες δύο ταινίες την μέρα για δέκα μέρες συνεχόμενα και θα σε πάρει στο κράξιμο. Έλα που όμως εμείς οι Φεστιβαλικοί καταλαβαινόμαστε και πολύ μάλιστα. Τα ξαναλέμε αύριο...
Υ.Γ Αυτό που θέλω να προσθέσω επίσης είναι πως αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία τον Μάρτιο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Δείτε το πρόγραμμα όταν με το καλό βγει, επιλέξτε λίγες και καλές προβολές κατά τη γνωμή σας. Ένα βήμα είναι. Μετά όλα θα φαντάζουν πιο εύκολα.
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και το Φεστιβάλ δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες
προϋποθέσεις. Η πρώτη οπτική επαφή μαζί του έγινε μέσω της αφίσας που δεν την λες και έργο τέχνης. Η περσινή σχολιάστηκε πολύ αρνητικά και προξενεί εντύπωση το γεγονός πως κανείς δεν σχολιάσε τη καινούρια. Δείτε ξανά με τα μάτια σας. Να εδώ δίπλα είναι. Χάνεσαι στους λαβύρινθους της σκέψης, προβληματίζεσαι, αναζητάς μια διέξοδο από την άβολη και δυσβάσταχτη καθημερινότητα που δεν μπορεί να είναι άλλη από το Φεστιβάλ, αφήνεσαι σε δαιδαλώδεις καταστάσεις μη γνωρίζοντας τον τελικό σου προορισμό, τα μονοπάτια της τέχνης και μπλα μπλα. Ίσως πολλοί να σκέφτηκαν έτσι. Σε έμενα η πρώτη σκέψη που γεννήθηκε μόλις την αντίκρισα ήταν το παλιά μου το Atari με τα αποθηκευμένα 150 παιχνίδια (που ανάθεμα και αν ήταν 50) και το παιχνίδι με το λαβύρινθο. Τι γέλια ρίχναμε με τον πατέρα μου και την αδερφή μου δεν περιγράφονται. Οι ομοιοπαθείς θα με καταλάβουν. Ίσως τελικά τα videogames να κάνουν υποσυνείδητα κακό αναγκάζοντας σε να ξεμακρύνεις από τον κοινωνικό περίγυρο.Μετά ήρθε η σειρά της κάρτας. Ετήσια βέβαια. Η 10ήμερη απαξιώθηκε μέχρι εκεί που δεν φτάνει. Με 20 ευρώ διαφορά στις κανονικές και μόλις δεκα στις μειωμένες δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαλέξεις του δεκαημέρου ιδιαίτερα αν είσαι κάτοικος Θεσσαλονίκης. Σωστή εμπορική κίνηση ή νταβατζιλίκι για να επιλέξεις την ετήσια θα το κρίνει ο καθένας σας ξεχωριστά. Ο υποφαινόμενος μετά από ώριμη σκέψη δέκα τουλάχιστον δευτερολέπτων κατέληξε στο πρώτο. Τσίμπησα την καρτούλα, οι κοπελιές στο γραφείο ήταν ελαφρώς βαριεστημένες καμία σχέση με τον περσινό τυπά και φτάνουμε στην τηλεφωνική κράτηση. Τελευταίο παράπονο. Πολύ καλή η κίνηση να ενημερωνόμαστε σε ποια θέση είναι η τηλεφωνική γραμμή μας αλλά αυτόν τον εκτιμώμενο χρόνο τι τον θέλατε; Δέκα λεπτά περίμενα και από δύο λεπτά είχε πάει στο ένα. Αν υπήρχε μόνο η θέση της γραμμής θα ήταν ασφαλώς πολύ καλύτερα.
Τελευταίο είπα ε; Ε καλά γράψε λάθος, απλώς αυτό δεν πάει στους διοργανωτές. Δεν είναι παράπονο κιόλας αλλά μια μικρή σύσταση τους φίλους twiterαδες που δεν θα με παρεξηγήσουν κιόλας. Λέμε τώρα. Η χρήση κινητών απαγορεύεται μέσα στον κινηματογράφο. Η χρήση, όχι μόνο να το έχεις στο κανονικό προφίλ, όχι μόνο να μιλάς. Αν το καλοσκεφτείς ο βαθμός ενοχλητικότητας του να σηκώνει ο άλλος το κινητό με αυτού του να βλέπεις ένα φως μπροστά ή δίπλα σου δεν απέχουν μεγάλη απόσταση. Δεν είστε και ρεπόρτερ ρε παιδιά να μεταφέρετε ζωντανά το κλίμα από την αίθουσα ούτε θα σας ανέβουν οι follower αν γράψετε κάτι πρώτοι. Σχολιάζεις στο twitter τον διπλανό σου που βαριέται και δεν παρακολουθεί την ταινία. Εσύ που προτιμάς να γράψεις παρά να κοιτάξεις την οθόνη πόσο πιο προσεκτικός είσαι; Ένα κοινωνικό μήνυμα από τον argram μόλις έφτασε στο τέλος του και φυσικά απευθύνεται σε όποιον στέλνει sms, παίζει παιχνίδια μπλα μπλα. Μην λέμε τα αυτονόητα.
Εντάξει μωρέ μπορείτε να με πείτε μίζερο, γραφικό, γεροξούρα, στριμμένο άντερο και μπορεί σε κάποιον βαθμό να έχετε δίκιο. Αλλά όλα τα πράγματα που αγαπάς τα ξεψαχνίζεις, τα υπεραναλύεις για να μπορέσεις να τα φτιάξεις όσο πιο τέλεια γίνεται. Σε καμιά περίπτωση τα παραπάνω δεν είναι λόγος για να μην παρακολουθήσεις το Φεστιβάλ και να το κατακεραυνώσεις σαν διοργάνωση. Το Φεστιβάλ είναι πολλά παραπάνω που κανείς δεν μπορεί να τα στερήσει. Αποτελεί ένα από τα τελευταία δείγματα ρομαντισμού που έχουν μείνει στην πόλη μας. Κόσμος που προτιμάει το download από την έξοδο στον κινηματογράφο θα παρευρεθεί στο Φεστιβάλ για να απολαύσει την όλη διαδικασία. Από την τηλεφωνική κράτηση μέχρι τον εθελοντή που γκαρίζει ''όσοι έχετε εισιτήρια για Τορνέ να κάνετε σειρά από εδώ, όσοι έχετε κάρτες περιμένετε στο ταμείο'' από την έκδοση των εισιτηρίων μέχρι το χειροκρότημα με την εμφάνιση των τίτλων τέλους.
Τόσο μεγάλη μάζα κόσμου τόσο διαφορετική σε σύσταση. Φοιτητες χίπηδες, κυριλέ κυρίες, κοστουμάρισμενοι, δήθεν διαννοούμενοι, ηλικιωμένοι με αντοχές πολύ μεγαλύτερες των νέων, ο τύπος που επίτηδες ένα λεπτό πριν την προβολή κάθεται σε άλλου καρέκλα για να δημιουργήσει σαματά και να κάνει επίδειξη των γνώσεων του στην κοινωνιολογία, όλοι αυτοί ως δια μαγείας γίνονται ένα. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από το πρόγραμμα που κρατάνε στο χερί τους. Παγώνουν τις δουλειές του, τις βάζουν σε δεύτερη μοίρα ή στη χειρότερη περίπτωση προσαρμόζουν το πρόγραμμα τους σε αυτές. Αυτές οι δέκα μέρες που κρατάει το Φεστιβάλ είναι ξεχωριστές και τις ζουν στο έπακρο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ας φαίνεται η κούραση στους κύκλους κάτω από τα μάτια, ας γουργουρίζει η κοιλιά επειδή είναι άδεια για ώρες. Το Φεστιβάλ έχει προτεραιότητα, οι σπάνιες ταινίες, η συνομιλία με τους σκηνοθέτες, η επαφή με κόσμο που σε άλλη περίπτωση θα του γυρνούσες την πλάτη. Μαγεία είναι τελικά και τίποτα παραπάνω.
Με τον ίδιο μαγικό τρόπο μεταμορφώνεται και η πόλη μας. Εντάξει όχι όλη, αλλά η περιοχή από χαμηλά στην Αριστοτελούς μέχρι το λιμάνι σίγουρα ναι. Από τα γυάλινα κουτιά(σωστά φετος προστέθηκε και δεύτερο) μέχρι τις αφίσες. Το Ολύμπιον είναι από μόνο του από τα πιο όμορφα κτίρια της πόλης. Με το Φεστιβάλ αρχίζει να φωτοβολεί επικίνδυνα σε βαθμό που σου αρέσει απλά και μόνο να το κοιτάζεις από απόσταση. Άντε να το βγάλεις και φωτογραφία που δεν μπορεί να αποτύπωσει όλη τη λάμψη του. Τι να πιάσει και από την λαμπερή αύρα ακόμα και η καλύτερη μηχανή; Το κρύο λιμάνι ζεσταίνει και αυτό επικίνδυνα, αποκτά ζωή, το νιώθεις κομμάτι του εαυτού σου. Ντρέπομαι που πρώτη φορά πήγα σε Φεστιβάλ το 2008. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω σίγουρα θα ήταν μια από τις πρώτες αλλαγές που θα μπορούσα να κάνω. Σας φαίνονται περίεργα όλα τα παραπάνω ε; Τότε κρίμα που δεν τα νιώσατε στο πετσί σας. Εσείς χάνετε. Πιστέψτε με αν ήμουν ο μόνος που ένιωθα έτσι δεν θα έμπαινα σε κόπο να τα γράψω γιατί δεν θα ήθελα να καταλήξω ο τρελός του χωριού. Ενθουσιάστηκα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν είμαι ο μόνος. Υπάρχουν πολλοί σαν εμένα εκεί εξώ που στεναχωριούνται απίστευτα που δεν μπόρεσαν να έρθουν. Υπάρχουν πολλοί...
Τέτοιες αναρτήσεις κάνω και μετά μου κακοφαίνεται που τις χαρακτηρίζουν σεντόνια. Και όμως θέλω να πω περισσότερα. Δεν θα το κάνω για να μην κουράσω. Το πιάσατε ήδη το νόημα ελπίζω και μακάρι αν έστω και ένας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του καθώς το διάβαζε ή χαμογέλασε μελαγχολικά. Αύριο θα γράψω για τις 10 ταινίες που ξεχώρισα στο Φεστιβάλ η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους. Καμία σχέση με top ten και λοιπά. Εδώ σαμποτάρω τα βραβεία της Fischer ψηφίζοντας πριν ξεκινήσει η ταινία γιατί να τους αντιγραψω; Το ξαναλέω, το Φεστιβάλ είναι πολλά πράγματα παραπάνω από βραβεία και βαθμολογίες. Ας τα αφήσουμε για πλακίτσες τύπου Blogoscars, εκεί ναι αξίζουν. Δυστυχώς φέτος είδα μόνο 20 ταινίες. Άλλη μαγεία και εδώ. Πες σε έναν εκεί έξω πως είδες δύο ταινίες την μέρα για δέκα μέρες συνεχόμενα και θα σε πάρει στο κράξιμο. Έλα που όμως εμείς οι Φεστιβαλικοί καταλαβαινόμαστε και πολύ μάλιστα. Τα ξαναλέμε αύριο...
Υ.Γ Αυτό που θέλω να προσθέσω επίσης είναι πως αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία τον Μάρτιο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Δείτε το πρόγραμμα όταν με το καλό βγει, επιλέξτε λίγες και καλές προβολές κατά τη γνωμή σας. Ένα βήμα είναι. Μετά όλα θα φαντάζουν πιο εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου