Από το εκπληκτικό trailer καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με μια σπουδαία ταινία. Aκούς το Everyday του Buddy Holly που σου σχηματίζει χωρίς ιδιαίτερο κόπο ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και ξαφνικά οι σκηνές που ακολουθούν και η μουσική που τις συνοδεύει είναι ανατριχιαστικές. Το βλέμμα του Kevin και η απόγνωση της μητέρας του κυριαρχούν δίνοντας σου μια πρόγευση του τι θα επακολουθήσει χωρίς βέβαια να αποκαλύπτουν και όλα τα ατού της ταινίας. Αυτό είναι και το νόημα του trailer εξάλλου. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας έχει επιμεληθεί η Lynne Ramsay και να εξαιρέσει κανείς κάποιες σχεδόν άγνωστες προσπάθειες της στο παρελθόν αποτελεί την πρώτη της επαγγελματική δουλειά. Στο πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται η Tilda Swinton της οποίας το όνομα συγκράτησα πρώτη φορά όταν είδα το Ιο Sono L'amore και όταν έψαξα τις ταινίες της στο imdb είδα πως έχει παίξει σε πολλές αγαπημένες μου(Vanilla Sky, Adaptation, Burn After Reading) και το ομολογώ πως ντράπηκα αρκετά. Άλλη φορά θα είμαι πιο προσεκτικός με τα ονόματα των ηθοποιών. Υποδύεται τη μητέρα του Kevin που από μικρό παιδί δείχνει πως δεν έχει τη συνηθισμένη συμπεριφορά. Το μάτι του γυαλίζει και μόνο με τη στάση του κορμιού του προκαλεί ανατριχίλες. Όταν μεγαλώσει θα εκτέλεσει μια εγκληματική πράξη που θα σοκάρει ολόκληρη την κοινωνία.
Μην φανταστείτε πως είστε αντιμέτωποι με μια συνηθισμένη ταινία του παιδιού - σατανά που αρπάζει το μπαλτά στην αρχή, μετά την καραμπίνα και σκοτώνει όποιον κινείται στο οπτικό του πεδίο για απλή ευχαρίστηση. Έχουμε χορτάσει τέτοιες ταινίες και όπως έλεγα και παλιότερα τριλογία Omen δεν βγαίνει κάθε μέρα. Το πρώτο στοιχείο που σε κερδίζει στην ταινία είναι η επιβλητική της σκηνοθεσία. Σκηνές βίας και ατελείωτης αιματοχυσίας δεν εμφανίζονται σε μεγάλο βαθμό. Από τις πρώτες σκηνές όμως αντιλαμβάνεσαι για τη φρικαλεότητα των πράξεων που θα ακολουθήσουν από την εκπληκτική χρήση του κόκκινου χρώματος σε κάθε απόχρωση του. Από τις καρέκλες που κάθεται η μητέρα, από την κόκκινη μπογιά που πετάνε στο σπίτι της οι αγανακτισμένοι γείτονες και φυσικά από το πιο δυνατό πλάνο του έργο που απεικονίζει κάποιου είδους ταφή μέσα στο κόκκινο.
Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Κevin δεν αποκαλύπτεται μέσα από σκηνές βίας και έντονων ξεσπασμάτων αλλά μέσα από στιγμές της καθημερινότητας και περισσότερο από το βλέμμα του. Τα βλέμματα στην ταινία είναι το βασικό στοιχείο. Το σαδιστικό του Kevin, το γλυκό της μικρής του αδερφής, το μονίμως εναλλασσόμενο της μητέρας του, το απαθέστατο του πατέρα του. Ολόκληροι κόσμοι, χαρακτήρες και καταστάσεις συγκρούονται με κάθε οπτική επαφή των πρωταγωνιστών. Για να επιστρέψω στη σκηνοθεσία ο Kevin παραμένει καθόλη τη διάρκεια της ήρεμος και ατάραχος. Η ''προβληματική΄΄ του φύση αποκαλύπτεται στις συνηθισμένες πράξεις κατά τη διάρκεια της ήμερας που της αντιμετωπίζει με υπεροψία και αλαζονεία. Αναλογιστείτε πόσο εύκολο είναι να τρομάξεις το θεατή παρουσιάζοντας τον πρωταγωνιστή να τρώει δημητριακά ή μεσημεριανό και θα έχετε συλλάβει το μεγαλείο της σκηνοθεσίας. Φρου φρου και αρώματα δεν θα βρείτε εδώ. Μόνο αγνό ψυχολογικό τρόμο.
Περνάμε στην ουσία της ταινίας στο δίπτυχο μητέρας - Kevin. Η εμφανέστατη ομοιότητα τους στην εξωτερική εμφάνιση αποκαλύπτει στην ουσία πως οι δυο τους λειτουργούν σαν τους πόλους του μαγνήτη. Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να τους χωρίσεις, ακόμα και ανάμεσα τους να μπεις δεν θα χάσουν την μοναδική επαφή που έχουν ο ένας με τον άλλο. Δεν επηρεάζονται οι πράξεις της μητέρας από αυτές του Kevin ούτε και το αντίθετο. Οι δυο τους είναι ένα σώμα, μια δύναμη. Ακόμα και στις σκηνές που αλληλοκατηγορούνται και ξεστομίζουν βαριές κουβέντες ο αλληλοσεβασμός και η αμοιβαία συμπάθεια δεν χάνουν τη θέση τους. Όπως και η χρήση της βίας γίνεται με λεπτό τρόπο έτσι και αυτή η σχέση αποδίδεται με εξίσου απλό και καθόλου υπερβολικό σε συναισθήματα τρόπο. Εκτός από τα βλέμματα και οι σιωπές έχουν να πουν πολλά και αξίζουν της ιδιαίτερης προσοχής σας.
We Need to Talk About Kevin είναι ο τίτλος της ταινίας και είναι παράλληλα η μοναδική φράση που δεν ειπώθηκε σε όλη τη διάρκεια της και πνίγει την μητέρα του Kevin. Αναλογίζεται πως αν είχε εκφράσει τις ανησυχίες σε μεγαλύτερο βαθμό από τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε ο γιος της ίσως να είχε γλιτώσει τα χειρότερα. Ο τρόπος που χειρίστηκε τη διαφορετικότητα του γιου ίσως να είναι συνεπεύθυνος στη δημιουργία ενός μικρού τέρατος. Αυτά τα στοιχεία συνδυασμένα με το γεγόνος της άρρηκτης σχέσης των δύο την οδηγούν σε απόγνωση. Η κοινωνική κατακραυγή στο πρόσωπο της την εξουθενώνει ακόμη περισσότερο. Μάταια προσπαθεί να βρει την αιτία. Ίσως να την έφερνε σε πιο αμήχανη θέση. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα της χάριζε την κάθαρση που προσδοκούσε.
Χαμένος σε έντονο συναισθηματικό λαβύρινθο βγαίνεις από την αίθουσα μετά τους τίτλους τέλους. Οι δύο πυλώνες της ιστορίας είναι τόσο γεροί που δεν χρειάζονται επιπρόσθετη στήριξη. Άντε που και που καμιά ψυχολογική ένεση τόνωσης από δευτερεύοντες χαρακτήρες(βλέπε την χαριτωμένη αδερφή του Kevin Ursula Parker). Πόνος, τρόμος, αηδία, σιχαμάρα παίρνουν θέση στη ψυχή του θεατή. Αν είστε από τους ανθρώπους που θέλουν να πηγαίνουν κινηματογράφο για να διασκεδάζουν και να φεύγουν ευχαριστήμενοι από τα ευτυχισμένα και αισιόδοξα φινάλε φύγετε μακριά. Αν πάλι έχετε διαφορετική άποψη για την έβδομη τέχνη σπεύστε άμεσα. Προλαβαίνετε.
Μην φανταστείτε πως είστε αντιμέτωποι με μια συνηθισμένη ταινία του παιδιού - σατανά που αρπάζει το μπαλτά στην αρχή, μετά την καραμπίνα και σκοτώνει όποιον κινείται στο οπτικό του πεδίο για απλή ευχαρίστηση. Έχουμε χορτάσει τέτοιες ταινίες και όπως έλεγα και παλιότερα τριλογία Omen δεν βγαίνει κάθε μέρα. Το πρώτο στοιχείο που σε κερδίζει στην ταινία είναι η επιβλητική της σκηνοθεσία. Σκηνές βίας και ατελείωτης αιματοχυσίας δεν εμφανίζονται σε μεγάλο βαθμό. Από τις πρώτες σκηνές όμως αντιλαμβάνεσαι για τη φρικαλεότητα των πράξεων που θα ακολουθήσουν από την εκπληκτική χρήση του κόκκινου χρώματος σε κάθε απόχρωση του. Από τις καρέκλες που κάθεται η μητέρα, από την κόκκινη μπογιά που πετάνε στο σπίτι της οι αγανακτισμένοι γείτονες και φυσικά από το πιο δυνατό πλάνο του έργο που απεικονίζει κάποιου είδους ταφή μέσα στο κόκκινο.
Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Κevin δεν αποκαλύπτεται μέσα από σκηνές βίας και έντονων ξεσπασμάτων αλλά μέσα από στιγμές της καθημερινότητας και περισσότερο από το βλέμμα του. Τα βλέμματα στην ταινία είναι το βασικό στοιχείο. Το σαδιστικό του Kevin, το γλυκό της μικρής του αδερφής, το μονίμως εναλλασσόμενο της μητέρας του, το απαθέστατο του πατέρα του. Ολόκληροι κόσμοι, χαρακτήρες και καταστάσεις συγκρούονται με κάθε οπτική επαφή των πρωταγωνιστών. Για να επιστρέψω στη σκηνοθεσία ο Kevin παραμένει καθόλη τη διάρκεια της ήρεμος και ατάραχος. Η ''προβληματική΄΄ του φύση αποκαλύπτεται στις συνηθισμένες πράξεις κατά τη διάρκεια της ήμερας που της αντιμετωπίζει με υπεροψία και αλαζονεία. Αναλογιστείτε πόσο εύκολο είναι να τρομάξεις το θεατή παρουσιάζοντας τον πρωταγωνιστή να τρώει δημητριακά ή μεσημεριανό και θα έχετε συλλάβει το μεγαλείο της σκηνοθεσίας. Φρου φρου και αρώματα δεν θα βρείτε εδώ. Μόνο αγνό ψυχολογικό τρόμο.
Περνάμε στην ουσία της ταινίας στο δίπτυχο μητέρας - Kevin. Η εμφανέστατη ομοιότητα τους στην εξωτερική εμφάνιση αποκαλύπτει στην ουσία πως οι δυο τους λειτουργούν σαν τους πόλους του μαγνήτη. Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να τους χωρίσεις, ακόμα και ανάμεσα τους να μπεις δεν θα χάσουν την μοναδική επαφή που έχουν ο ένας με τον άλλο. Δεν επηρεάζονται οι πράξεις της μητέρας από αυτές του Kevin ούτε και το αντίθετο. Οι δυο τους είναι ένα σώμα, μια δύναμη. Ακόμα και στις σκηνές που αλληλοκατηγορούνται και ξεστομίζουν βαριές κουβέντες ο αλληλοσεβασμός και η αμοιβαία συμπάθεια δεν χάνουν τη θέση τους. Όπως και η χρήση της βίας γίνεται με λεπτό τρόπο έτσι και αυτή η σχέση αποδίδεται με εξίσου απλό και καθόλου υπερβολικό σε συναισθήματα τρόπο. Εκτός από τα βλέμματα και οι σιωπές έχουν να πουν πολλά και αξίζουν της ιδιαίτερης προσοχής σας.
We Need to Talk About Kevin είναι ο τίτλος της ταινίας και είναι παράλληλα η μοναδική φράση που δεν ειπώθηκε σε όλη τη διάρκεια της και πνίγει την μητέρα του Kevin. Αναλογίζεται πως αν είχε εκφράσει τις ανησυχίες σε μεγαλύτερο βαθμό από τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε ο γιος της ίσως να είχε γλιτώσει τα χειρότερα. Ο τρόπος που χειρίστηκε τη διαφορετικότητα του γιου ίσως να είναι συνεπεύθυνος στη δημιουργία ενός μικρού τέρατος. Αυτά τα στοιχεία συνδυασμένα με το γεγόνος της άρρηκτης σχέσης των δύο την οδηγούν σε απόγνωση. Η κοινωνική κατακραυγή στο πρόσωπο της την εξουθενώνει ακόμη περισσότερο. Μάταια προσπαθεί να βρει την αιτία. Ίσως να την έφερνε σε πιο αμήχανη θέση. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα της χάριζε την κάθαρση που προσδοκούσε.
Χαμένος σε έντονο συναισθηματικό λαβύρινθο βγαίνεις από την αίθουσα μετά τους τίτλους τέλους. Οι δύο πυλώνες της ιστορίας είναι τόσο γεροί που δεν χρειάζονται επιπρόσθετη στήριξη. Άντε που και που καμιά ψυχολογική ένεση τόνωσης από δευτερεύοντες χαρακτήρες(βλέπε την χαριτωμένη αδερφή του Kevin Ursula Parker). Πόνος, τρόμος, αηδία, σιχαμάρα παίρνουν θέση στη ψυχή του θεατή. Αν είστε από τους ανθρώπους που θέλουν να πηγαίνουν κινηματογράφο για να διασκεδάζουν και να φεύγουν ευχαριστήμενοι από τα ευτυχισμένα και αισιόδοξα φινάλε φύγετε μακριά. Αν πάλι έχετε διαφορετική άποψη για την έβδομη τέχνη σπεύστε άμεσα. Προλαβαίνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου