Carnage

Η νέα ταινία του Polanski που κυκλοφορεί από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους της χώρας. Περιττό να πω πως πρόκειται για έναν καταξιωμένο δημιουργό που κάθε νέα του ταινία αποτελεί είδηση στον χώρο της έβδομης τέχνης ακόμα και σε αυτούς που δεν είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του και ομολογουμένως ούτε ο υποφαινόμενος ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Εκείνο που πρέπει να παραδεχτούμε όλοι είναι πως δεν διστάζει να πειραματίζεται και να δημιουργεί τελείως διαφορετικές ταινίες μεταξύ τους. Rosemary's Baby από τη μία, Ninth Gate από την άλλη. Chinatown και Teniant απέναντι στην προτελευταία του δημιουργία Ghost Writer που παρόλα τα σκηνοθετικά θαύματα που είχε μέσα της το σενάριο την πρόδωσε. Ήρθε και η ώρα του Carnage που είναι βασισμένη σε θεατρικό έργο. Δύο παιδάκια μάλωσαν το ένα χτύπησε το άλλο και οι γονείς τους συναντιούνται στο σπίτι για να λύσουν πολιτισμένα και με αξιοπρέπεια την παρεξήγηση. Συνοδοιπόροι του Polanski μόλις τέσσερις ηθοποιοί. Για τις γυναίκες δεν χρειάζονται συστάσεις. Jodie Foster, Kate Winslet τα ονόματα και αρκούν. Σύζυγοι τους αντίστοιχα ο John C. Reilly με συμμετοχή στα Gangs of New York, Manolia και ο Cristoph Waltz που προκάλεσε έναν κάποιον πάταγο με την ερμηνεία του στο Inglourious Basterds.

Η πρώτη μεγάλη μαγκιά του Polanski είναι η δομή της ταινίας που επέλεξε να σκηνοθετήσει και αρχικώς μοιάζει να λειτουργεί μόνο σε θεατρικές συνθήκες. Τέσσερις άνθρωποι μέσα σε ένα σπίτι ένα σκηνικό μόνο του αρκεί και περισσεύει. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στα λίγα δωμάτια του σπιτιού και τον εξωτερικό χώρο. Υπάρχουν μόλις δύο σεκάνς, η εναρκτήρια και η τελική, που διαδραματίζονται σε εξωτερικό χώρο μικρές σε διάρκεια βέβαια αλλά περιέχουν όλη την ουσία της ταινίας. Παρόλη τη θεατρική δομή του εγχειρήματος ο θεατής ούτε για μια στιγμή δεν φαντάζεται πως αποτελεί κομμάτι μιας παράστασης. Οι κάμερες αλλάζουν συνεχώς θέση, δείχνουν τα κατάλληλα πλάνα πότε κοντινά και πότε μακρινά, ώστε να μην αμφιβάλει κανείς πως πρόκειται για μια απλή μεταφορά θεατρικού. Ο κινηματογράφος κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα. Πάνω στο συγκεκριμένο θέμα αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο Bitter Tears of Petra Von Kant του Fassbinder το οποίο βέβαια είναι σαφώς ένα βήμα πιο μπροστά από το Carnage. Εκεί ο σκηνοθέτης επιλέγει ένα μόνο σκηνικό και χωρίζει την ταινία σε πράξεις όπως στις θεατρικές παραστάσεις. Δείτε το και αν σας φέρει καθόλου σε θέατρο τρυπήστε μου την μύτη.

Ο πρώτος σκόπελος ξεπεράστηκε με χαρακτηριστική άνεση και μεταξύ μας δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από έναν σκηνοθέτη τεράστιου διαμετρήματος. Η δεύτερη λογική σκέψη είναι πως η ταινία που θίγει ένα απλό ζήτημα με τέσσερα μόλις άτομα να παίρνουν μέρος θα είναι σαφώς κουραστική ή απλά αδιάφορη. Ούτε αυτό ισχύει. Η διάρκεια της την σώζει. Είναι μόλις 80 λεπτά και σίγουρα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως είναι μικρή αλλά η αλήθεια είναι πως είναι ακριβώς όση πρέπει. Μεγαλύτερη διάρκεια θα είχε οδηγήσει πιθανώς σε περιττές επανάληψεις και ανούσιες φλυαρίες ακόμα και σε αμπελοφιλοσοφίες εκτός κλίματος. Η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος παρουσιάζει ενδιαφέρον και μετά την παρακολούθηση της δεν αφήνει το αίσθημα του ανολοκλήρωτου.

Τι ακριβώς έχει; Με μόλις δύο λέξεις είναι αιχμηρή και απολαυστική. Το αιχμηρό κομμάτι δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί ο θεατής. Η σοβαρότητα, ο πολιτισμός και η δήθεν ευγένεια του κόσμου των ενηλικών καταρρίπεται με συνοπτικές διαδικασίες. Ο τρόπος που επιτυγχάνεται αυτή η απομυθοποίηση είναι το απολαυστικό κομμάτι της ταινίας. Εξαιρετικές ερμηνείες,καυστικοί διάλογοι, ακραίες καταστάσεις και αλλαγές ψυχολογίας και συμμαχίων αφήνουν τον θεατή με ένα χαμόγελο στα χείλη όχι επειδή τα γεγονότα που παρακολουθεί να διαδραματίζονται αλλά γιατί απολαμβάνει τον ξεπεσμό και την πτώση του ψεύτικου, του δήθεν. Ο θεατής βιώνει την προσωπική του εκδίκηση σε όλους εκείνους που αντιπαθεί, στο πορωμένο αφεντικό που νομίζει πως είναι ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας του κόσμου, σε αυτούς που του ασκούν εξουσία, στον σοβαροφανή και υπεράνω γείτονα που δεν διστάζει να βγάλει με την πρώτη ευκαιρία την κατινιά του, στο γνωστό του που το παίζει άνετος και χαλαρός ενώ διακατέχεται από τεράστια κόμπλεξ. Βγαίνεις από την αίθουσα με ένα συναίσθημα νίκης, ευφορίας και πιστέψτε με το έχουμε αρκετή ανάγκη στις μέρες μας. Αναρωτιέσαι και λίγο αν μοιάζεις καθόλου στους ήρωες αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας. Προσωπικά έχω την εντύπωση πως ακόμα απέχω αρκετά αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορώ να πω το ίδιο με σιγουριά σε λίγα χρόνια από τότε.

Χαρακτήρες τώρα. Έχουν το μαγικό που είχαν οι αντίστοιχοι του Σαρτρ στο Κεκλεισμένων των Θυρών. Λειτούργουν εκπληκτικά σαν ομάδα που δεν έχεις τη διάθεση να τους ξεχωρίσεις και να τους αναλύσεις έναν έναν. Ένα αδιέξοδο, ένας κυκεώνας προβλημάτων εμφανίζεται όταν οι αρχικές συνθήκες διατάρασσονται. Αρχικά χάνεται η ευγένεια και τα δύο ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα. Λογικό είναι πάντα είναι πιο εύκολο να κατηγορήσεις τον δίπλα παρά να κοιτάξεις την καμπούρα σου. Έλα όμως που η κατάσταση δεν μένει στάσιμη γιατί τα προβλήματα των ζευγαριών κάνουν την εμφάνιση τους και ξεκινάει η κόντρα ανάμεσα στους συζύγους. Άλλαξαν τα δεδομένα. Εδώ οι άντρες επικοινωνούν σαφώς καλύτερα μεταξύ τους όπως και οι γυναίκες. Ούτε εδώ όμως θα αργήσει να έρθει κόντρα γιατί τα δύο φύλα έχουν έμφυτο τον ανταγωνισμό. Συγκρούσεις, συγκρούσεις και πάλι συγκρούσεις ανάμεσα σε διαφορετικές φιλοσοφίες, χαρακτήρες, συμπεριφορές, τρόπους ζωής και δεν συμμαζεύεται.

Με τόσα στοιχεία που έχει μέσα είναι δυνατόν να μην την απολαύσεις;Δεν νομίζω. Σειρά σας να τη χαρείτε.